Η Λίνα Γιάνναρου μοιράζεται τις σημειώσεις και τους προβληματισμούς της γύρω από την κουζίνα.
- Παρακολουθώ στο youtube αγνώστους να μαγειρεύουν και να τρώνε junk food, και να κάνουν «μμμ», «ω, ναι», «αυτό είναι», τόσο που κάπως ντρέπομαι και χαμηλώνω τον ήχο, εκτός κι αν πρόκειται για τη Λίζι, που μόλις χώρισε και φαίνεται ακόμα πιο μόνη μπροστά στην κάμερα, αν και μου ’ρχεται να της στείλω μήνυμα, να της πω «Λίζι μου, σταμάτα, πουλάκι μου, να πανάρεις με cheetos τα πάντα, δεν είναι λύση το τηγάνι», αλλά θυμάμαι αυτό το σακουλάκι panko που έχω στο ντουλάπι και περιμένει πότε επιτέλους θα νιώσω καλά με το σώμα μου, οπότε λέω «φάε τη ρυζογκοφρέτα σου εσύ και άσε την κοπέλα ήσυχη».
- Είπα να τολμήσω την πάστα α λα τζενοβέζε που ορέχτηκα από το τεύχος της Νάπολης, όμως έμεινε η τόλμη ξεκρέμαστη, γιατί θέλει έναν κουβά κρεμμύδια και είχα μόνο ένα. Οπότε λέω τι θέλει ένα κρεμμύδι και λίγη τόλμη; Η ισπανική τορτίγια –τι άλλο;– η οποία τι decadent πράγμα, ε; Αλλά δεν ήταν κοντά κανείς την ώρα που την αναποδογύρισα στο τηγάνι, οπότε μισή χαρά, εντάξει, όχι μισή, τρία τέταρτα, αλλά έτσι γίνεται πάντα, έρχονται τα πάνω κάτω όταν δεν κοιτάς.
- Το ψυγείο αυτή τη στιγμή έχει λίγα ακόμα αυγά, ένα ματσάκι φρέσκα κρεμμυδάκια, βούτυρο, γαλοπούλα, γραβιέρα, ένα κουτί γλυκά, μια κρέμα προσώπου και, χμ, τρία διαφορετικά τσάτνεϊ, οπότε εικάζω ότι το σύμπαν είτε θέλει να πάω σούπερ μάρκετ είτε να φτιάξω αλμυρή πάστα φλόρα, το απόλυτο χιτ του περασμένου χειμώνα, η οποία είναι και πάρα πολύ εύκολη. Αν θέλετε, σας τη λέω: απλώς, αντί για ζάχαρη, βάζεις στη ζύμη τυρί και λίγη καπνιστή πάπρικα και από πάνω τσάτνεϊ, και τσουπ, έτοιμη, κάνει πολύ ωραίο δώρο και είναι και φωτογενής. Το λέω γιατί ξέρω ότι καταλαβαινόμαστε.
*Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στον Γαστρονόμο Οκτωβρίου, τεύχος 162.
