Τρία χρόνια που έφυγε η Εύη από κοντά μας, τρία χρόνια καθημερινά μαζί μας. Μιλάμε και λέμε τις κουβέντες της, βάζουμε «τίτλους» και μάς έρχονται στο νου οι λέξεις που μάς έμαθε. Επτά χρόνια συνεργάτις του Γαστρονόμου, από τους πρωτεργάτες του περιοδικού.
«Υδνον λεγόταν στα αρχαία ελληνικά η τρούφα» σχολίαζε όταν άκουγε ότι η τρούφα μάς ήρθε εξ Ιταλίας. Αυτολεξί ο τίτλος του ρεπορτάζ μας στο προηγούμενο τεύχος του περιοδικού. Ενσυνειδήτως και ασυνείδητως την «χρησιμοποιούμε». Ρουαγιάλ είναι οι σαλάτες μας όπως ρουαγιάλ ονόμαζε η ίδια το «φαγάκι»της με ρεβύθια και μεδούλι, μισοαστεία αλλά κυρίως μισοσοβαρά, συγκατανέμοντας ανάμεσα στα «βασιλικά» φαγητά τα όσπρια και τα κόκκαλα. Και ξέραμε ότι είχε δίκιο. Τα φαγητά της, βγαλμένα μέσα από την μελέτη της αγροτικής μας κουζίνας ήταν όντως βασιλικά κι’ ας ήταν ένα μπριαμ με δυο κεφτέδες. «Και θα φας να χορτάσεις και θα νομίζεις ότι έφαγες και κρέας».
Ανθρωπος με χιούμορ και με καλλιέργεια, «μαγείρισσα» με Μ κεφαλαίο, καθόλου «σεφ» καθόλου «δήθεν» πρόθυμη να μοιραστεί τις γνώσεις, που με τόσο κόπο είχε αποθησαυρίσει.
Πολλά μαθήματα πήραμε από την Εύη όσοι είχαμε την τύχη να την συναναστραφούμε και να δουλέψουμε μαζί της. Πολλές γνώσεις για τον τόπο μας, την ιστορία της μαγειρικής του, τις πρώτες ύλες του.
Πολλά περισσότερα μάς έμαθε η στάση της απέναντι στην ζωή και στις δυσκολίες της. Ανθρωπος τυρρανισμένος από τις αρρώστειες, πολλές και δύσκολες μαζεμένες, δεν έχασε ποτέ την δημιουργικότητα, την περιέργεια, την φιλομάθειά της. Δεν έχασε ποτέ το χιούμορ της, σαρκαστικό χωρίς να σαρκάζει, εύστοχο πάντα. Σπανίως είδαμε την Εύη να μιλά δυνατά, αλλά η σιγανή εξιστοριτική φωνή της, όσα μάς έμαθε, το χαμόγελο και το κουράγιο της, θα είναι πάντα μαζί μας όσα χρόνια κι αν περάσουν.
