Δεν ξέρω αν έχει καταλάβει ο Πέσκιας τι έχει κατορθώσει με το μενού του στον Dopios. Το αφήγημα που έχει συνθέσει εδώ με τα πιάτα του θα μπορούσε να έχει τον τίτλο «Βόλτα στην ελληνική ύπαιθρο». Εκεί όπου αρθρώθηκε εν πολλοίς αυτό που καλούμε ελληνική κουζίνα. Το μενού, ιδιοφυές όσο και αιματώδες, είναι κατώφλι για να μπεις στη μεγάλη ελληνική μαγειρική. Και πόσο δύσκολο είναι να φτιάξεις ένα συντεταγμένο αφήγημα με ένα μενού, που να μην είναι ένα άθροισμα, ένα συνονθύλευμα πιάτων προς ικανοποίηση γούστων.
Δεν αστειεύομαι. Δεν έχουμε πολλά τέτοια μαγαζιά στο κέντρο της πόλης. Μάλλον δεν έχουμε άλλο όμοιό του. Όπου να μπορείς να βγάλεις έναν επισκέπτη από το εξωτερικό για να πάρει μια μοντέρνα αλλά όχι εκκεντρική και ναρκισσευόμενη ιδέα του τι σημαίνει ελληνικό φαγητό, αλλά να θες να πας και εσύ. Ξανά και ξανά.
Το φαγητό του εδώ ανανοημαδοτεί, κατ’ εμέ, με παρρησία και φρεσκάδα την έννοια ελληνικό εστιατόριο. Είναι ανοιχτόμυαλο και εξωστρεφές, όμως δεν αντιγράφει, δεν προσποιείται, δεν χιπστερίζει. Σπουδαίο πράγμα.
Στο δια ταύτα. Από τα καινούρια πιάτα, γράψτε οπωσδήποτε στην παραγγελία σας τη ρεγκοσαλάτα και ρεγκοσαλάτα. Καλά διαβάσετε: το πιάτο περιέχει μια ρεγκοσαλάτα αλοιφή, τέλεια κρέμα, στολισμένη με μια ρεγκοσαλάτα ψιλοκομμένη σε καρεδάκι. Το όλον θα συνοδεύσετε με το εξαίρετο ψωμί από τον τριτοκυματικό φούρνο «Το τρομερό παιδί». Ομοίως και την παλιά στο μενού ταραμοσαλάτα του Πέσκια και την παλλευκη καπνιστή μελιτζανοσαλάτα του με την άφθαστη κόμφορτ στερεοτυπία της. Αν πάρετε τις τριπλοτηγανισμένες καραμελωμένες πατάτες του (ναι, είναι τόσο καλές), να πάρετε και το τζατζίκι με αβοκάντο, θα το χαρείτε.
Πού τρώμε ωραία όσπρια στην Αθήνα;
Από τα καινούρια δοκιμάστε επίσης: τον τραχανά με σταρένιο τραχανά, καραμελωμένο κουνουπίδι και χαλούμι. Ναι! Μαγειρεύεται τραχανάς στο κέντρο της Αθήνας. Έξοχη η ψωμένια γλύκα αυτού του πιάτου, που στον κατάλογο θα βρείτε ως τραχανότο (είμαι σίγουρος πως η χρήση της κατάληξης -ότο είναι ένα χιουμοριστικό τρολάρισμα στην τάση). Και το αγριογούρουνο με πράσα και δαμάσκηνα. Δεύτερο ναι! Το καλό μας αυτό χειμωνιάτικο φαγητό, συνοδεία πουρέ σελινόριζας, σερβίρεται στον Dopios. Τι ωραία πράγματα είναι αυτά.
Το τρίτο «οπωσδήποτε» είναι «η γιαπωνέζα η gyoza και το μοσχάρι στιφάδο» (τα ονόματα των πιάτων είναι κεφλίδικα): το ιαπωνικό μισοτηγανισμένο ζυμαροπιτάκι είναι γεμισμένο με στιφάδο ελληνικό, μαδημένο, λιωμένο. Η συνοδευτική σάλτσα: λάδι, ξίδι, σκόρδο, τσίλι, υπογραμμίζει τη συγγένεια. Από τα παλιά: τα γλυκάδια στη σχάρα με σάλτσα καυτερή από πιπεριές κέρατο. Το καπνιστό χέλι του Γείτονα με πουρέ παντζάρι. Τα γαριδάκια (γαρίδες) ποπ κορν. Τα κεφτεδάκια που θα λατρέψουν και τα παιδιά (και εσείς).
 |
 |
Αξίζει να δοκιμάσετε, αν έχετε τέτοια όρεξη, και τα μεζεκλίδικα ελληνικά προϊόντα που έχουν μαζέψει με ωραίο γούστο, τυριά, αλλαντικά και τα τοιαύτα.
Εν κατακλείδι: ο Dopios βάζει ισχυρή υποψηφιότητα στην κατηγορία «Το καλύτερο ελληνικό στέκι στο κέντρο της Αθήνας». Στέκι, ναι, γιατί έχει μια ελαφράδα, μια ζεστασιά το μαγαζί. Το μέσα του είναι εξίσου ωραίο με το έξω του, την περαντζάδα κάτω από το πλατειάκι των Αγίων Θεοδώρων πίσω από την Κλαυθμώνος. Συμβάλλει τα μάλα και ο ωραίος επαγγελματισμός του προσωπικού – δεν ξέρω πώς τα καταφέρνει αυτό στα μαγαζιά του, αλλά πολύ θα ‘θελα να κάνουν μάθημα σε πολλά καλά μαγαζιά για το σωστό φέρεσθαι σε μια σάλα φιλοξενίας. Κακίες, κακίες.
