Επιστροφή στη φύση. Κάπως έτσι θα μπορούσε να ονομαστεί ένα από τα μεγαλύτερα comeback του 21ου αιώνα. Μια ιστορία που ξεκινάει από την ανάγκη του σύγχρονου ανθρώπου να αναψηλαφήσει την καταγωγή του, να προσκυνήσει στις ρίζες του, να τιμήσει τη γενιά του, επαναπροσδιορίζοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο το μέλλον του σε έναν κόσμο που δεν εξελίσσεται «φιλικά προς τον χρήστη».
Το μεγάλο στοίχημα, όμως, είναι να κατορθώσουμε να αποκαταστήσουμε μια σύγχρονη σχέση με το παρελθόν, την ιστορία και την παράδοση, δείχνοντας σεβασμό τόσο προς τη φύση όσο και προς τα ευεργετήματα της τεχνολογίας. Άλλωστε, θα ήταν βλασφημία να τα δαιμονοποιήσουμε. Σκύβουμε ξανά με προσοχή και φροντίδα στη διατροφή μας και κατά συνέπεια στη φύση, που μας προσφέρει την πρώτη ύλη. Τα βιολογικά προϊόντα κατακτούν όλο και περισσότερα ράφια, μια οικολογική συνείδηση αρχίζει δειλά δειλά να αναπτύσσεται. Ανακυκλώσιμα υλικά, εξοικονόμηση ενέργειας, ήπιες πρακτικές σε καλλιέργειες και παρασκευές. Με πιο απλά λόγια: αισιόδοξα μηνύματα.
Natural Wines: Δοκιμάζοντας τα νέα, ωραία και φυσικά κρασιά
Κι ερχόμαστε στα καθ’ ημάς. Στον οίνο ημών τον επιούσιον, που κοντεύει να μας χωρίσει σε στρατόπεδα Πράσινων και Βένετων με τη δυναμική εμφάνιση στο παγκόσμιο οινικό προσκήνιο των φυσικών κρασιών. Δεν ανήκω στους φανατικούς νατουραλιστές, είμαι απλώς λάτρης των καλών κρασιών που εκφράζουν την ποικιλία, τον τόπο, τον οινοποιό. Δεν μου αρέσει ο όρος «φυσικά», γιατί νιώθω ότι αμέσως με βάζει σε αντιπαράθεση. Με ποια; Με τα «άλλα», που έχουν κάτι αφύσικο; Προφανώς και υπάρχουν πολύ κακά κρασιά με πληθώρα πρόσθετων που δεν πρέπει να φτάνουν στο ποτήρι μας. Όπως υπάρχουν και πολλά φυσικά κρασιά που απλώς δεν πίνονται. Το ζητούμενο λοιπόν είναι το καλό κρασί, οινοποιημένο με γνώση που βασίζεται στην επιστημοσύνη και αναφέρεται με σεβασμό στην παράδοση. Και εκεί δεν χωράνε διαχωρισμοί. «Συμβατικά» μεγαλειώδη κρασιά έχουν κερδίσει την πρώτη θέση στην παγκόσμια ιστορία του οίνου και φυσικά κρασιά τη διεκδικούν με μεγάλη επιτυχία. Όλα αυτά είναι το καλό κρασί.
Τα σκεφτόμουν όλα αυτά προ ημερών στην έκθεση Φυσικά Fysika. Καταγράφω τις θετικές μου εντυπώσεις. Δοκίμασα για πρώτη φορά τα κρασιά του Ισίδωρου Θαλασσινού και της Βιργινίας από το Ηράκλειο της Κρήτης· πραγματικά διαμάντια που σας συνιστώ να αναζητήσετε. Χάρηκα τις ιδιαίτερες προσεγγίσεις στο Σαββατιανό του νεαρού οινολόγου Ευάγγελου Νικολού, που συνεχίζει ρηξικέλευθα την οικογενειακή παράδοση στα Μεσόγεια. Έσφιξα για μία ακόμα φορά με ενθουσιασμό το χέρι του Ανέστη Χαΐτίδη για τις φανταστικές Μαλαγουζιές –ιδιαίτερα την orange– αλλά και για το Riesling και το ολοκαίνουργιο Λημνιό. Δεν έχω λόγια για την πρωτοπόρο Χλόη Χατζηβαρύτη, που βάζει όλο και πιο ψηλά τον πήχη, για τους Ανατολικούς Αμπελώνες, τον Κοντοζήση, την αγαπητή μου Ιωάννα Τσιλιλή και πολλούς άλλους. Όμως, θα ήμουν ανειλικρινής αν δεν σας έλεγα ότι δοκίμασα και κρασιά που δεν θα ήθελα ποτέ να βρεθούν ξανά στον δρόμο μου και στα οποία ο μανδύας του «φυσικού» δεν δίνει κανένα άλλοθι, κανένα διαβατήριο για τα ποτήρια μας.
Η οινοποίηση ήπιας ή μηδενικής παρέμβασης –ας χρησιμοποιούμε αυτή την περιγραφή αντί για «φυσικά»– απαιτεί γνώση, προσοχή, επιμέλεια και καθαριότητα χειρουργείου, που λέει και ο συνεργάτης μας στον Οινοχόο οινολόγος Σπύρος Ζουμπούλης. Αλλιώς, αν το κρασί αφεθεί στην τύχη του, «φυσικά» θα γίνει ξίδι, γιατί αυτός είναι ο δρόμος του αν στην πορεία δεν επέμβει ο άνθρωπος.
