«Tο δοκίμασες αυτό;» «Ρούφηξε το ζουμί του». «Έχει κόλιανδρο». «Πιες μια γουλιά, είναι σαν πικρή ανθοδέσμη». Είμαστε στο Loco, το νέο μεξικάνικο spot στο κέντρο της Αθήνας, αλλά όσες προτάσεις ανταλλάσσουμε με την Αθηνά και το προσωπικό πίσω από την μπάρα για τα πιάτα και τα cocktails που δοκιμάζουμε με ταξιδεύουν «Κάτω από τον Ιαγουάρο Ήλιο», όπως λέγεται ένα διήγημα του Italo Calvino – διαβάζοντάς το κατάλαβα πως οι γεύσεις από το Μεξικό ανθίζουν μέσα στο στόμα σου μόνο όταν τις επικοινωνείς και πως οι απολαύσεις της ύπαρξης δεν έχουν την ίδια διάσταση αν δεν μοιράζονται.
 |
 |
Η ατμόσφαιρα μέσα στο Loco είναι θερμή, όχι μόνο από τη φωτιά στην ανοιχτή κουζίνα, αλλά και από τα γέλια που μας προκαλεί η Mezcal μέσα στα Agavoni (η Loco παραλλαγή του Negroni), τα tacos, το ζεστό chili con carne και το καυτερό cocktail με πιπεριά chipotle στην μπάρα μπροστά μας, τα χρώματα στους τοίχους και τις απαλές καμπύλες στις καμάρες γύρω μας, χαρακτηριστικά της μεξικανικής αρχιτεκτονικής. Ο πιο ερωτικός αρχιτέκτονας ήταν από το Μεξικό και είχε πει πως απεχθάνεται τα γυάλινα σπίτια, γιατί οι σκιές είναι βασική ανθρώπινη ανάγκη – όπως η απόλαυση, θα ήθελα να προσθέσω εγώ. Κάποια στιγμή χορεύω στο σκαμπό με ένα κομμάτι που παίζει ο DJ και λέω στην Αθηνά πως έχω να το ακούσω από το Λύκειο, ενώ αμέσως ξεσπάμε σε γέλια γιατί θυμόμαστε τον μπαμπά της να λέει πως το μόνο που έμαθε η Αθηνά στο Λύκειο είναι να κλίνει το ρήμα «τα’χα-αλλά-τα-χάλασα».
 |
 |
Τι είναι αυτό που μαγνητίζει τόσο πολύ στη Mezcal; Είναι σαν την ουσία που πυροδοτεί τον μαγικό ρεαλισμό στους πίνακες της Frida Kahlo και σε κάνει να αντιλαμβάνεσαι τη συλλογική λαχτάρα του κόσμου, όπως έλεγε ο Lowry. Σε ένα άρθρο του Anthony Bourdain είχα διαβάσει πως η Mezcal εξακολουθεί να φτιάχνεται περίπου όπως οι γιαγιάδες φτιάχνουν το ραγού: μία ενστικτώδης συνταγή βασισμένη στη γνώση και την επανάληψη κινήσεων αιώνων, από χέρια που δουλεύουν τα υλικά με εγγενή πείρα και προσθέτουν «με το μάτι». Ίσως γοητεύει, λοιπόν, ότι μέσα στη Mezcal βρίσκεται μια συνταγή κοσμογονίας.
 |
 |
Μετά το Agavoni και την Thai Tommy’s Margarita, ζητάω ξανά τον κατάλογο και το μάτι μου πέφτει στο cocktail Ultimas Palabras – που σημαίνει «Τελευταίες Λέξεις» στα Ισπανικά – με mezcal, λεβάντα και θυμάρι μεταξύ άλλων. «Έχει και λικέρ μαρασκίνο μέσα, να δεις που από την πολλή γλύκα θα πήγε όποιος τις ξεστόμισε», μου λέει η Αθηνά που συνεχίζει με κλασική Margarita. Ο μπάρμαν μας έρχεται να μας βοηθήσει όσο είμαστε Χαμένες στη Μετάφραση και μας λέει πως, αντιθέτως, το συγκεκριμένο είναι το πιο «ξινό» cocktail του καταλόγου. Λίγα λεπτά αργότερα, οι Τελευταίες Λέξεις βρίσκονται μπροστά μου με ένα άνθος λεβάντας πάνω στο ποτήρι μου.
Κάποιοι λένε ότι υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων ανάλογα με ένα ένζυμο που διαθέτουν ή όχι: εκείνοι που λατρεύουν τον κόλιανδρο κι εκείνοι που τον απεχθάνονται. Εγώ λέω πως ο κόσμος χωρίζεται σε δύο άλλες κατηγορίες: Σε εκείνους που ακόμη ψάχνουν να μάθουν ποιες ήταν οι Τελευταίες Λέξεις που ψιθύρισε ο Bill Murray στο αυτί της Scarlett Johansson στο τέλος της ταινίας Χαμένοι στη Μετάφραση και σε εκείνους που τους αρκεί ότι πρόλαβαν να δουν ένα Τελευταίο Αντίο. Οι τίτλοι τέλους πέφτουν και ακούγεται το Just Like Honey των The Jesus and Mary Chain, αλλά εμείς, αντί για μέλι, κλείνουμε τη βραδιά βουτώντας τα churros στη ζεστή σοκολάτα.
