Στην τελευταία επίσκεψη στο σούπερ μάρκετ έβαλα στο καρότσι και ένα τηγανάκι, με μια γρήγορη κίνηση, σχεδόν συνωμοτική. Λίγο γιατί ασφυκτιούσα κάτω από τη μάσκα, λίγο για να μη φανεί ότι χαζολογάω στο μαγαζί εν μέσω πανδημίας. Στο σπίτι, διάβασα τις οδηγίες. Λόγω της αντικολλητικής επίστρωσης, έπρεπε να το πλύνω λίγο με ζεστό νερό να φύγει η σκόνη, κατόπιν να το τρίψω με ελαιόλαδο – πολύ σχολαστικά– και να το ξαναπλύνω. Δεν το έκρυψα αμέσως στο ντουλάπι παρά το άφησα για ώρα αναποδογυρισμένο στο στραγγιστήρι του νεροχύτη. Να περνάω δήθεν τυχαία από την κουζίνα, να χαζεύω το νέο απόκτημα να αντανακλά το φως του μεσημεριού.
Μια άλλη μέρα, επιστρέφοντας από μια επίσκεψη σε μικροβιολογικό εργαστήριο, χρειαζόμουν ένα ενισχυτικό διάθεσης. Το ανθοπωλείο της γειτονιάς ήταν ανοιχτό και μια ορτανσία έγραφε το όνομά μου. Έκατσε στο διπλανό κάθισμα και έμοιαζε προφανώς σαν παγόνι με ανοιχτά φτερά, γιατί ένας κύριος με μια βέσπα κοντοστάθηκε και έριξε ένα βλέμμα επιδοκιμασίας. Δεν ξέρω εάν πήγαινε στο φυτό που ήταν αναιδώς φαντασμαγορικό ή σε εμένα που το είχα επιλέξει. Τις επόμενες ημέρες, της άλλαξα πολλές φορές θέση στο μπαλκόνι μέχρι να βρω την ιδανική – να τη βλέπει το φως, αλλά να μην την τυφλώνει. Και να απολαμβάνουμε κι εμείς τη θέα της από διάφορα σημεία του σπιτιού.
Η κουζίνα μας. Το μπαλκόνι μας. Τα αγαπούσαμε και πριν, μα λες και σήμερα τα αγαπάμε ένα τσικ περισσότερο και κάπως πιο βαθιά, όπως αφού έχεις μάθει κάποιον κι από την καλή και από την ανάποδη. Πώς θα ήταν αυτή η καραντίνα αν δεν είχαμε να παρατηρούμε τη λεμονιά να μεγαλώνει, την τριανταφυλλιά να βγάζει τριανταφυλλάκια, αν δεν ανασταίναμε τον περσινό βασιλικό; Αν δεν είχαμε να προσέχουμε ζύμες να φουσκώνουν, να μετράμε λιωμένα βούτυρα και άχνες, να αναζητάμε με τι μπορεί να αντικατασταθεί το ένα και το άλλο υλικό; Ω ναι, κάτι τηγάνια και κάτι ορτανσίες φέτος μας έσωσαν.
