Έχει καστανοκόκκινες μπούκλες και μεγάλα μάτια. Κάνει άνετα τη βασική asana της γιόγκα, αυτήν της στάσης του λωτού, ακουμπώντας στις πλεγμένες γάμπες της έναν δίσκο με αρνίσια κεφαλάκια, τα οποία αρέσκεται να απολαμβάνει σε ημίφως.
Είναι αυτή που, περνώντας στη διάβαση, έριξε ξανά μέσα τα σκουπίδια που πέταξε οδηγός ταξί από το παράθυρό του και του είπε χαμογελώντας γλυκά: «Με συγχωρείτε, σας έπεσαν αυτά». Είναι αυτή που έφερνε στο βαφτιστήρι της, αντί για τα σοκολατένια αυγά του εμπορίου, το καλύτερο artisanal σοκολατένιο… αυγό, κουνέλι, προβατάκι; Εξαιρετική η σοκολάτα, ακαθόριστο το σχήμα και ευκαιρία για το περίφημο οικογενειακό μας παιχνίδι, «με τι μοιάζει η φετινή σοκολάτα;».
Πρώτη μαθήτρια, υπάκουη και φιλαλήθης κόρη, προστατευτική αδερφή. Αυτή που στηρίζεσαι ότι θα σε φροντίσει αν πιεις λίγο παραπάνω, αν αρρωστήσεις, αν κάτι σου συμβεί. Τέλεια; Όχι. Βάλτε τη να χτυπήσει παλαμάκια τον πιο παραδοσιακό μας ρυθμό, αυτόν των 7/8, και θα τα βρείτε σκούρα. Επίσης βρίζει. Πολύ και ασύστολα. Τόσο που, όταν πιτσιρίκες επιστρέφαμε σπίτι από το σχολείο, όταν άρχιζε τα «γαλλικά», εγώ έκανα το κορόιδο, ότι και καλά δεν την ξέρω, δεν είμαστε μαζί και τέτοια.
Πέρασε στη Φιλοσοφική Αθηνών με την πρώτη και μέσα στους πέντε πρώτους. Δεν επιβάρυνε οικονομικά την οικογένειά της και αρνιόταν να σηκωθεί να φύγουμε από το εστιατόριο όταν μια γάτα έπαιρνε τον υπνάκο της στα πόδια της. Η γάτα να κοιμηθεί, να μην την ενοχλήσουμε, οι υπόλοιποι συνδαιτυμόνες της ας κάνουμε υπομονή. Όπως υπομονή κάναμε όταν περιμέναμε να μαζέψει με αργές κινήσεις τα σχολικά της από το θρανίο για να φύγουμε επιτέλους. Αργές; Βλακείες.
Ο καθείς και τον χρόνο του.
Η ζωή της, κατά περιόδους με μεγάλες χαρές και ανείπωτες τραγωδίες, μοιάζει με μεξικάνικη σειρά, από αυτές που όταν κοροϊδεύουμε τις γιαγιάδες μας που τις βλέπουν, αυτές γυρίζουν και μας απαντούν αφοπλιστικά: «Όλα από τα ζωή βγαλμένα».
Αααα! Έγινε μαμά. Πότε; Τώρα. Όποτε θέλει.
Αααα! Πήρε πτυχίο. Πότε; Τώρα. Όποτε θέλει.
Αααα! Είναι η καλύτερή μου φίλη, την αγαπώ πολύ, τη θαυμάζω, την εκτιμώ απεριόριστα και θέλω να γεράσουμε μαζί, να μου θυμίζει τα χάπια και να της φτιάχνω αυγά με σπαράγγια που αγαπά και αυγοφέτες για πρωινό:
Χτυπάμε 4 αυγά με 250 ml φρέσκο γάλα και λίγο αλάτι. Βουτάμε στο μείγμα, μία μία, 6 φέτες πάχους 2-3 εκ. από χωριάτικο ψωμί και τις τηγανίζουμε σε λίγο λάδι και σε μέτρια φωτιά μέχρι να ροδίσουν. Τις στραγγίζουμε σε απορροφητικό χαρτί και σερβίρουμε τις μισές περιχυμένες με μέλι και πασπαλισμένες με κανέλα και τις άλλες μισές με τριμμένο κεφαλοτύρι.
