5 αξέχαστα φαγητά απ’ τα ταξίδια μου: Απ’ το Παλέρμο ως το Βιετνάμ με την Ελένη Σαράντη

«Ταξιδεύω αποκλειστικά για να τρώω» λέει η Ελένη Σαράντη, σεφ του Lost Athens και του Diego. Και δεν ταξιδεύει λίγο. Η τελευταία της περιπέτεια ήταν είκοσι μέρες στο Βιετνάμ. Νωρίτερα είχαν προηγηθεί ταξίδια σε διάφορες άκρες του κόσμου – όποιος έχει δοκιμάσει το φαγητό της θα έχει πιάσει την εξωστρέφειά της και τις γεύσεις που σε πάνε από την Κούβα μέχρι την Ταϊλάνδη και πίσω στη Μεσόγειο. Της ζητήσαμε λοιπόν να μοιραστεί πέντε αξέχαστα φαγητά από τα ταξίδια της. Πέντε πιάτα που αξίζουν τα χιλιόμετρα τους.

Δύο μακαρονάδες στο Παλέρμο

Αν και το Παλέρμο είναι η πατρίδα των αραντσίνι, οι μακαρονάδες που έφαγα στο Sardina Pasta Bar επιβεβαιώνουν τη φήμη των Ιταλών στο είδος. Έξυπνες και πολύ νόστιμες και οι δυο: η tonnarello cacio e pepe, μια διαφορετική cacio e pepe με ταρτάρ γαρίδας και τρούφα και μία ακόμη, με linguine, καβούρι, γαρίδα βασιλικό και αμύγδαλο – χωρίς ντομάτα, ούτε και λευκή σάλτσα, μαγειρεμένη στον ζωμό από τις γαρίδες και τα καβούρια. Τολμηρές και και υπέροχες και οι δύο.

Το bánh mì στο Βιετνάμ

Το Βιετνάμ είναι μια χώρα με συγκλονιστικό φαγητό. Ολόκληρες γειτονιές έχουν τη μυρωδιά από τους ζωμούς που βράζουν με τις ώρες. Και παρόλο που ταξίδεψα για το pho, τη διάσημη βιετναμέζικη σούπα, αυτό που με μάγεψε ήταν το bahn mi, ένα σάντουιτς που για τους Βιετναμέζους είναι όπως το σουβλάκι για τους Έλληνες. Έφαγα το καλύτερο από μια μικρή καντίνα με άπειρο κόσμο στην περιοχή Da Nang. Πάνω σε μια τεράστια λεωφόρο, γύρω στα 200 άτομα είχαν κάνει ουρά έξω από την καντίνα με την κίτρινη επιγραφή. Εκεί, η πιο γλυκιά γιαγιά με το πιο αληθινό χαμόγελο ψιλόκοβε με τον μπαλτά την καραμελωμένη πανσέτα. Το σάντουιτς ήταν μια γαλλική, πολύ τραγανή μπαγκέτα γεμισμένη με την σιγομαγειρεμένη και ταυτόχρονα τραγανή πανσέτα, πίκλες και κόλιανδρο. Γύρισα δύο φορές σε αυτή την καντίνα και ας ήταν πολύ μακριά από το σπίτι μας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣΜια εβδομάδα στη Σικελία με κανόλι, σάντουιτς σπλήνα και γρανίτες φυστίκι

Το καμένο τσιζκέικ στο Σαν Σεμπαστιάν

Μαγικό φαγητό. Καταπληκτικό. Όπου και αν έτρωγες στο Σαν Σεμπαστιάν, από τα εστιατόρια με αστέρια Μισελέν μέχρι τα pintxos (υπέροχα τοπικά τάπας με βάση, κυρίως, το ψωμί). Παρότι πάντα με κερδίζουν πολύ περισσότερο τα αλμυρά, από το Σαν Σεμπαστιάν έχω την πιο γλυκιά ανάμνηση, αφού εκεί συναντήθηκα με το πιο ωραιο τσιζκέικ της ζωής μου. Ήταν στο La vina, το εστιατόριο που έφτιαξε –κατά λάθος– το πρώτο burnt cheesecake, γνωστό ως βάσκικο τσιζκέικ. Πρόκειται για ένα βελούδινο τσιζκέικ με έντονο το άρωμα της βανίλιας. Στο τέλος σου αφήνει την αψάδα από την καμένη ζάχαρη στην επιφάνεια. Το γλυκό της ζωής μου, σίγουρα.

Η pasta με αντζούγια και χαβιάρι στην Κοπεγχάγη

Στην πόλη της γαστρονομίας, από τα πάρα πολλά αξέχαστα γεύματα, ξεχωρίζω την pasta από το Barabba. Πολλοί φίλοι και γνωστοί μου είχαν συστήσει το συγκεκριμένο εστιατόριο και κατάλαβα ότι είχαν δίκιο όταν δοκίμασα τα σπαγγέτι με βελούδινη βουτυρένια κρέμα, μια ιδέα από αντζούγια και χαβιάρι.

Μια αγκινάρα στη Μαδρίτη

Αξέχαστο από τη Μαδρίτη θα μου μείνει το Sala de Despiece. Πολύ νόστιμο φαγητό, ωραίος και διαφορετικός χώρος και πολύ καλό σέρβις – τα περισσότερα πιάτα μάλιστα στήνονται πάνω στο τραπέζι σου σε δευτερόλεπτα ενώ όλο το μαγαζί ενσωματώνει στοιχεία που θυμίζουν κρεοπωλείο (μπαλτάδες, γάντζους κ.ο.κ.). Μια «ταπεινή» αγκινάρα κέρδισε εκεί την καρδιά μου. Σιγομαγειρεμένη και μετά τηγανιτή, με αβοκάντο, βασιλικό, χαβιάρι και lime. Υπέροχη.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣAlex Atala: Ο σεφ που μαγείρεψε τον Αμαζόνιο (και μας έβαλε να φάμε μυρμήγκια)