Μία απο τις πρώτες φορές που πήγα στη Σεούλ, απευθείας από το Τόκιο όπου ζούσα πριν από σχεδόν τρεις δεκαετίες, είχα μια πολύ συγκινητική εμπειρία. Ο οδηγός που με παρέλαβε από το αεροδρόμιο ήταν περί τα ογδόντα, με αποτέλεσμα να μιλάει, όπως και εγώ, τα ιαπωνικά, τα οποία έμαθε –σε αντίθεση με εμένα– βιαίως, αφού είχε προλάβει τη βάρβαρη ιαπωνική κατοχή. Παρά το ότι οι Κορεάτες, εξ αυτού του λόγου, δεν τρέφουν και τα τρυφερότερα των αισθημάτων για τους τέως αποικιοκράτες τους, ο παππούς ενθουσιάστηκε που επιτέλους είχε βρει μια κοινή –έστω και μισητή– γλώσσα με κάποιον επιβάτη. Αποτέλεσμα ήταν κατά τη μιάμιση ώρα που διήρκεσε η κούρσα να μάθω με συγκλονιστικές λεπτομέρειες τα πάντα για την οικογένειά του, τα παιδιά, τα εγγόνια κ.λπ. Φθάνοντας στο ξενοδοχείο, έκανα το λάθος να πάω στην πισίνα, όπου με καλωσόρισε μια μάλλον δυσάρεστη λαχανοσκορδίλα.
Στην Κορέα τρώνε εδώ και τουλάχιστον χίλια χρόνια το κίμτσι, που αποτελείται κυρίως από λάχανο, σκόρδο, τζίντζερ τα οποία έχουν υποστεί ζύμωση, με αποτέλεσμα η χώρα να βρομάει απ’ άκρη σ’ άκρη κιμτσίλα. Όπως και οι Βιετκόνγκ εντόπιζαν τους Αμερικανούς πεζοναύτες από τη μυρωδιά που οφειλόταν στο διαφορετικό τους διαιτολόγιο, έτσι και στην Κορέα η όσφρηση του αλλοδαπού επισκέπτη δέχεται συνεχή επίθεση από το, ας πούμε, τοπικό σουκρούτ, το οποίο συχνά φυλάσσεται σε κιούπια στις αυλές και στα μπαλκόνια των σπιτιών.
Γευστικά πάντως δεν είναι κακό ως -πανταχού παρόν– συνοδευτικό πιάτο και σε κάθε περίπτωση συνιστά ήσσονος σημασίας παρεκτροπή σε σχέση με την ύψιστη για πολιτισμένη, κατά τα λοιπά, χώρα φρίκη, αυτή της βρώσης σκύλων. Παρά το ότι με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες που έγιναν στη Σεούλ κατεβλήθη προσπάθεια να σταματήσει η τρομερή αυτή βαρβαρότητα, ακόμη και σήμερα υπάρχουν πολλές φάρμες εκτροφής των καλύτερων φίλων του ανθρώπου. Αν και έχω δοκιμάσει σε όλο τον κόσμο πλείστες γεύσεις που χρειάζονται θάρρος και ανοιχτό μυαλό, δεν θα μπορούσα ποτέ να φάω σκύλο, όντας ιδιοκτήτης (ας πούμε, γιατί συνήθως στο συγκεκριμένο είδος το «αφεντικό» καταλήγει να είναι το «δεσποζόμενο» και τούμπαλιν) κυνών εδώ και περισσότερο από σαράντα χρόνια. Σε κάθε περίπτωση, τα καλά νέα είναι ότι ο αριθμός των δίποδων κτηνών που τρώνε σκύλους στην Κορέα μειώνεται συνεχώς, ιδιαίτερα στις νεότερες ηλικίες.
Μεγάλη νοστιμιά θεωρείται, από όλες τις ηλικίες, το gaebool, ένα μάλλον αδιάφορο γευστικά θαλάσσιο σκουλήκι το οποίο είναι γνωστό και ως «ψάρι-πέος», λόγω της ομοιότητάς του με το ανδρικό μόριο.
Αντιθέτως, μεγάλη νοστιμιά θεωρείται, από όλες τις ηλικίες, το gaebool, ένα μάλλον αδιάφορο γευστικά θαλάσσιο σκουλήκι το οποίο είναι γνωστό και ως «ψάρι-πέος», λόγω της ομοιότητάς του με το ανδρικό μόριο.Όπως και άλλα άθλια πράγματα στη ΝΑ Ασία, θεωρείται –μάλλον λαθεμένα– ως έχον αφροδισιακές ιδιότητες. Γενικά η Κορεατική χερσόνησος δεν συγκαταλέγεται στους κορυφαίους γαστρονομικούς προορισμούς διεθνώς.
Αυτό που κάπως σώζει την κακή της φήμη είναι το περίφημο «Korean Barbeque», που θυμίζει την charbonade στη Γενεύη, αφού η φουφού τοποθετείται στο κέντρο του τραπεζιού, όπου ο πελάτης ψήνει μόνος τους νόστιμους κρεατομεζέδες, τους οποίους απολαμβάνει με μπόλικη καλή μπίρα.
