Η μουσική ήταν χαμηλή, τα κεριά αναμμένα, τα απολυμαντικά χεριών στα τραπέζια διάφανα και -ευτυχώς- ρευστά. Όσο τραγελαφικό και να ’ναι, αυτό τον καιρό το είδος του απολυμαντικού δίνει την πρώτη «γεύση» και κρίνει τις εντυπώσεις, προτού ακόμα φτάσουν τα ορεκτικά. Το δικό μας έλεγε «το Okio είναι ένα προσεγμένο νέο εστιατόριο». Και πράγματι αυτό είναι. Και το κόνσεπτ του είναι να σερβίρει μικρά πιάτα στα 10-15 ευρώ.
Ευγενέστατο, το προσωπικό μάς είχε καθίσει στο τραπέζι δίπλα στην ανοιχτή τζαμαρία έτσι που ήμασταν σε θέση να παρατηρούμε τους υπόλοιπους πελάτες -κυρίως ζευγάρια σε έξοδο μετά το γραφείο- οι οποίοι αντάλλαζαν χαμηλόφωνες κουβέντες. Ένα τείχος από γλάστρες με μονστέρες χώριζε τα δικά τους τραπέζια από το υπόλοιπο πεζοδρόμιο. Στη γωνία Νίκης και Ναυάρχου Νικοδήμου, δηλαδή ανάμεσα στο Σύνταγμα και την αρχή της Πλάκας, αυτός ο καινούργιος χώρος -που διαβάζω ότι «προτείνει έναν συνδυασμό μεσογειακής με ασιατική κουζίνα»- σε πρώτο πλάνο «παίζει» στο γνώριμο μοτίβο: κεραμικά πιάτα-μαρμάρινη μπάρα-λευκή νέον επιγραφή με το όνομά του πάνω απ’ τη μπάρα.
 |
 |
Στο μενού βλέπω σταμναγκάθι, βλέπω ημίπαστα, διαβάζω για ζυμώσεις, γιουβαρλάκια και tempura. Έχουμε ενημερωθεί πως όλα είναι για μοίρασμα όσο τρώμε το ωραίο, ζεστό ψωμί που φτάνει στο τραπέζι με φρέσκο βούτυρο πασπαλισμένο με πούδρα από μανιτάρια shitake – μια νόστιμη και κομψή εισαγωγή. Το τζιν με μαχλέπι και γκρέιπφρουτ που ήρθε λίγο μετά ήταν ενδιαφέρον, ενώ το κόκκινο κρασί λίγο πιο δροσερό απ’ ότι θα το θέλαμε.
Παραγγείλαμε το μαγιάτικο με ταμάρινδο και ραπανάκι, που ήταν ουσιαστικά πέντε ή έξι λεπτά κομμάτια από ελαφρώς καψαλισμένο ψάρι σε ένα ανάλαφρο, ήπιο ντρέσινγκ με ταμάρινδο και φρέσκο κρεμμυδάκι. Το επόμενο πιάτο είχε τραγανές καρδιές μαρουλιού με yuzu, ξινούτσικες πίκλες αχλαδιού και τηγανητό κοτόπουλο το οποίο, ενώ ήταν ζουμερό και αρκετά χορταστικό, δυστυχώς δεν κατάφερνε να κάνει κάποια ξεχωριστή εντύπωση. Σκεφτόμουν ότι η σαλάτα ίσως να λειτουργούσε καλύτερα αν το κοτόπουλο ήταν deep fried (γενικώς και πού δεν θα ταίριαζε ένα ωραία τηγανισμένο τραγανό κοτόπουλο;).
Το ταρτάρ με τα τσιπς πατάτας και τη γραβιέρα ήρθε με κάποια απρόσμενα ασιατικά αρωματικά στοιχεία που του έδιναν ένταση απομακρύνοντάς το από τα κλασικά πρότυπα. Μου έλειψε λίγη οξύτητα που θα το ισορροπούσε. Στο τέλος έφτασε το αρνί με τόφου και λαμπερή σάλτσα λάιμ. Στα δύο μεταλλικά σουβλάκια το ψητό κρέας είχε συνδυαστεί με silken τόφου και τυλιχτεί σε μπόλια- κάτι σαν new age κλέφτικο. Δεν μπορώ να πω ότι ευχαριστήθηκα τον συνδυασμό των υφών, το τρεμουλιαστό, φίνο τόφου ενωμένο σχεδόν με τα κομμάτια κρέατος.
Ζουμερό και νοσταλγικό το πορτογαλικής έμπνευσης επιδόρπιο Pão de Ló με την όμορφη, ρουστίκ παρουσίαση μέσα σε χαρτί ψησίματος ήταν πάντως ένα συμπαθέστατο κλείσιμο. Το κατακίτρινο, πλούσιο σε αυγά παντεσπάνι -ένα μικρό κεκάκι με γεύση που θύμιζε ευχάριστα πάρτι γενεθλίων από τα παλιά- ήταν περιχυμένο με δροσερή yuzu creme anglaise, μοσχοβολιστή και γεμάτη φρεσκάδα.
Okio Restaurant, Νίκης 33 & Ναυάρχου Νικοδήμου 3, Αθήνα, Τ/210-33.11.436
Τρίτη- Σάββατο, 18.30-01.00 & Κυριακή, 13.00-17.00
Τιμές: 30 € / άτομο (χωρίς ποτό)
