Η Μαίρη Μαυροειδή μας μαγείρεψε τσιγαρίδια και κρέας προκαριστό με χοντρό μακαρόνι.
«Από τα Λέπεδα είμαι, Ληξουριώτισσα, έφυγα όμως από την Κεφαλονιά το 1953 με τους σεισμούς, έπεσαν τα σπίτια μας. Με τα αδέρφια μου έχω 20 χρόνια διαφορά. Και οι δυο τους ήταν παντρεμένοι στην Αιθιοπία. Όταν ήρθαμε στην Αθήνα, η αδερφή μου έστειλε τα παιδιά της στη μαμά μου και μεγαλώσαμε μαζί, θεία και ανίψια δηλαδή, αλλά με μικρή διαφορά ηλικίας μεταξύ μας. Η μαμά μου η Νίτσα (από το “Ευγενία”) έφτιαχνε πολλά και ωραία γλυκά. Κάτι παστέλια ονειρεμένα, και είναι τόσο κρίμα που εγώ δεν ξέρω να τα κάνω. Σου μιλάω για παστέλι που το έβαζες στο στόμα σου κι έτρεμε η ψυχή σου. Έφτιαχνε και σιτζίρτσουλα, σαν μικρά σκουληκάκια με σιμιγδάλι, μελωμένα, με καρύδι και σουσάμι, ήταν για τα Χριστούγεννα. Μόνο κεφαλονίτικα τρώγαμε στο σπίτι. Όταν παντρεύτηκα τον Ηλία, Ληξουριώτης κι αυτός και κολυμβητής, νοικιάσαμε στην Πατησίων. Είχε πολύ καλή δουλειά, αρχιμηχανικός σε ναυτιλιακή, και ταξίδευε περισσότερο με αεροπλάνα παρά με καράβια. Σε έναν χρόνο πήραμε δικό μας σπίτι στον Χολαργό, κοντά στης αδερφής μου. Από τη μαμά και την αδερφή μου έμαθα να μαγειρεύω, αλλά δεν είχα χρόνο να καθίσω δίπλα τους. Στην αρχή πήγαινα σχολείο, μετά κατευθείαν έπιασα δουλειά και δεν τις έβλεπα όταν έκαναν τα γλυκά, αυτά γίνονταν νωρίς το πρωί. Κάνω βέβαια γλυκά, αλλά όχι πολύ παραδοσιακά, όπως η τούρτα με στιγμιαίο καφέ, που αρωματίζει τη σαντιγί. Βάζω αμύγδαλο καραμελωμένο και μπισκότα σαβαγιάρ. Τρελαίνονται τα παιδιά.»
«Η μαμά μου η Νίτσα (από το “Ευγενία”) έφτιαχνε πολλά και ωραία γλυκά. Κάτι παστέλια ονειρεμένα. Σου μιλάω για παστέλι που το έβαζες στο στόμα σου κι έτρεμε η ψυχή σου.»
Τότε ήμουν στη διοίκηση της Αγροτικής Τράπεζας, αλλά θα προτιμούσα να είχα ταξιδέψει με τον άντρα μου. Το σπίτι μας ήταν ανοιχτό, αλλά από όταν “έφυγαν” η μαμά μου και η αδερφή μου, σταμάτησα τα πολλά. Κάθε καλοκαίρι πηγαίναμε στην Κεφαλονιά, κι ακόμα και τώρα. Τότε, τα Σαββατοκύριακα πηγαίναμε πάντα βόλτα, στα νότια, στο Λαγονήσι. Έπαιρνα το πάρκο των παιδιών μαζί και καθόμασταν στη θάλασσα με τα μωρά μου, την Όλγα και τον Παναγή. Τώρα έχω και τρία εγγόνια, τον Γιάννο, τη Μαριάννα και την Έλλη. Μέχρι να πάνε σχολείο τα εγγόνια μου, εδώ τα κοίμιζα και τους μαγείρευα.
Στο σπίτι κάνω κεφαλονίτικες συνταγές, όπως αυτές που σας μαγειρεύω σήμερα. Το κρέας το προκαριστό ο Ηλίας το τρώει ξεχωριστά από τα μακαρόνια, σε άλλο πιάτο. Τα τσιγαρίδια τα κάνω όταν πάμε στην Κεφαλονιά, όπου βρίσκουμε άγρια χόρτα. Τη σκορδαλιά εμείς τη φτιάχνουμε σε ένα τεράστιο μπολ με δέκα κεφάλια σκόρδο και γύρω γύρω βάζουμε μπολάκια με: κροκέτες μπακαλιάρου τηγανητού, χταποδάκι βραστό, βραστή πατάτα που τη λιώνουμε με το ζουμί από το χταπόδι και βγαίνει ροζ! Ακόμα, κολοκυθάκια τηγανητά, μελιτζάνα τηγανητή, παντζάρια. Στις γιορτές φτιάχνουμε πουτρίδα, που είναι χοιρινό μπούτι σε κομμάτια το οποίο μαγειρεύεται γιαχνί με κουνουπίδι. Τρώμε και πολλές σούπες στο νησί. Η μαμά μου έλεγε πως τραπέζι δεν στρώνεται αν το πρώτο πιάτο δεν τρώγεται με το κουτάλι. Μου λείπει η Κεφαλονιά και τώρα που τα παιδιά δεν με έχουν ανάγκη να τους βοηθάω, καθίσαμε τρεισήμισι μήνες. Αν δεν είχα εξάρτηση από τα εγγόνια μου, θα έμενα κι άλλο».
Η γιαγιά μου η Χριστίνα, ετών 87
