Απόψε έχω κέφια. Δεν θα παραγγείλω πίτσα, θα τη φτιάξω μόνη μου! Με ένα εύκολο ζυμαράκι (ίσως ένα από τα εξαιρετικά έτοιμα), σάλτσα από μικρά ζουμερά ντοματίνια, βουβαλίσια, πλούσια, σχεδόν ρευστή μοτσαρέλα και στο τέλος, πριν από το σερβίρισμα, φρέσκα φυλλαράκια βασιλικού από το γλαστράκι στο περβάζι του παραθύρου. Η απόλυτη απλότητα και νοστιμιά, συμπυκνωμένες όμως σε μια πλούσια γεύση, που αναζητά έναν ταιριαστό οινικό σύντροφο στο ποτήρι για να φλερτάρει όπως μόνο οι κομψές Ιταλίδες ξέρουν.
Η απόλυτη απλότητα και νοστιμιά, συμπυκνωμένες όμως σε μια πλούσια γεύση, που αναζητά έναν ταιριαστό οινικό σύντροφο στο ποτήρι για να φλερτάρει όπως μόνο οι κομψές Ιταλίδες ξέρουν.
Το πρώτο μπουκάλι που θα ανοίξω είναι ένα παγωμένο Πέρασμα Σαββατιανό της Στροφιλιάς και θα πιω το πρώτο ποτήρι την ώρα που ψήνεται η πίτσα, εις υγείαν της ξεχωριστής Μαρίας Μαλτέζου, που με τη ζωντάνια της έχει φέρει άλλο αέρα στο αγαπημένο οινοποιείο της Αναβύσσου. Ισορροπημένο, δροσερό, με ωραία οξύτητα και αρώματα εσπεριδοειδών, με νότες βοτανικές, θα ταιριάξει τέλεια με τη Μαργαρίτα.
Όπως τέλεια θα ταιριάξει και το λευκό κρασί του άλλου φίλου μου, του Αλέξανδρου Ιωάννου, το Κατώγι Αβέρωφ, λευκό από Chardonnay και Ροδίτη, χαρμάνι που με το πλούσιο τυρί, τη σπιρτάδα του βασιλικού και την τραγανή ζύμη αγκαλιάζονται αρμονικά και συμπορεύονται σε γευστικές ατραπούς.
Η δεύτερη –εύκολη– επιλογή πίτσας είναι μια αλά ελληνικά, με μαλακιά φέτα, φρέσκια ντομάτα σε ροδέλες, πιπεριά και μερικές πράσινες χοντρές ελιές. Και μία σταγόνα ελαιόλαδο στο σερβίρισμα.
Στα ποτήρια, χωρίς συζήτηση, ρετσίνα της άλλης αγαπημένης μου φίλης, της Ελένης Κεχρή. Δάκρυ του Πεύκου από Ασύρτικο και Ρόζα από Ξινόμαυρο για τους κλασικούς και pet nat Αφρό από Ροδίτη για τους ρηξικέλευθους.
