Ατυχείς στιγμές ή παγιωμένες κακές συμπεριφορές; Όλα αυτά που θα θέλαμε να διορθωθούν στην εστίαση.
- Καταλαβαίνω την έκφραση «καραβίσιος», αλλά οι εποχές αλλάζουν και μήπως ήρθε η ώρα να τη βγάλουμε από το λεξιλόγιό μας; Σε ταξίδι έξι ωρών από τον Πειραιά στις Κυκλάδες με μεγάλο, σύγχρονο πλοίο, οι μόνες επιλογές για κάποιον που δεν έχει φροντίσει για ταπεράκι ή σάντουιτς είναι πανάκριβες κακοψημένες τυρόπιτες και ελαφρώς μπαγιάτικα σάντουιτς, και μάλιστα σε αστρονομικές τιμές. Ο καφές παραμένει καραβίσιος, κακοφτιαγμένος και υπερτιμημένος.
- Ακόμα αυτό το κόλπο με το παραγγελιόχαρτο να σταματήσει; Το καλύτερο είναι όταν το επισημαίνεις και ζητάς κανονική απόδειξη. Τότε οι αντιδράσεις κινούνται στα εξής επίπεδα: φανερός εκνευρισμός, συγκατάβαση ή – το αγαπημένο μου– μια οσκαρικού επιπέδου ερμηνεία για το πώς έγινε και την ξέχασαν τα γκαρσόνια.
- Aπαράδεκτο να ρωτάς έναν σερβιτόρο τι περιέχει το πιάτο που σερβίρει και να μη γνωρίζει. Ακόμα χειρότερο όταν ρωτάω έναν μάγειρα από ποιο μέρος ή από ποιον παραγωγό είναι η πρώτη ύλη που χρησιμοποιεί και δεν έχει ιδέα. Και δυστυχώς μας συμβαίνει συχνά. Πολύ συχνά.
- Ο κατάλογος με το μενού είναι η πρώτη εικόνα ενός εστιατορίου. Δεν μας αρέσει που είναι ξεφτυσμένοι, τσαλακωμένοι, λαδωμένοι ή και γραμμένοι ανορθόγραφα. Να φροντίζετε οι κατάλογοί να είναι καθαροί και περιποιημένοι! Μη λέμε τα αυτονόητα.
*To άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στον Γαστρονόμο Νοεμβρίου, τεύχος 163.
