«Μια εποχή έξαρσης των φρούτων, των λαχανικών και των απολαύσεων. Με χρώματα κι αρώματα. Μόνο όμως τα μούσμουλα διαθέτουν αυτό το πολύ λαμπερό χρυσοκίτρινο χρώμα»
Ορεκτικά με καπνιστά ψάρια και παπάκια Αδελαΐδας θα είχατε γευτεί αν ήσασταν καλεσμένοι στο βασιλικό πρόγευμα της 22ας Μαΐου 1990. Εγώ, πάντως, δεν ήμουν εκεί. Στο ημερολόγιό μου έχω σημειώσει: πλατεία Βικτωρίας, ουζάκι με ελίτσα, ψωμί, αγκινάρες α λα πολίτα, φέτα και ρομπόλα.
Πράσινες, τσακιστές, θρούμπες, ξιδάτες, κολυμπάδες ή αλμάδες, οι ελιές έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στο ελληνικό τραπέζι, όλες τις εποχές και σε όλες τις εκδοχές.
Ο Απίκιος μας δίνει την εικόνα της πραγματικής ρωμαϊκής κουζίνας, μια εικόνα μέτρου και εκλεπτυσμένου γούστου, η οποία δεν έχει καμιά σχέση με τα οργιαστικά συμπόσια που ακολούθησαν τους επόμενους αιώνες.