Βουστροφηδόν ανεβοκατεβαίνω τα στενά της γειτονιάς μου. Έξι τετράγωνα νότια, ένα δυτικά, έξι τετράγωνα βόρεια, ένα ανατολικά και πάει λέγοντας. Για μία ώρα που διαρκεί η βόλτα μου, χαζεύω τις μονοκατοικίες που έχουν γλιτώσει από τις μπουλντόζες. Κάποιες μικρές και ταπεινές, κάποιες, πέτρινα αρχοντικά, με τα περίτεχνα σφυρήλατα σίδερα στα κάγκελα, τις κουπαστές και τα στηθαία των μπαλκονιών τους. Οι μεν με μικρές αυλές και κηπάρια, οι δε, με τις μεγάλες τους αυλές, γεμάτες φουντωμένες λεμονιές, τους κισσούς και τα γιασεμιά τους να μοσχοβολάνε. Χαρούμενα σκυλιά να τρέχουν πάνω-κάτω μέσα από τις μάντρες να γαυγίζουνε γιατί αυτή είναι η δουλειά τους.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Το αυγό του Κολόμβου: μια συνταγή-παιχνιδάκι
Ανεβοκατεβαίνω τα στενά και παίρνω μυρωδιές απ’ την παλιά Ελλάδα, από αυτήν που θυμάμαι από παιδί στις γειτονιές του Υμηττού όπου μεγάλωσα.
Τις μυρωδιές που σκόρπαγε μέχρι πέρσι στην τωρινή μου γειτονιά, μια μονοκατοικία προκάτ μα ωραιότατη κατασκευή, σε δύο επίπεδα, με έναν κήπο όνειρο και ένα παραγωγικό μποστάνι στην άκρη του οικοπέδου. Με το τριαντάμετρο πεύκο δίπλα στην είσοδό της, φιλόξενη φωλιά για δεκάδες πουλιά.
Στη θέση της, βουστροφηδόν σηκώθηκαν τα μπετά του καινούργιου εξαώροφου. Ένα σχέδιο προσαρμοσμένο στους κανόνες κάποιας νεωτεριστικής αρχιτεκτονικής. Τα μισά της μπαλκόνια στη νότια όψη τους έχουν έναν τοίχο στο πλάτος του μπαλκονιού, τα άλλα μισά ανοιχτά με θέα στον νότο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Από το γκέρμπερ στο μπέργκερ
Μοντέρνα διαμερίσματα δύο ταχυτήτων, φωτεινά και σκοτεινά, πολυκατοικία που παραπέμπει στην τωρινή κλιματική κατάσταση.
Χρονιές δύο εποχών.
