Πόσο ταιριάζει το γκρι με το κυπαρισσί! Να ένας χρωματικός συνδυασμός που δεν θα είχα σκεφτεί ποτέ, αν δεν τον παρατηρούσα για ώρες σε αυτόν τον χώρο αναμονής, με τα λουσάτα μάρμαρα και τα πεντακάθαρα κλιματιστικά. Όταν μάλιστα μισοκλείνω τα μάτια, καταφέρνω να ενώσω τα δύο χρώματα στην αγαπημένη μου ασημοπράσινη απόχρωση, αυτήν του φύλλου της ελιάς.
«Η κα Μαργαρίτα Τάδε να προσέλθει στο γραφείο των ιατρών, παρακαλώ», και η ασημοπράσινη απόχρωση χάνεται καθώς η πόρτα των ιατρών ανοίγει διάπλατα. Βιαστικά βήματα, ήχος από αθλητικά, και η φωνή ηλικιωμένου κυρίου προκαλεί την προσοχή μου: « Έρχεται, γιατρέ, το κορίτσι μου, τώρα, δεν αργεί». Αν η φωνή του προκάλεσε την προσοχή μου, το κορίτσι του την κέρδισε αμέριστα. Μικροκαμωμένη, με φόρμα που έπλεε στο σώμα της, γύρω στα 75, με ασημένιες τούφες να φεύγουν ατημέλητα από το καπέλο τους και βαθιά χαραγμένες ρυτίδες να πλαισιώνουν -τι περίεργο- το πιο νεανικό και ευγενικό βλέμμα. Μισόκλεισα και πάλι τα μάτια και οι ρυτίδες εξαφανίστηκαν, και για λίγο έβλεπα μόνο το νεανικό βλέμμα, μέχρι που η πόρτα των γιατρών έκλεισε.
Έχει δίκιο ο κύριος για το κορίτσι του. Δεν αργεί, και όταν τελειώσουν οι θεραπείες της και η φόρμα της θα της στέκεται όπως πρέπει στο σώμα της, θα ξαπλώσουμε σε ανάκλινδρα στην παραλία και θα πίνουμε «Μαργαρίτες»: Χτυπάμε στο σέικερ μπόλικα παγάκια με 1 δόση τεκίλα, 1/2 δόση τριπλ σεκ και 1/2 δόση λεμονοχυμό. Σουρώνουμε σε κολωνάτο παγωμένο ποτήρι με λεμόνι και αλάτι στο στόμιο.
Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στον Γαστρονόμο Αυγούστου, τεύχος 172.
