Σπύρος-Αντώνης: μια συνοικιακή ταβέρνα στα Πατήσια με φαΐ όπως στο σπίτι μας

Ο Σπύρος της «μαρκίζας», κατά κόσμον Σπύρος Αλεξίου από τα Τρίκαλα, ήταν ένας από τους παλιούς σερβιτόρους του ξακουστού Κωστόγιαννη στη Ζαΐμη, την ταβέρνα στο Πεδίον του Άρεως, που τη δεκαετία του ‘60 τάιζε όλη την κοσμική Αθήνα. Όσο για τον Νιώτη Αντώνη Μερσίνη, το δεύτερο όνομα της …μαρκίζας, υπήρξε βοηθός του Σπύρου, και δούλευε μαζί του γκαρσόνι. Οι δυο τους συνεταιρίστηκαν το ’75, όταν ο Σπύρος τού πρότεινε να αγοράσουν την παλιά ταβέρνα ενός Ευβοιώτη, που πωλούνταν στην Κυπριάδου, κι έτσι κι έγινε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣΑπό το αρχαιοελληνικό καπηλείον στη σύγχρονη ταβέρνα41 χρόνια μετά η ιστορία σε λούπα: σερβιτόροι διαδέχτηκαν σερβιτόρους. Το 2016, ο Δημήτρης Γιαννοθανάσης που δούλευε γκαρσόνι στην ταβέρνα τους από το ‘86, μαζί με τον γιο του Γιάννη και τον ξάδερφό του Παναγιώτη Κρεμενιώτη, επίσης σερβιτόρο στο Σπύρος-Αντώνης από το ’84, πήραν στην κατοχή τους το μαγαζί. Έκτοτε, η πιο σπουδαία αλλαγή που έγινε στο παλιό, ισόγειο κτίσμα –ρομαντικό απομεινάρι παλιάς Αθήνας–, είναι πως η ψησταριά μεταφέρθηκε από έξω μέσα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣΤο λεξικό της ταβέρναςΤα ίδια φαγητά, όπως παλιά, εξακολουθούν να σερβίρονται, έτσι όπως τα είχε δείξει ένας μάγειρας από τον Κωστόγιαννη στους πρώτους ιδιοκτήτες. «Οι συνταγές είναι όπως αυτές που μαγειρεύεις σπίτι σου, με το αλατάκι και το πιπεράκι τους, και τίποτα παραπάνω» λέει ο κ. Αντώνης που περνάει σπάνια πια από το παλιό μαγαζί του. «Όλοι ζητούσαν σαλιγκάρια και ντολμαδάκια τότε. Αυτά ήταν οι κράχτες, γιατί ήταν μπελαλίδικα και δεν τα έβρισκαν στα σπίτια τους» θυμάται.

Αυτά είναι και σήμερα από τα πιο ευπώλητα φαγητά, τα σαλιγκάρια να γλείφεις τα δάχτυλά σου, τα ντολμαδάκια λουκούμι. Από τις πιο σπέσιαλ σπεσιαλιτέ τους θεωρούνται και το μοσχαρίσιο συκώτι, τα μπιφτέκια και τα αρνίσια παϊδάκια στα κάρβουνα. Εκτός από ψητά της ώρας, έχουν πάντα κάποια πιάτα με ψάρια και θαλασσινά, αναλόγως τι θα βρεθεί φρέσκο και οικονομικό στην αγορά, όπως σουπιές με σπανάκι και ψαρόσουπα, και άλλα έκτακτα μαγειρευτά, για τα οποία πολλοί πελάτες κάνουν τηλεφωνική κράτηση να καπαρώσουν τη μερίδα τους. Χαμός γίνεται όταν έχουν γίδα βραστή και φασολάδα, κάποιοι ζητάνε και δεύτερο πιάτο, ενώ το τζατζίκι τους είναι παχύ σαν σφιχτή σαντιγί και σπάταλο στο σκόρδο του να το ευχαριστιέσαι με μπόλικο ψωμί. Το υποδειγματικά μαγειρεμένο γλυκόξινο μοσχαράκι στιφάδο είναι μνημειώδες φαγητό που κι αυτό σου δίνει αφορμή για μπόλικο ψωμί. Για το τέλος έχουν το πιο νοσταλγικό γλυκό, μια κρέμα καραμελέ τρεμουλιαστή με μικρές μαμαδίστικες ατέλειες. Σερβίρουν συμπαθητικό κρασί από ασκό, από τη Νεμέα και τη Ζίτσα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣΑπό το αρχαιοελληνικό καπηλείον στη σύγχρονη ταβέρνα