Paleo
Στα δικά μου τα μάτια είναι το ωραιότερο μαγαζί της Αθήνας. Ψηλοτάβανο, ανοιχτόκαρδο, αλήτικο και μαζί λίγο σνομπ, αρκετά μποέμ και εντελώς κουλ. Ο ιδιοκτήτης του είναι ο σομελιέ Γιάννης Καϋμενάκης, που δεν ξέρω αν θα του άρεσε ο χαρακτηρισμός, αλλά είναι ένας suigeneris τύπος, φανατικός τερουαρίστας και έξπερτ δίχως ταίρι στο θέμα κρασί. Έχει πιει κι έχει δοκιμάσει τον κόσμο όλο, κι εδώ, στο δικό του το κονάκι, μια πρώην αποθήκη του 1900 στο λιμάνι του Πειραιά, κάνει το κέφι του με κρασιά από τα πιο αγαπημένα του οινικά αμπελοτόπιατου ευρωπαϊκού νότου. Και το καλύτερο απ’ όλα είναι ότι το Paleo με τις κρασάρες του βρίσκεται σε μια συνοικία όπου φτάνει το θαλασσινό αεράκι και λέγεται Ρετσίνα, στο εργατικό κέντρο του Πειραιά. Όταν πηγαίνω εκεί, μιλάμε με τα μάτια και δυο-τρεις κουβέντες αρκούν. Του έχω εμπιστοσύνη και στο τι θα πιω και στο τι θα φάω. «Να σου φέρω και πατέ συκωτιού, ε;».Γνέφω ναι με το κεφάλι κι επειδή καταλαβαινόμαστε θα μου φέρει επίσης το ανάλογο κρασί, μια καπονάτα κι ένα ριζότο μαγειρεμένο με κόκκινο κρασί. Ν. Μ.
Πολυδεύκους 39, Πειραιάς, Τ/210-41.25.204, καθημερινά 18:30-00:00, Κυριακή κλειστά. 15-20€/άτομο χωρίς το κρασί.
ΤΟΜ Ψαροταβέρνα
Στα περίπου δύο χρόνια που μένω στις ερημιές της Κακής Θάλασσας, μια μικρή ψαροταβέρνα ακριβώς δίπλα στα βράχια της ακτής αποδείχτηκε ό,τι πιο ζεστό και φιλόξενο ξέρω στην περιοχή. Για να είμαι ειλικρινής, μου την πρότειναν ως μαγαζί όπου τρως στ’ αλήθεια φρέσκα ψάρια, λίγα αλλά εποχής, μαγειρεμένα με τους γνωστούς τρόπους της παλαιικής ψαροταβέρνας. Το ότι η θέα της είναι μια σχεδόν πάντα αγριεμένη θάλασσα, η Κακή συγκεκριμένα, που κοπανιέται μέρα νύχτα στα βράχια από τον μόνιμο ντελιβοριά που μας σφυροκοπά, ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Αυτή την εποχή – τα Παρασκευοσαββατοκύριακα, αφού η περιοχή τώρα είναι σχεδόν έρημη- ευχαριστιέμαι την ησυχία που βρίσκει κανείς μόνο τον χειμώναστα παραθαλάσσια μέρη, το καλομαγειρεμένο φαγητό, το καλωσόρισμα και τη φροντίδα, σαν να πηγαίνω μετά από καιρό στο πατρικό μου,τη διακριτικότητα και την ευγένεια ακόμη κι όταν τρώω ολομόναχη και ενίοτε στις πολύ μαύρες μου. Επιπλέον, εδώ βρίσκω, επιτέλους, σωστά βρασμένα χόρτα εποχής –πάντα-, θαυμάσια τηγανητά ψαράκια, τραγανά και ζουμερά, τσιρομεζέ, μύδια σαγανάκι, ψητά μπακαλιαράκια ανοιγμένα, μαρίδα τηγανητή και ολόφρεσκη. Το καλοκαίρι το μαγαζί βγάζει τραπεζάκια δίπλα στο κύμα, με κρεμαστά λαμπιόνια από πάνω, κι αυτό με κάνει να νιώθω ότι απολαμβάνω διακοπές δίπλα από το σπίτι μου. Β. Κ.
Παραλία Κακής Θάλασσας, Τ/22990-29.127. Ανοιχτά Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή (τον χειμώνα), από το μεσημέρι. Το καλοκαίρι καθημερινά. 18-20 €/άτομο χωρίς κρασί.
ΦΙΤΑ
Ο Μιχάλης αναγνωρίζει τη φωνή μου στο τηλέφωνο. Μας κρατάει το τραπέζι που έχει δίπλα του αρκετό χώρο για το καρότσι, χωρίς να το ζητήσω. Ο Φώτης, αναψοκοκκινισμένος πίσω από το μπαρ, θα ρωτήσει με νοιάξιμο πώς είμαστε. Ο Θοδωρής θα μας χαιρετήσει με την καρδιά του. Ο Μιλτιάδης ξέρει την παραγγελία μας και η αλήθεια είναι πως λίγες φορές θα τον εκπλήξουμε παίρνοντας μύδια αντί της ντάσκας με τα χόρτα. Σημειώνει πια από μόνος του τα φρέσκα σπαγγέτι με αυγοτάραχο, το κορυφαίο –μας/τους- πιάτο. Με ένα νεύμα θα μας κρατήσει κι ένα εκλέρ καραμέλας, το φροντίζει αυτός για εμάς.
Το ΦΙΤΑ το αγάπησα από την πρώτη μέρα που άνοιξε. Θυμάμαι πως κάθισα στο μπαρ με έναν ταραμά, τσιπς πατάτας, ένα ψαροταρτάρ κι ένα ποτήρι κρασί και ένιωσα πολύ βολικά. Χαιρόμουν το φαγητό, αλλά και την ατμόσφαιρα. Εκτιμώ ιδιαίτερα τον εκδημοκρατισμό που πέτυχε στο φαγητό. Στα τραπέζια το κοινό είναι ετερόκλητο, έρχονται και οι πιο λάιτ και χύμα, παραλίγο 30άρηδες, που το διάβασαν κάπου στα social media, έρχονται και όσοι έχουν συνηθίσει να βγαίνουν για δείπνο σε εστιατόρια με ολόλευκα λινά κάτω από το πιάτο τους. Σε μια γειτονιά λαϊκή, καθόλου hip ως τότε, έφερε κόσμο από παντού. Σήμερα μιλάμε για την πιάτσα του Νέου Κόσμου χάρη σε αυτό το μαγαζί. Εδώ γιορτάζουμε γενέθλια, επετείους, εδώ και το πρώτο γεύμα με το μωρό, όταν η άνεση έπρεπε να είναι δεδομένη. Και κάθε φορά από τότε. Το πιο βασικό; Μ’ αρέσει πολύ το κέφι των μαγείρων, που βγαίνει στη σάλα, αλλά και στο φαγητό τους. Ν. Δ.
Ντουρμ 1, Νέος Κόσμος, Τ/ 211-41.48.624, καθημερινά 18.00- 00.00, Σάββατο 14.00-00.00, Κυριακή 14.00-19.00, Δευτέρα κλειστά. Τιμή περίπου 18-25€/άτομο χωρίς κρασί.
Jimmy’s Fish
Επιστρέφω εδώ για τα πιο φρέσκα huîtres που έφαγα ποτέ, για το μελωμένο πορφυρό χταπόδι -συνταγή του ιστορικού cafe Waichhart -, για τα συννεφένια καλαμαράκια στη σάλτσα και την tartetatin με την ανομολόγητη γεύση! Κάθομαι για λίγο στο καναπεδάκι έξω από την τζαμαρία και γυρίζω νοερά στο καλοκαίρι. Και μετά μπαίνω στα ζεστά και με αγκαλιάζει το σωστό ημίφως, με προϋπαντά η λιθογραφία του μυστακοφόρου πυρπολητή Πεπέ, αναζητώ την υπογραφή του Γλύκα στις υδατογραφίες στο βάθος. Επιστρέφω εδώ και γιατί παίζει τη μουσική που μας μεγάλωσε. Τελευταία έχω κι έναν έξτρα λόγο, κι αυτός δεν είναι η ανάπλαση, αλλά ο γάτος Χασάν. N. Δ.
Ακτή Κουμουνδούρου 46, Μικρολίμανο, Πειραιάς, Τ/ 210-41-24-417, καθημερινά 13.00-00.00. Τιμή περίπου 25-35/άτομο χωρίς τα ποτά.
Ο Νικήτας
 |
 |
Ναι, το κέντρο έχει απ’ όλα. Θες γιαπωνέζικη pub; Θες ράμεν, τρίπατα σάντουιτς, μεζεδάκια, pho, εστιατόρια γνωστών σεφ; Ζουμερά μπέργκερ; Vegan φαγητό; Με ευκολία μπορείς να τα βρεις όλα και ακόμα περισσότερα. Σε μια πολύ ουσιαστική κατηγορία ωστόσο προκύπτει πρόβλημα:τι τρως όταν έχεις χορτάσει από δημιουργικά πιάτα και το στομάχι σου ζητάει απλό, καλομαγειρεμένο φαγητό, σαν κι αυτό που θα έτρωγες στο σπίτι σου, αν το ψυγείοδεν ήταν άδειο; Τα ζεστά μαγειρεία με μαμαδίστικο φαγητό, λογική τιμολόγηση και ποιοτικά υλικά είναι είδος υπό εξαφάνιση στους πιο εμπορικούς και πολυσύχναστους δρόμους. Ευτυχώς, έχουμε τον Νικήτα. Η ίδια οικογένεια κρατάει το μαγαζί στου Ψυρρή από το 1967. Σε αντίθεση με τα περισσότερα που το περιβάλλουν, δεν έχει τουριστική αίσθηση – αν και το τιμούν και οι τουρίστες. Για τους σταθερούς πελάτες, κατοίκους των γύρω γειτονιών, η Σοφία σχεδόν διαλέγει μόνη της το φαγητό. Νεύμα επιβεβαίωσης αποζητά, αντί παραγγελίας. Αν έχει φασολάδα χυλωμένη και ελαφριά, θέλουμε. Αν έχει φτιάξει την ψηλή τυρόπιτα με το χοντρό χειροποίητο φύλλο και την κιτρινωπή από το αυγό γέμιση, δεν υπάρχει περίπτωση να μην την πάρουμε. Επίσης, χόρτα καλοβρασμένα, ντολμαδάκια με αμπελόφυλλα σαν λουκουμάκια. Κι όταν έρθουν τα κρεατικά, σκάνε μύτη και οι γάτες, που με τα χρόνια έχουν γίνει «του μαγαζιού» -αυτή με το κλειστό ματάκι και τη γλώσσα έξω την ταΐζουμε από μωρό. Ό,τι περισσέψει από το κοντοσούβλι ή από το γκραν σουξέ, τα αφράτα μπιφτεκάκια, πάει σ’ εκείνες. Γ. Π.
Αγίων Αναργύρων 19, Πλ. Ψυρρή, Τ/ 210-32.52.591, Δευτέρα-Πέμπτη: 12.00-19.00, Παρασκευή & Σάββατο: 12.00-00.00, Κυριακή: 12.00-19.00, Τιμές: 10-15 ευρώ/άτομο χωρίς το κρασί.
Nolan
Μετά τα ψώνια, φορτωμένοι τσάντες. Με το καρότσι και το πέντε μηνών μωρό. Πριν από το σινεμά για φαγητό κι ένα ποτήρι κρασί στα πεταχτά. Για επαγγελματικό ραντεβού. Ή και για φουλ έξοδο με φίλους, ντυμένοι με τα καλά μας.
Αυτό μου αρέσει στο Nolan:ταιριάζει σε κάθε περίσταση. Του ταιριάζεις κι εσύ όπως είσαι, με τις γόβες ή με τα αθλητικά σου. Σπάνιο πράγμα αυτό και του το πιστώνω. Με ξεκουράζει και με καθησυχάζει επίσης το ότι το μενού είναι σχεδόν σταθερό από την πρώτη μέρα. Μια σελίδα όλο κι όλο, χωρίς την κλασική διάταξη – σαλάτες, ορεκτικά, κύρια-,έχει στηθεί με τη λογική των μικρών πιάτων και της μοιρασιάς, κάτι που με βολεύει γιατί απεχθάνομαι τις σαλάτες και πολλές φορές βαριέμαι να περιμένω το κύριο πιάτο μέσα από μια αλληλουχία ορεκτικών. Βρίσκω, βέβαια, περίεργο, ένας τόσο δημιουργικός σεφ, όπως ο Σωτήρης Κοντιζάς, να μην αλλάζει τα φώτα στο μενού ανά σεζόν. Περίεργο, αλλά και παρήγορο, γιατί θέλω να ξέρω ότι ανά πάσα στιγμή θα μπορώ να βρω τα τρία, τέσσερα, πέντε πράγματα για τα οποία ερωτεύτηκα το Nolan από την πρώτη στιγμή. Τα ψωμάκια πατάτας, τα sobanoodles με σολομό και ταχίνι, το donburi με αρνί και ασιατικό κολλώδες ρύζι -συστατικό των πιάτων τύπου donburi- και τα NFC-το τηγανητό κοτόπουλο του Nolan- είναι οι σταθερές αξίες μου. Στα συντου και τα ωραία κρασιά, που σχεδόν πάντα αφήνω την Έλενα να διαλέξει. Την καλύτερη μετρ-περιποιήτρια της Αθήνας, που λύνει πάντα με χαμόγελο τον γρίφο «Και πού καθόμαστε τώρα έξι άτομα σε εστιατόριο που μετά βίας χωράει 10 ανθρώπους μέσα;». Χ. Τ.
Βουλής 31-33, Αθήνα, Τ/210-32.43.545. Καθημερινά εκτός Κυριακής, 13.00-17.30 και 19.00-23.30. 30-35€/άτομο με ένα μπουκάλι κρασί για δύο.
The Cask 131
Ο Αδαμάντιος, «ψυχή» του The Cask 131, είναι ο πρώτος λόγος για τον οποίο κατευθύνομαι στην κόκκινη μπάρα. Τα εξαιρετικά και σπάνια αποστάγματα, ο δεύτερος. Κι αυτό, όχι επειδή θα του βγάλω τα εσώψυχά μου και θα αρχίσουμε το μπλαμπλα – κάθε άλλο. Είναι ήρεμη δύναμη, χωρίς φλυαρίες και φαμφάρες. Θα ρωτήσει με το ζεστό χαμόγελό του «τι να σου φτιάξω σήμερα», και αυτό θα είναι το brief της βραδιάς. Μετά το πρώτο ποτό ή κάποιο κοκτέιλ που -ω, ναι!-, παλαιώνει ο ίδιος, θα παίξει μπάλα μόνος του, φέρνοντας στο διάβα μας ιδιαίτερα ρούμια, ψαγμένα ουίσκι και ό,τι άλλο θα ανεβάσει τη διάθεσή μας. Το ρούμι συνοδεύεται με τσιπς σοκολάτας Valrhona και αποξηραμένα φρούτα, παράλληλα έρχονται ωμά λαχανικά με μια πικάντικη γιαουρτένια σος, οπότε τεχνικά φεύγουμε και φαγωμένοι – αν δεν τσιμπήσουμε κάποιο από τα πιάτα του μικρού αλλά νόστιμου καταλόγου. Βαγγέλη, πάμε σήμερα Αδαμάντιο; Χ. Θ.
Φίλωνος 131, Πειραιάς, T/210-42.94.976. Καθημερινά εκτός Κυριακής, 12.00-11.00, Παρασκευή και Σάββατο ως τις 12.00.
