Peninsular Gourmet: Ένα κρυμμένο κινέζικο δίπλα στην Πειραιώς

Την ταμπέλα του πάνω από την είσοδο ενός κτιρίου στην Οδό Κολοκυνθούς την παρατήρησα πρώτη φορά το καλοκαίρι, περπατώντας από το Θησείο προς τον Κεραμεικό. Το μέσα δεν φαίνεται. Δεν έχεις την αίσθηση ότι εκεί υπάρχει εστιατόριο. Μόνο μια σκάλα βλέπεις. Λίγο η περιέργεια, λίγο η ιδέα ενός σινικού… speakeasy κάπου ανάμεσα στα ρουχάδικα της αθηναϊκής τσάιναταουν, όσες φορές πέρναγα από μπροστά του έλεγα ότι θα περάσω και το κατώφλι κάποια στιγμή. Το αποφασίσαμε εντέλει με μια φίλη ένα απόγευμα Κυριακής και λίγη ώρα αργότερα, επτά και κάτι, ήμασταν απέξω. Όταν χτύπησα το κουδούνι, δεν απάντησε κανείς. Περιμένω, ξαναχτυπάω, τίποτα. Και τότε βγήκε ένας χαμογελαστός Κινέζος κρατώντας ένα πακετάκι με φαγητό. Με την πόρτα ανοιχτή ανέβηκα τα σκαλιά, πάνω από τα οποία κρέμεται ένα κόκκινο κινέζικο φανάρι, χωρίς να το πολυσκεφτώ, με τη φίλη να ακολουθεί λίγο σαστισμένη. «Μπορούμε να φάμε;» ρώτησα την κυρία που είδα ξαφνικά. «Ναι» απάντησε εκείνη, αφού κοίταξε εμένα, κοίταξε και την ώρα, και κάπως έτσι βρεθήκαμε σε ένα τραπέζι στα αριστερά, στρωμένο με κόκκινο μουσαμά και επίσης κόκκινο πλαστικό τραπεζομάντηλο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣΚινεζικά μακαρόνια (lo mein) με λαχανικά Λίγο μετά ήρθε ο ελληνικός/αγγλικός κατάλογος, το εξώφυλλο του οποίου είναι μια φωτοσοπαρισμένη φωτογραφία της Σαντορίνης. Έχει πολλά πιάτα, με υλικά περισσότερο ή λιγότερο γνωστά. Μερικά είναι λίγο… χαμένα στη μετάφραση (οι τηγανητές γαρίδες είναι τηγανητές γάρες, το βοδινό βοτινό, το χοιρινό χοιπινό, και πάει λέγοντας), αλλά κοιτάζοντας τα παραπάνω, τα παρακάτω και τις φωτογραφίες που έχουν στο πλάι τους βγάζεις άκρη. Ο χώρος είναι πιο-απλός-δε-γίνεται. Τα τραπέζια, ανάμεσά τους κι ένα μεγάλο, στρογγυλό, με αυτόν τον χαρακτηριστικό δίσκο που γυρίζει στο κέντρο, είναι λίγα. Μια αντροπαρέα Κινέζων έπινε μπίρες στο ένα, δυο πιτσιρίκια κάθονταν στο άλλο και έβλεπαν κινέζικα παιδικά σ΄ένα κινητό κι η κυρία που μας υποδέχτηκε καθόταν σ’ ένα τρίτο, απέναντι από την πόρτα – αρχηγείο τρόπον τινά. Κάποια στιγμή που ήρθε μια κοπέλα φορτωμένη σακούλες με ψώνια, ντελίβερι από κάποιο μανάβικο ίσως, τα άνοιξε, τα τσέκαρε προσεκτικά και στραβομουτσούνιασε. «Πί-σω», είπε στην κοπέλα, που περίμενε να πληρωθεί, για κάποια από τα ζαρζαβατικά, που από ό,τι φάνηκε δεν την ικανοποίησαν. Θετικό σημάδι αυτό.

Ο κατάλογος εκτός από κοτόπουλο, πάπια, χοιρινό και μοσχάρι έχει πολλές επιλογές σε θαλασσινά και ψάρια τα οποία η κινέζικη κοινότητα της πόλης από ό,τι κατάλαβα, τουλάχιστον, τιμάει δεόντως. Έχει ας πούμε σαλάτα με αστακό (με 96 ευρώ), κάτι που βλέποντας το περιβάλλον είναι μάλλον δύσκολο να το φανταστείς. Έχει και σούπα με φτερό καρχαρία. Η ιδέα του να πάρουμε το «ψάρι σκίουρου» (δεν είναι κανένα περίεργο είδος, με διάφορα ψάρια μπορεί να φτιαχτεί και λέγεται έτσι λόγω του σχήματος που του δίνουν πριν το τηγανίσουν και το σερβίρουν με γλυκόξινη σάλτσα) είναι δελεαστική, αλλά τελικά διαλέγουμε την ψαρόσουπα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣYau-Tim Lai: Δύσκολα τρως αυθεντικό κινέζικο έξω από την Κίνα«Καυτερό» λέει η ίδια κυρία, που δεν έχει πάει ακόμη τα επιλεγμένα ψώνια στην κουζίνα, με τα λίγα ελληνικά της, όταν τη φέρνει. Κι όντως είναι. Φτιαγμένη με λαβράκι, φύτρες φασολιών, φρέσκο τζίντζερ, καυτερή πιπεριά, μπρόκολο και κολοκύθι που κρατάνε ωραία στο δόντι και φρέσκο κόλιανδρο, με έναν ζωμό νόστιμο, ελαιώδη αλλά όχι βαρύ, είναι πολύ ωραία. Και πλούσια. Δύο άτομα και πάλι δεν την καταφέραμε. Και μόνο για αυτή τη σούπα θα ξαναερχόμουν ευχαρίστως, οπλισμένη με υπομονή γιατί όλα άργησαν αρκετά. Το πιάτο με την πάπια, μεγάλα κομμάτια ελάχιστα σοταρισμένης πράσινης πιπεριάς και λωρίδες καρότου, κρεμμύδι, καυτερή πιπεριά, φετούλες φρέσκου τζίντζερ και σκόρδο ήταν κι αυτό πολύ ευχάριστο, το ίδιο και ένα χορτοφαγικό πιάτο που διαλέξαμε, με ψιλοκομμένο κινέζικο πράσο και αποξηραμένο τόφου, απλό και ωραίο. Τα siu mai μόνο (ντάμπλινγκς με χοιρινό) αφήσαμε στην άκρη. Δεν ξέρω τι συστατικό έφταιγε. Η γεύση τους δεν μας κέρδισε κι η γενική αίσθηση ήταν βαριά.

Στο Peninsular Gourmet δεν θα πας για το περιβάλλον, αλλά για να φας σχεδόν όπως οι Κινέζοι – και λέω σχεδόν γιατί για αυτούς υπάρχει χωριστό μενού (αυτό έχει για εξώφυλλο φωτοσοπαρισμένη Μύκονο), το οποίο έχει και ορισμένα πράγματα που θα σε κάνουν να νιώσεις σαν τον Andrew Zimmern στη σειρά Bizarre Foods. Για τολμηρούς γευσι-εξερευνητές. Τους πιο μη-μου-άπτου φίλους μου δεν θα τους έπαιρνα μαζί, αλλά εγώ λέω να επιστρέψω κάποια στιγμή για δεύτερη αναγνωριστική. Η συνεννόηση δεν είναι κι η πιο εύκολη, αλλά με λίγη προσπάθεια τα καταφέρνεις. Μέχρι να κατεβούμε τα σκαλιά και να πάρουμε τον δρόμο για το σπίτι έμαθα ότι το κουδούνι είχε κάποιο παροδικό πρόβλημα με το ρεύμα, ότι η κυρία που μας σέρβιρε λέγεται Γουί, ότι ο άντρας της είναι αυτός που μαγειρεύει (το δικό του όνομα δεν το έπιασα) κι ότι είναι στην Αθήνα καιρό,15 χρόνια εκείνος, 13 εκείνη. Το άλλο που έμαθα είναι ότι στην Κίνα πιστεύουν ακράδαντα ότι η σούπα από πτερύγιο καρχαρία κάνει πολύ καλό στο δέρμα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣΚινέζικο τηγανητό ρύζι με αυγά, λαχανικά και σόγια σος (βίντεο)