Η Μεσημβρία, όπου ζει η οικογένεια της Νεντιμέ Μπεκί, μιας Ελληνίδας καλομαγείρισσας τουρκικής καταγωγής, έχει πίσω το βουνό και μπροστά τη θάλασσα. Οι πρόγονοί της ήρθαν στην Ελλάδα από το Ικόνιο το 1823, εγκαταστάθηκαν στο μικρό χωριό του Έβρου και ασχολήθηκαν με τη γη, το κυνήγι και την κτηνοτροφία. Κάπως έτσι στη Μεσημβρία δημιουργήθηκε μια μικρή κοινότητα 50 μουσουλμανικών οικογενειών.
|
|
|
 |
 |
Η Νεντιμέ, αφού για μερικά χρόνια έκανε τη μοδίστρα και λίγο πιο μετά ανέλαβε ανεπίσημα τον ρόλο του σχολικού, για να πηγαίνει τα παιδιά της Μεσημβρίας στη Μάκρη, άνοιξε στο ισόγειο του σπιτιού της ένα μικρό ουζερί με δυο τρία τραπέζια και μια ξυλόσομπα. Οι νοστιμιές της προσέλκυσαν κόσμο και το μαγαζί μεγάλωσε και έγινε ταβερνάκι σωστό. Στα τραπέζια έριξε κεντητά τραπεζομάντιλα, κρέμασε κοφτές κουρτίνες και στόλισε με καδράκια τους τοίχους. Τα ίδια που μαγειρεύει για την οικογένειά της, τα της εποχής και τα διαθέσιμα δηλαδή, αυτά σερβίρει και στους πελάτες. Τίποτα κατεψυγμένο. Λίγες μερίδες και κάποια «δύσκολα» φαγιά τα κάνει μόνο με παραγγελία. «Μαγειρεύω με όρεξη, όχι μόνο για τα λεφτά. Σαν μουσαφιραίους σάς νιώθω», λέει χαμογελώντας πλατιά. Δικό τους είναι το ελαιόλαδο, οι ελιές, τα περισσότερα καλοκαιρινά μπαχτσεβανίσια, αλλά και το ψωμί που ζυμώνει η Νεντιμέ κάθε Δευτέρα, Τρίτη και Παρασκευή που ανάβει ο ξυλόφουρνος. «Μόνο ρύζι και ζάχαρη δεν έχουμε δικά μας», λέει περήφανα. «Ακόμα και αριάνι, βούτυρο και τυρί φτιάχνω».
 |
 |
Ο γιος της, ο Γιουτζέλ, φοιτητής στο Οικονομικό στο Πανεπιστήμιο της Κομοτηνής, κάθεται μαζί της τα Σαββατοκύριακα και βοηθά. Ο άνδρας της, ο Γιουξέλ Σιακήρ, είναι δεινός κυνηγός και ψήστης. Κουμαντάρει τις σούβλες και τις ψησταριές, που ανάβουν κάθε Κυριακή. Ψήνει κρέατα της ώρας, που όσα δεν είναι κυνήγια, είναι αμνοερίφια από την περιοχή τους, και κάνει κοκορέτσια, τζιγεροσαρμάδες και άλλα. Η Νεντιμέ κοιτάζει να κρατήσει τις παραδόσεις και ο νταλκάς της είναι να μην ξεχαστούν οι γεύσεις από την πατρίδα των προγόνων της.
Μας έβγαλε να φάμε χυλοπίτες με καμένο βούτυρο και σπανάκι με γιαούρτι, ακτμά (κρέπα στο σάτσι) με κοτόπουλο χωριάτικο παχύ, κατμέρι με φέτα και τας κεμπάπ με πιλάφι και ρεβύθια, φρικασέ με αγριόχορτα, έναν μεγάλο τζιγεροσαρμά και σατίρ μικρά μπιφτέκια από αρνίσιο κρέας χοντροκομμένο στο χέρι. Στο τέλος, ευχαριστηθήκαμε καζάν ντιπί μελάτο και ένα σαραϊγλί με χειροποίητο φύλλο, ψημένο στα κάρβουνα σε σιγανή φωτιά. Την επόμενη φορά που θα βρεθώ εκεί, θα φροντίσω να έχω παραγγείλει πίτα με κυνήγι. Ανάλογα με το τι θα πάρουν τα σκάγια του Γιουξέλ, η Νεντιμέ φτιάχνει λαγόπιτες, μπεκατσόπιτες με ρύζι στη γέμιση και άλλες κρεατόπιτες, που τις στρώνει σε μεγάλα ταψιά και τις ψήνει στα κάρβουνα. Και μπακλαβά θα παραγγείλω, και σεκέρ παρέ, και ίσως και γαλόπιτα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Δίπορτο: Το κοινό μυστικό της πόλης εδώ και 112 χρόνια
