Η είδηση έπεσε σαν μπαλωθιά: ο Γιώργος Χατζηγιαννάκης έφυγε για ουράνιες διαδρομές. Δεν κλαίω, δεν μιλάω, αισθάνομαι ένα εσωτερικό ρίγος και πριν η απώλεια γίνει αβάσταχτη, θέλω να γράψω δύο γραμμές για τον φίλο, τον εκλεκτικό συγγενή, τον Γιωργο μου! Δύσκολο, γιατί όταν τα συναισθήματα γίνουν λέξεις χάνουν κάπως το φως, τη ζεστασιά, το νόημά τους. Επίσης όπου υπάρχει αγάπη δεν υπάρχει αντικειμενικότητα. Ίσως όμως να είναι καλύτερα έτσι… Γιατί μιλώντας υποκειμενικά και με συναίσθημα αποκαλύπτεις πλευρές των ανθρώπων που ίσως οι άλλοι δεν είχαν αντιληφθεί.
Ο Γιώργος Χατζηγιαννάκης για μένα είναι συγγενής, είναι φίλος, είναι σημείο αναφοράς και στήριξης, είναι η Σαντορίνη μου! Μιλώ σε ενεστώτα χρόνο γιατί οι δικοί σου άνθρωποι δεν γίνονται ποτέ παρελθόν.
 |
 |
Δεν θυμάμαι πότε τον πρωτογνώρισα. Ήταν στην παλιά Σελήνη, στην καλντέρα. Ήταν τα χρόνια με το θρυλικό κουνέλι τυραύγουλο –το αγαπημένο μου- κι εκείνο το χταπόδι στο βαζάκι, απίστευτα πρωτοποριακό σερβίρισμα εκείνη την εποχή – μιλάμε για δεκαετία του 90.
Ο Γιώργος παραμένει ίδιος όσα χρόνια κι αν περνούσαν. Λίγο γκριζάρησε μόνο. Δραστήριος, αεικίνητος, έχοντας πάντα κατά νου ένα καινούργιο προτζεκτ κι ας έλεγε κάθε φορά πως βαρέθηκε και θα τα παρατήσει.
Αναρωτιέμαι πολλές φορές ποιο θα ήταν το γαστρονομικό τοπίο της Σαντορίνης, αν ο Χατζηγιαννάκης, τότε που πρωτοήρθε στο νησί για διακοπές, αποφάσιζε να κάνει απλά διακοπές χωρίς να πολιτογραφηθεί σαντορινιός, χωρίς να δραστηριοποιηθεί επαγγελματικά στον ζωτικό χώρο της εστίασης όπου εστιάζοντας από την αρχή στην ουσία των πραγμάτων έκανε τις μεγάλες ανατροπές.
Ξέρετε γαστρονομία δεν είναι απλά να μαγειρεύεις. Η γαστρονομία, εκτός από ποιοτικά υλικά και τεχνικές, απαιτεί να παράγεις συναίσθημα, να μεταλαμβάνεις την παράδοση και τα όνειρα των ανθρώπων, να υπηρετείς την ποίηση της καθημερινότητας. Ο Γιώργος τα έκανε όλα αυτά.
Πρωτοπήγαμε στη Σελήνη απλά για φαγητό. Στη συνέχεια «μαθητεύσαμε» εκεί. Σιγά σιγά αρχίσαμε να μαθαίνουμε: την ιστορία, τις παραδόσεις, τα προϊόντα, τις γεύσεις, τους μύθους.
Xρόνο με το χρόνο δενόμαστε όλο και περισσότερο με τον Γιώργο και την Έβελυν κι ύστερα μόνο με τον Γιώργο, όταν σε πείσμα της απώλειας αποφάσισε να κάνει ακόμα περισσότερα.
Ο Γιώργος μάς μύησε στην άλλη πλευρά της εστίασης. Ο Γιώργος πριν 30 χρόνια κατάλαβε ότι γαστρονομία και τουρισμός είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Κατάλαβε επίσης ότι το κρασί είναι άρρηκτα δεμένο με την τόπο παραγωγής και τις ιστορίες του και ότι χωρίς κρασί δεν γίνεται τίποτα.
Χάραξε λοιπόν μια πορεία την οποία δεν κράτησε ζηλόφθονα για τον εαυτό του. Έδωσε το παράδειγμα, δίδαξε, επικοινώνησε ξεκινώντας από τις Κυκλάδες και φτάνοντας παντού στη Ελλάδα.
Δεν είναι τυχαίο ότι από τη δεκαετία του 90 στη Σελήνη παρέδιδαν μαθήματα μαγειρικής! Τότε, 30 χρόνια πριν, που δεν μας είχαν πνίξει οι τηλεοπτικές μαρμίτες.
Δεν είναι τυχαίο επίσης ότι μεγάλοι μάγειροι αποζητούσαν να έρθουν στην κουζίνα της να μαγειρέψουν τα καλοκαίρια. Και να φύγουν έχοντας πάρει κάτι από την ευγένεια αυτού του ανθρώπου που αποπνέει γλυκύτητα, και ήθος.
Όμως όσοι έχουν μνήμη και υπηρετούν την αντικειμενικότητα, πρέπει να παραδεχτούν ότι η νέα εποχή της ελληνικής γαστρονομίας, η επιστροφή στα προϊόντα και στις παραδοσιακές συνταγές κάθε τόπου ξεκίνησε ουσιαστικά από τις μαρμίτες της Σελήνης, από τις ανησυχίες του Γιώργου και της Έβελυν.
Οι άνθρωποι όταν φτάνουν στις κορφές της επιτυχίας γίνονται συνήθως αμνήμονες. Δεν ξέρω η νέα γενιά της εστίασης, του οίνου και του τουρισμού πόσο γνωρίζει και τι δυνατότητες έχει να αξιολογήσει την προσφορά του Χατζηγιαννάκη. Τώρα όλα μοιάζουν να είναι λίγο εύκολα και η ματαιοδοξία της επωνυμίας φοράει εύκολα παρωπίδες και παραμορφωτικούς φακούς. Ελπίζω και εύχομαι οι σοβαρά παρεπιδημούντες την γαστρονομική Ιερουσαλήμ να μπορούν να ανακαλύψουν, να διαβάσουν, και να διδαχθούν από το παράδειγμα του Γιώργου.
Ο Γιώργος έφυγε. Κι εγώ τουλάχιστον τώρα δεν μπορώ να πω τίποτα άλλο παρά: «Γιώργο σ’ αγαπάω και σε ευχαριστώ που υπήρξες, έτσι όπως υπήρξες σ’ αυτή τη φλύαρη και φωνασκούσα ασκόπως εποχή μας.
Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη που είχε δώσει στον Γαστρονόμο το 2017.
