«Μετά το ποτό πρόσφεραν στον κάθε καλεσμένο μια χάλκινη κορινθιακή πιατέλα με ψωμί, κότα, πάπια, φασιανό, χήνα και άλλα φαγητά, και, αφού έπαιρνε ό,τι ήθελε ο καθένας από την πιατέλα του, την έδινε στους δούλους που στέκονταν πίσω του.»
Μόνη ασφαλιστική δικλίδα είναι η δημιουργική αντιπαράθεση.
Σε εκατομμύρια μικρά βαζάκια ακουμπά η ελπίδα χιλιάδων παραγωγών.
Σε ταΐζουν. Με τη λεπτή απόχρωση της επιπλέον φροντίδας.
«Η συνήθεια να γεμίζουν ένα πουλερικό και να το μαγειρεύουν κρατάει από την αρχαία Ελλάδα. Ο Αθήναιος μιλάει σε κάποιο σημείο για χήνα γεμιστή με φυστίκια»... γράφει ο Γιάννης Λεμονής.
Ενας μάγειρας οφείλει να διαχειριστεί το ταλέντο του, όχι για να μην πάει χαμένο, αλλά για να ευτυχήσει.
Στη µάχη χαρακωµάτων χάριν της παράδοσης, ο χορηγός οφείλει να συµµορφωθεί, όχι ο µάγειρας.
Ποιοι και πότε πρωτοχρησιμοποίησαν πιρούνια; Γράφει ο Γιάννης Λεμονής.
Κι αν αναλωνόμαστε με το αν του πρέπει μέλι ή σιρόπι του μπακλαβά, γνωρίζουμε καλά τι συμβαίνει γύρω.
Η δουλειά των μαγείρων εξαρτάται από τα δώρα της φύσης. Οφείλουμε να ανταποδώσουμε, προστατεύοντάς την: μαγειρεύοντας «βιώσιμα».
Γράφει ο σεφ Άρης Τσανακλίδης.
«Για να είναι κανείς αληθινός Παριζιάνος, πρέπει να του αρέσει το καμαμπέρ», της είπε προχτές ένας Γάλλος. Κι εκείνη δεν το άντεχε το καμαμπέρ, βρομούσε. …
