Πιάτα με ουρά
Η καινούρια, πρωτότυπη στήλη της Τασούλας Επτακοίλη: νόστιμες ιστορίες με γαβγίσματα, νιαουρίσματα και λοιπούς χαρούμενους ήχους.
Γκουρμεδιές γατίσιες
Ο πρώτος μου γάτος, ο μακαρίτης ο Τάκος, ένας ασπρόμαυρος «γίγαντας», λάτρευε τα στραγάλια. Κάθε φορά που με έβλεπε να ανοίγω το ντουλάπι και να βγάζω τα βαζάκια με τους ξηρούς καρπούς, έτρεχε να πάρει το μεζεδάκι του. Του έδινα λίγα στραγάλια, ένα ένα. Πρώτα έπαιζε μαζί τους –σαν να ήταν μπαλάκια τα έσερνε σε όλο το σπίτι– κι έπειτα τα μασουλούσε. Ο Σέβος, που έφυγε κι αυτός για τον γατοπαράδεισο πριν από τρία χρόνια, τρελαινόταν για ελιές. Ναι, σωστά διαβάσατε, για ελιές. Τις μαύρες, όχι τις πράσινες. Τις… τσιτωμένες, όχι τις θρούμπες. Τις ήθελε ολόκληρες, έτρωγε τη σάρκα τους –μη με ρωτήσετε πώς, ποτέ δεν το κατάλαβα– και έφτυνε με μαεστρία και απαράμιλλο στιλ τα κουκούτσια. Η Ρίνα έχει αδυναμία στο γιαούρτι, και δη στο κατσικίσιο· το αγελαδινό ούτε να το δει. Κάθε φορά που τρώω γιαούρτι, λοιπόν, της αφήνω λίγο στο κεσεδάκι κι εκείνη το καθαρίζει στο πι και φι. Ο Φούσκας δεν έχει ακόμη εκφράσει κάποια ιδιαίτερη προτίμηση. Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι δεν έχει τις παραξενιές του: αν η γατοκονσέρβα, για παράδειγμα, η καλή, η ακριβή, έχει μείνει ανοιχτή πέραν της μιας ώρας, αρνείται και να την πλησιάσει. Μυρίζει το μπολάκι του από μακριά και απομακρύνεται, δείχνοντάς μου την ενόχλησή του με ένα ξερό «νιάου» και ένα τίναγμα της ουράς του. Ή στέκεται μπροστά στο ντουλάπι με τις τροφές, για να τον λυπηθώ και να του ανοίξω καινούργια. Όσοι ζείτε με γάτες –ή σκύλους– σίγουρα θα έχετε πολλές αντίστοιχες ιστορίες να διηγηθείτε. Θα βρισκόμαστε εδώ, λοιπόν, στις φιλόξενες σελίδες του «Γαστρονόμου», για να ανταλλάσσουμε παθήματα και μαθήματα (συνταγές, tips, συμβουλές), ώστε τα τετράποδά μας να απολαμβάνουν τις γκουρμεδιές που τους αξίζουν. Γιατί, το έχουμε ξαναπεί, δεν είναι ζώα συντροφιάς, είναι ισότιμοι συγκάτοικοι και ακόμα παραπάνω. Είναι οικογένεια…
*Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στον Γαστρονόμο Οκτωβρίου, τεύχος 162.
