Οι καμηλιέρηδες ξέρουν. Οι Αιγύπτιοι γενικώς, δεν μπορεί, θα ξέρουν. Τουλάχιστον ένα μέρος του πληθυσμού θα έχει μία κάποια εξοικείωση. Τουλάχιστον θα έχουν μια ζωηρή εικόνα της απαιτούμενης κινησιολογίας. Οι Βεδουίνοι σίγουρα ξέρουν, ιδίως αυτοί που ζουν ακόμα διασκορπισμένοι στις ερημιές της χώρας. Τους είδα στην έρημο του Σινά, αγωγιάτες λικνιζόμενους σαν κλάρες φτέρης να κάνουν το αγώι τους.
Εγώ, πάλι, πανδημικός τουρίστας/δημοσιογράφος, άκαμπτος και μουδιασμένος, δεν ήξερα. Σίγουρα δεν ήξερα. Ανέβηκα στην καμήλα χωρίς να το πολυσκεφτώ, χωρίς να πολυκαταλάβω τι πάω να κάνω.
Είμαστε σε αποστολή για τον Γαστρονόμο Μαρτίου, στην Αίγυπτο. Την επομένη από την αποφράδα εκείνη ημέρα, θα διασχίζαμε την έρημο για να φτάσουμε στη Μονή της Αγίας Αικατερίνης. Όμως, εκείνη η ημέρα είναι αφιερωμένη στο Κάιρο. Θέλουμε να πάρουμε γεύση από την πόλη των χιλίων μιναρέδων και των 20 εκατομμυρίων κατοίκων. Κάποιοι μας είπαν ότι έχει 30 εκατομμύρια κατοίκους, ποιος ξέρει.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Μοναστηριακές γαρίδες σαγανάκι, νηστίσιμες
Το πρόγραμμα για το πρωί λέει Πυραμίδες. Φτάνουμε με τον οδηγό μας στην Γκίζα. Πιασμένοι σε ένα δίχτυ παμπόνηρης -αλλά ok, ελεγχόμενης από την πλευρά μας- συνεννόησης, μας παραχώνουν σε ένα αρωματοπωλείο/τουριστικό γραφείο (!), όπου ο αρωματοπώλης/tour operator μας σερβίρει τη δυνατότητα ξενάγησης από ντόπιο στο πλατώ των Πυραμίδων χωρίς περιττές αναμονές σε μακριές ουρές. Έχουμε δει τις αποκαρδιωτικές ουρές, συμφωνούμε χωρίς να το πολυσκεφτούμε να πάρουμε το φουλ κομπλέ τουρ με καμήλες. Τα λεφτά στο τέλος του λέω, θα τα παζαρέψουμε, ήδη τα παζαρεύουμε. You cut my throat with so little money, μου λέει διασκεδάζοντας. Ανυπομονώ να δούμε τις Πυραμίδες.
Μα με καμήλες; Ξέρεις πόσα ατυχήματα γίνονται με καμήλες; θα μου πουν φίλοι και γνωστοί μετά στην Αθήνα. Τώρα ξέρω, έχοντας συνεισφέρει στη σχετική στατιστική.
Δεν ξέρω γιατί έχουμε συμφωνήσει για καμήλες, είμαστε σαστισμένοι μέσα στην γεμάτη αιγυπτιακό θόρυβο επικοινωνία, είναι κόντρα στα πιστεύω μου. Τα ζώα φαίνονται εξαθλιωμένα, όμως και έτσι να μην ήταν κάθε μπίζνα που σερβίρει ζώα προς τέρψιν τουριστών, είναι μια απαράδεκτη μπίζνα. Ανάκατες σκέψεις την ώρα που σκαρφαλώνουμε στις καμήλες. Lean back, lean back, γύρε πίσω. Σε μερικά δευτερόλεπτα είμαστε στον αέρα εξαιρετικά ασταθείς. Σημειώστε πως έχω και ακροφοβία/υψοφοβία. Λικνιζόμεθα τρία, τριάμισι μέτρα πάνω από την άσφαλτο, δυο δημοσιογράφοι και δυο φωτογράφοι, με μικρές κραυγές αγωνίας να δραπετεύουν πότε πότε από το στόμα μας. Είστε καλά εσείς;
Σκέφτομαι: τι κάνεις εσύ ένας Υδραίος, πάνω σε καμήλα; Δεν προλαβαίνω να χαρώ την αστεία σκέψη και έχουμε φτάσει έξω από την είσοδο των Πυραμίδων. Πρέπει να κατέβουμε, να περάσουμε τον έλεγχο, θα τις ξαναβρούμε μετά μέσα.
Εκεί συνέβη το μοιραίο. Η καμήλα για να αναρριχηθεί και να καταρριχηθεί ο αναβάτης της ανεβοκατεβαίνει σε δύο χρόνους: πρώτα τα μπροστινά ποδάρια, μετά τα πίσω. Εκεί θέλει προσοχή και να κρατηθείς από ένα ασήμαντο στην πραγματικότητα ξύλινο χερούλι που έχει στο σαμάρι της. Ένα, στο κέντρο, όχι δύο στα πλάγια, το τονίζω αυτό. Δεμένοι δεν είμαστε, δεν φοράμε κράνη, δεν υπάρχει κανένα προστατευτικό. Lean back, lean back, γέρνω πίσω, αλλά η καμήλα έχει μιαν άλλη, δική της ταχύτητα: χαμηλώνει με φόρα τα μπροστινά πόδια της, με πολλαπλάσια φόρα εκσφενδονίζομαι εγώ με το κεφάλι προς τα κάτω – μη γελάτε. Καταφέρνω να καλύψω το κεφάλι, την πάτησε το πόδι μου. Υψηλό διάστρεμμα στον αστράγαλο, στην κεφαλή της περόνης και κάτι άλλα ψιλά έδειξε η ακτινογραφία δέκα ημέρες μετά στην Αθήνα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ρυζόγαλο νηστίσιμο με άρωμα καρύδας
Πίσω στο συμβάν: είχε και συνέχεια. Τρέχουν οι καμηλιέρηδες να με σηκώσουν, πάει το deal σκέφτομαι καχύποπτα ότι σκέφτονται, η καμήλα τρομάζει, σηκώνει τα πόδια της έτοιμη να με ποδοπατήσει, να ολοκληρώσει τη δουλειά. Κάνω βαρελάκι, εντυπωσιάζομαι και εγώ ο ίδιος με τα αντανακλαστικά μου, έτοιμος για το Surviror.
Ο πόνος ήταν άσχημος. Εγκαταλείψαμε το τουρ με τις καμήλες, περάσαμε τον έλεγχο, περιηγηθήκαμε τη Νεκρόπολη με άμαξα και πεζή – όχι εγώ, περπάτησα ελάχιστα. Την ίδια μέρα ξεκίνησα χάπια, παυσίπονα και αντιφλεγμονώδη, πήραμε γάζα και ψυκτική κρέμα, είπα θα την παλέψω έτσι. Έπρεπε να είχα πάει για έναν έλεγχο στο νοσοκομείο, δεν ήθελα όμως να χάσω λεπτό από την εμπειρία. Ρούφηξα το Κάιρο με οξυμένες αισθήσεις εκείνη την ημέρα. Παρά την ταλαιπωρία, ίσως και λόγω αυτής, δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω, το βίωσα με θρησκευτική σχεδόν έκσταση.
Ο πόνος, κρύο πια το χτύπημα, έγινε πιο άσχημος την επόμενη μέρα στη διαδρομή προς την έρημο. Όμως μας περίμενε το Σινά. Μία από τις σημαντικότερες εμπειρίες της ζωής μας.
Διαβάζω τώρα πως το αιγυπτιακό κράτος σχεδιάζει να απαγορεύσει τις βόλτες με τις καμήλες στις Πυραμίδες και σε άλλα τουριστικά μέρη. Χαίρομαι, αληθινή πρόοδος.
Σημειωτέον, το πόδι μου ακόμα πονάει.
Διαβάστε στον Γαστρονόμο που κυκλοφορεί αύριο με την Καθημερινή της Κυριακής τις ιστορίες και τις συνταγές που κατέγραψε η ομάδα του περιοδικού στο Κάιρο και στο Όρος Σινά.
