Κεφάλαια σπαρταριστά στην ιστορία του λαϊκού πολιτισμού της χώρας είναι αρχαίες ταβέρνες σαν το Lulus-Αφοί Καλαμαρά στην Ύδρα. Μνημεία της παλιάς ζωής. Στους κυματιστούς τοίχους, στα χιλιοβαμμένα τραπεζοκαθίσματα, στους μουσαμάδες, στη βιτρίνα με τα ταψιά, στις σάλτσες και στο αλάτι των φαγητών αποτυπώνεται με ενάργεια η διαδρομή της ελληνικής ταβέρνας.
Θα τη βρείτε στο παλιό Ντρουμ σοκάκι, νυν Μιαούλη, που ανεβαίνει από το λιμάνι για τα Καλά Πηγάδια και τον μεσαιωνικό οικισμό της Κιάφας. Ένα λεπτό από τον γιαλό.
Τις ζεστές μέρες μάλλον θα καθίσετε έξω, στη βαριά σκιά δύο θεόρατων φίκων μπένγιαμιν που φύτεψαν εδώ οι ιδιοκτήτες πριν από σαράντα χρόνια. Κάντε μου όμως τη χάρη και μπείτε μέσα για να δείτε την ψηλοτάβανη σάλα, με τους τοίχους βαμμένους μέχρι το ύψος των τραπεζιών στο ζωηρό υδραίικο ραφ των καϊκιών. Τι όμορφα που είναι τα ψηλοτάβανα μαγαζιά. Συμβαίνουν σε αυτά δύο πράγματα φαινομενικά αντίθετα: έχουν μια δροσερή ανοιχτωσιά που σε γεμίζει ανάσες, την ίδια όμως στιγμή σε κρατούν χαμηλά στη γη, σκυμμένο στην ανθρώπινη κλίμακα. Σαν να βλέπω, όταν φτιάχτηκε πριν από πολλά πολλά χρόνια η ταβέρνα, να καταφεύγουν εδώ ψαράδες, κτηνοτρόφοι και εργάτες του νησιού, ένα φιλόξενο λιμανάκι από τον τραχύ βίο του μεροκάματου.
Τρέμω στην ιδέα ένα τέτοιο μαγαζί να περνούσε σε άλλα χέρια, πώς θα το έφτιαχναν Θεέ μου. Δύσκολα μαστορεύεται τέτοια γοητεία. Δύσκολα ξαναγίνεται, θέλει τρομερή φροντίδα και γούστο σπάνιο.
Η μαγειρική είναι συναρπαστικά γυμνή. Μαγειρεύεται εδώ η αρχετυπική ελληνική κουζίνα, χωρίς πολλά φτιασίδια, τα φαγητά έχουν την πυκνότητα των βασικών συστατικών τους. Είναι κι αυτά χαμηλά, έχουν το μπόι της σπιτικής, λαϊκής μαγειρικής, διδάσκουν μέτρο. Όπως ο Οικονόμου στα Πετράλωνα.
Λαδερά λεπτουργημένα, ταψάρες με μουσακάδες και παστίτσια και γίγαντες μέλι, κοκκινιστά και λεμονάτα και ντόπια αρνιά με πατάτες στον φούρνο, παϊδάκια ψημένα άριστα, μπριζόλες και μπιφτέκια και σουβλάκια μερίδες. Χοντρές χωριάτικες, τρυφερές τηγανητές πατάτες και κολοκυθάκια τσιπς, λεπτά σαν τσιγαρόχαρτο.
Τα κηπευτικά από τη γλυκιά γη της Αργολίδας απέναντι, η φέτα και το λάδι το ίδιο, αμνοερίφια ντόπια όσο γίνεται. Και ψάρια, ψάρια από τους νόστιμους βυθούς του περάσματος ανάμεσα σε Ύδρα και Πελοπόννησο. Και το περίφημο υδραίικο καλαμάρι ψημένο στα κάρβουνα, έδεσμα περιωπής.
Λίγο κάπου σαστίζει η μαγειρική του μαγαζιού με κάτι α λα κρεμ, μια ψευτοκαρμπονάρα, ένα σνίτσελ, προσθήκες του φαιδρού κοσμοπολιτισμού των ανελέητων 80’s. Έχουν κι αυτά τη γοητεία τους, μαρτυρούν μια αλήθεια.
Ο κύριος Λευτέρης και η κυρία Ειρήνη, οι ιδιοκτήτες, φρουροί μιας παλιάς τρυφερής παράδοσης. Ο Θεός να τους έχει καλά.
