Μαγέρικο περιωπής και εναλλακτικό ντελιβεράδικο στο κέντρο, πολύ κοντά στην εκκλησία της Καπνικαρέας.
Η θέση: Στην οδό Καλαμιώτου, λίγο πιο πάνω από τα ΕΜΜΕ (σ.σ.: Σχολή Επικοινωνίας και ΜΜΕ). Για όσους αυτή η πληροφορία δεν λέει πολλά, ας πούμε απλώς ότι είναι ο δρόμος που τέμνει κάθετα την Ερμού, στο σημείο που συναντάμε την εκκλησία της Καπνικαρέας.
H ατμόσφαιρα: Αν το εστιατόριο ήταν σε κάποια άλλη χώρα, εκεί που περισσότερο το εθιμικό και λιγότερο το εργασιακό δίκαιο έχει επιβάλει ως καθεστώς το μεσημεριανό διάλειμμα (ναι, υπάρχουν και τέτοιοι παράδεισοι), θα έβλεπες τα τραπέζια του εστιατορίου κατάμεστα από εργαζόμενους του κέντρου. Επειδή όμως στις μέρες μας δεν υπάρχει χρόνος για τέτοιες πολυτέλειες, οι περισσότεροι εξ αυτών επιλέγουν την οδό του «ντελίβερι», υπηρεσία που παρέχεται από το κατάστημα. Ωστόσο και η σάλα σπάνια είναι άδεια, αφού οι χαμηλές τιμές και η «από στόμα σε στόμα» διαφήμιση προσελκύουν νεαρόκοσμο, φοιτητές και «κεντρώους» (μτφ: ανθρώπους που αγαπούν το κέντρο και συνηθίζουν τις βόλτες στα πέριξ του Συντάγματος!).
Το φαγητό: Το μενού είναι προσαρμοσμένο στο εργαζόμενο κοινό της μεσημβρινής ζώνης, με πολλές επιλογές σε ευφάνταστα σαλατο-γεύματα και μαγειρευτά, φτιαγμένα με δεξιοτεχνία. Δεν μας έκανε έκπληξη, λοιπον, όταν μάθαμε ότι τιμονιέρης στην κουζίνα είναι ένας έμπειρος σεφ -και συνιδιοκτήτης του Μελίλωτου- Κωνσταντίνος Σιωπίδης, ο οποίος μαγειρεύει με ελαιόλαδο, κρασί και μυρωδικά, φτιάχνει δικούς του ζωμούς και αναζητάει πρώτες ύλες της εποχής. Μας άρεσαν σχεδόν όλα όσα έγραφε ο κατάλογος και δυσκολευτήκαμε να επιλέξουμε. Εγώ έπεσα διάνα με το μοσχαράκι με μπίρα, μουστάρδα και φρέσκα μανιτάρια. Η σάλτσα ήταν μάλλον της γαλλικής σχολής, ήτοι δεμένη με άμυλο, αλλά διόλου βαριά ή δυσκολοχώνευτη, ενώ οι φρεσκοτηγανισμένες πατάτες επιτελούσαν άψογα το σκοπό τους να απορροφούν και την τελευταία σταγόνα. Πολύ νόστιμη και η πίτα Μετσοβόνε -με χειροποίητο φύλλο παρακαλώ!-, αλλά και τα ανατολίτικα αρνίσια κεφτεδάκια με πλιγούρι και κουκουνάρι, τα οποία έρχονται ολοστρόγγυλα, στητά και καμαρωτά, στεφανωμένα με μια σάλτσα γιαουρτιού. Το συνοδευτικό ρύζι είναι καλοβρασμένο και αρωματικό. Πολύ καλή επιλογή και η σαλάτα με παντζάρι, παντζαρόφυλλα, καρύδια, σπανάκι και μικρές χειροποίητες μπαλίτσες από μαλακό τυρί με σκόρδο και μυρωδικά.
Ο λογαριασμός: Γύρω στα 12 – 15 € το άτομο.
Η κάβα: Χύμα λευκό, ροζέ και κόκκινο από τη Μεσσηνία. Το λευκό που δοκίμασα ήταν λίγο πιο αρωματικό από όσο θα ήθελα για να συνοδεύσω το φαγητό μου, ωστόσο θα το έπινα ευχαρίστως μόνο του. Από τα εμφιαλωμένα, μόλις τρεις οι επιλογές, αλλά ενδιαφέρουσες, καθώς προέρχονται από ποικιλίες σχετικά άγνωστες (Κυδωνίτσα και Μούχταρο).
Επιπλέον πληροφορίες: Λειτουργεί όλες τις μέρες 12.00-1.00. Το ντελίβερι ξεκινάει από τις 12 και τελειώνει στις 6 μ.μ. (Δευτέρα-Παρασκευή). Πάρκινγκ εδώ; Στο κέντρο; Καλή τύχη! Σημειωτέον, το μαγαζί είναι σε πεζόδρομο.
