Η κουζίνα μου είναι φάτνη και κελί. Το παιδί κοιμάται. Το σπίτι ασάλευτο. Το σπίτι μας είναι το σπιτάκι στη γυάλα με το χιόνι. Μόνο, προστατευμένο και απολύτως εκτεθειμένο. Μια σπιτική φούσκα που θα σκάσει αν πάει προς τις βελόνες του χριστουγεννιάτικου δέντρου. Άνοιξε χαράδρα ανάμεσα στο μέσα και στο έξω και έμεινε έξω το έξω, έξω, χώρια από το μέσα. Χωρίς το έξω, το μέσα ανασημασιοδοτείται, είναι κύτταρο ανοιχτό, φιλάσθενο.
Μου λείπει το έξω που κάνει το μέσα βελούδινο. Μου λείπουν οι άλλοι, οι δικοί μου άλλοι, οι δικοί μας, αλλά και ο ενδιάμεσος χώρος ανάμεσα σε εμάς και τους δικούς, τους συμπαντικούς μας άλλους. Καθρεφτιζόμαστε στην κατανόηση και στην αγάπη των άλλων. Vita contemplativa.
Καταφεύγω στην κουζίνα. Απομονώνομαι. Ανοιγοκλείνω μηχανικά το ψυγείο, τα ντουλάπια. Έχει πάει 3 το πρωί. Βάζω να μαγειρέψω. Δεν ξέρω τι. Βάζω ένα κατσαρόλι με νερό να βράσει. Τα μάτια μου βγάζουν φλόγες. Σβήνω το φως γιατί ξεγλιστράει σε όλο το σπίτι. Η κουζίνα, αν τη δεις από μακριά, είναι πίνακας του Guido Reni. Μόνο το λερωμένο φως του απορροφητήρα και το κόκκινο φωτοστέφανο γύρω από τη μικρή κατσαρόλα στο μεγάλο μάτι. Κλείνω και το κινητό, το φως του δεν αφήνει τα μάτια μου να νυστάξουν. Τώρα είναι ακόμη πιο σκοτεινός ο πίνακας της κουζίνας μου.
Το κατσαρόλι βράζει. Στέκομαι στο παράθυρο. Τα μάτια μου ηρεμούν. Χαζεύω τη λεμονίτσα της αυλής στο αχνοκίτρινο φως της γειτονιάς. Πάει κι έρχεται, πάει κι έρχεται. Έχει βάλει αέρα σήμερα. Ακούγονται γλάροι και μια σιδερένια τέντα που αγκομαχά. Το πρωί με βρίσκει στην κουζίνα. Δεν μαγείρεψα τίποτα. Έβρασα νερό. Και το πέταξα.
Στο εννοιολόγιο του 2020 η μαγειρική έχει πάρει άλλο νόημα. Αναδύεται μια πολυγνώτεια μαγειρική, με εσωτερικό μέτρο, γεύσεις που κουβαλάμε μέσα μας, ωραίες και τρομερές. Πανέμορφα ερείπια. Οι κραδασμοί της μέρας φαιδρύνουν τη διάθεση, ξεσφίγγουν τον κόμπο στο στομάχι, φωτίζουν τη μόνη δυνατότητα: της αποκατάστασης.
Θα αντέξουμε όπως αντέχουμε πάντα. Το παιδί θα ξυπνήσει και θα είναι Χριστούγεννα. Θα φτιάξουμε τα Χριστούγεννα με παραμύθια, με μουσικές και μαγειρικές και ιστορίες παλιές. Θα ανάψουμε μια εστία αφήγησης. Με ξωτικά και αγιοβασίληδες, με αρχοντικά στοιχειωμένα, με θρύλους και φαντάσματα. Φέτος θα διαβάσουμε Ντίκενς. Θα βρούμε το αυγό του μύθου. Το φαγητό θα είναι νόστιμο.
