«Δεν ξέρω αν θα προλάβω να σας στείλω το κείμενο μου. Δεν είμαι καλά. Καλή αντάμωση» ήταν τα τελευταία, προς εμάς, λόγια του Μοναχού Επιφάνιου, του Αρχιμάγειρα του Αγίου Όρους. Σήμερα, 11 Δεκεμβρίου 2020, τα χαράματα, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 64 ετών, μετά από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο. Άφησε στην άκρη τους ταβάδες και τις κουτάλες του, το κίμινο που τόσο αγαπούσε από τα μπαχαρικά, την τσάπα και το σκαλιστήρι του ιστορικού αμπελώνα του Μυλοποτάμου.
Αεικίνητος, πολυπράγμων, ευγενής, συνεπής επαγγελματίας, φιλόξενος οικοδεσπότης, βαθιά ευγνώμων για όλη την ομορφιά αυτού του κόσμου, καλλίφωνος ψάλτης, ύψιστος μάγειρας και εξαίρετος οινοποιός· για όλους αυτούς τους λόγους, αγαπητός από θρησκευόμενους και μη. Η επικοινωνία μας συνεχής, αφού από το 2018 αρθρογραφούσε στον «Γαστρονόμο», διατηρώντας τη στήλη «Λόγια της Παραστιάς», η γνωριμία μας όμως παλαιότερη, από το 2014 όταν ο αρχισυντάκτης του «γ» Άγγελος Ρέντουλας είχε φιλοξενηθεί στο Άγιον Όρος για ένα γαστρονομικό αφιέρωμα στην αγιορείτικη μαγειρική. Μα τι μάγειρας! Έδειχνε την ίδια προσοχή και φροντίδα σε έναν ταπεινό κόκκο φακής και σε έναν ολόφρεσκο αστακό από τις θάλασσες του Μυλοποτάμου. Το κίμινο το έβαζε και στην ψαρόσουπα, το σκόρδο το έκοβε σε φετάκια, το κρεμμύδι το τσιγάριζε σε χαμηλή φωτιά για ατελείωτα λεπτά. «Βασικό χαρακτηριστικό της αγιορείτικης κουζίνας είναι το αργό μαγείρεμα. Υπάρχει το fast food, το slow food και το καλογερικό», εξηγούσε γελώντας ο γέρων Επιφάνιος. «Δεν υπάρχει άγχος, βιασύνη. Το καλό φαγητό θέλει τον χρόνο του».
Γεννημένος το 1956 στο Παγγαίον Καβάλας, πήγε στο Άγιον Όρος, στη Μονή Αγίου Παύλου, το 1973, μόλις τελείωσε το λύκειο. Ανέλαβε διάφορα διακονήματα και παρότι αυτά αλλάζουν κάθε χρόνο, ώστε οι μοναχοί να αποκτούν σφαιρική εμπειρία των εργασιών σε ένα κοινόβιο, ο ίδιος κάθισε στην κουζίνα 8 χρόνια. Το 1992 με την άδεια της μονής και της Ιεράς Κοινότητας, του παραχωρείται το Κάθισμα του Μυλοποτάμου για μακροχρόνια χρήση. Ο πατέρας Επιφάνιος, δούλεψε ασταμάτητα για την αναβίωση των παλαιότερων αμπελώνων του Αγίου Όρους αλλά και για την αναστήλωση του ιστορικού κελιού και ήταν ο πρώτος που έκανε γνωστά τα μοναστηριακά κρασιά στον έξω αλλά και σε όλον τον κόσμο. Το βιβλίο του «Μαγειρική του Αγίου Όρους» (εκδ. Σύγχρονοι Ορίζοντες, 2008) έχει μεταφραστεί σε 8 γλώσσες. Μέλος της Λέσχης Αρχιμαγείρων Βορείου Ελλάδος ταξίδευε συχνά στο εξωτερικό, σε συνέδρια, εκθέσεις και διαγωνισμούς τροφίμων και ποτών. Το 2016 στο παγκόσμιο συνέδριο αρχιμαγείρων «Worldchefs Congress & Expo», που έγινε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, παρουσίασε τη μαγειρική του Αγίου Όρους σε 1.600 σεφ από όλον τον κόσμο.
Στο βιβλίο του «Γαστρονόμου» και της «Καθημερινής», που κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 2020, «Η καλοκαιρινή κουζίνα του Αγίου Όρους, από τον μοναχό Επιφάνιο», έγραφε στο εισαγωγικό του σημείωμα: «Είσελθε, αδελφή/έ μου, εις την χάριν της μαγειρικής. Η μαγειρική δεν είναι μια απλή τέχνη ούτε επάγγελμα. Η μαγειρική είναι προσφορά, είναι θυσία, είναι έρωτας. Χρειάζεται πολύ ενδιαφέρον και απόλυτη ακρίβεια, από την επιλογή των υλικών και το μαγείρεμα μέχρι το σερβίρισμα. Πιστεύω ότι θα σας αρέσουν οι συνταγές, θα τις αγαπήσετε και θα τις μαγειρέψετε ξανά και ξανά. Σπεύσατε λοιπόν, μαγειρέψτε και προσφέρετε αγάπη».
