Στο ψυγείο έχουμε ένα μπολ κατακόκκινα κεράσια. Τα κοιτάω σαν χαζή. Θα του αρέσουν τα κεράσια; Θα είμαι μπροστά όταν πρωτοδοκιμάσει, βάφοντας τα χειλάκια του κόκκινα;
Θα αγαπήσει κι αυτός τα τραγανά φρούτα και τις ξινούτσικες μαρμελάδες; Έχουμε και μια τσάντα βλίτα. Πότε θα δοκιμάσει άραγε από δαύτα; Θα του πικρίζουν; Θα τον μάθουμε να φυλάει λίγο από το νερό όπου έβραζαν για να ραντίζει τη σαλάτα, όπως συνηθίζει η γιαγιά του; Λες να βαριέται να μας ακούει να του μιλάμε για μαγειρική, να του αποκαλύπτουμε τα μικρά μυστικά της κουζίνας μας;
Αυτό ήταν το βασίλειό μας πριν από αυτόν, θα του λέμε, ας δείξει υπομονή. Εδώ ήταν, μπροστά στο ξύλο κοπής ή στην ανοιχτή πόρτα του ψυγείου, που τον ονειρευόμασταν. Κοιτώντας για ώρες την ίδια λαδωμένη σελίδα του «Γαστρονόμου», τσεκάροντας ξανά και ξανά την εκτέλεση της συνταγής στο λάπτοπ. Στην αγωνία να βράσει το φαΐ, να μελώσει η σάλτσα, να φουσκώσει μια ζύμη, εκεί ξεμύτιζε και η επιθυμία μας γι’ αυτόν. Οπότε υπομονή, θα του πούμε, αυτή είναι η παραξενιά μας, υπάρχουν και χειρότερες.
Στην αγωνία να βράσει το φαΐ, να μελώσει η σάλτσα, να φουσκώσει μια ζύμη, εκεί ξεμύτιζε και η επιθυμία μας γι’ αυτόν.
Θα αγαπήσει τα ζυμαρικά, είναι μονόδρομος. Να του μάθουμε να νοστιμίζει το λάδι με μία ολόκληρη σκελίδα σκόρδο. Όταν παίρνει χρώμα, να την πετάει, θα έχει κάνει τη δουλειά της. Σε αυτό το σπίτι δεν βάζουμε ζάχαρη στην ντομάτα ούτε πολλές κανέλες. Ας ελπίσουμε να του αρέσουν έτσι τα κοκκινιστά, αν όχι, δεν χάλασε ο κόσμος. Αν μας ρωτήσει ποτέ γιατί έχουμε ζελατίνες και τόνους από ένα πορτοκαλί αφρικανικό μπαχαρικό αφού ποτέ δεν τα χρησιμοποιούμε, θα του πούμε ότι όλοι έχουν σκελετούς στα ντουλάπια τους. Αντί για άλλα παράσημα, θα του αναφέρουμε τους λαχανοντολμάδες του μπαμπά του ή τα αλμυρά κέικ της μαμάς του. Ότι τηγανίζαμε χωρίς απορροφητήρα και κάναμε τραπέζια χωρίς πλυντήριο πιάτων, για κάτι τέτοια καμαρώνουμε εδώ. Σύντομα θα τον παρακολουθήσουμε να περνάει από έναν κόσμο από γάλα σε ένα εκρηκτικό σύμπαν από γεύσεις. Ήδη αφήνουμε ψιχουλάκια να βρει τον δρόμο.
