Ένα σουβλάκι... Αθήνα που καίει στο στόμα | ΑΠΟΨΕΙΣ

Έξι το απόγευμα, λίγο πριν κλείσει ο Λευτέρης ο Πολίτης. Βγαίνω από την κίτρινη σκουληκομερμηγκότρυπα του Ηλεκτρικού, κατηφορίζω την Πατησίων από το Μουσείο, έρχομαι από τη Σταδίου, τρέχω υπό βροχήν την Αθηνάς. Από την πρώτη δουλειά τότε στη Βηλαρά, από ραντεβού που έληξε πριν καν αρχίσει μπροστά στον Χόντο, μαθητής φορτσάτος από το Μετρόπολις, πανέτοιμος να κατακτήσει τον κόσμο γιατί κρατάει στα χέρια του το ΟΚ Computer. Σχεδόν πάντα με τα πόδια, πάντα, όχι σχεδόν. Κοντά 30 χρόνια. Έξι το απόγευμα, déjà vu στη Σατωβριάνδου.

Ο Λευτέρης είναι στον σκοτεινό πυρήνα της πόλης. Ένα μελίσσι με ηλεκτρισμένους ταξιτζήδες, ξένα μαστόρια που ’χουν σχολάσει ώρες και δεν έχουν τίποτα και κανέναν να τους περιμένει στο σπίτι, δικηγόρους του τρεξίματος, πελάτες με αδιάγνωστη ζωή και καριέρα, μερικούς σένιους περαστικούς, καμιά φορά θαρραλέους χίπστερ και ελάχιστους τουρίστες σαν χαμένους.

Αυτό το μαγαζάκι τι έχουν δει τα μάτια του! Γύρω, οι πιο σκληρές πολυκατοικίες του σύμπαντος. Τρέχει το βλέμμα μου στα γκρίζα σώματα των κτιρίων, με τρομάζουν τα μυστικά τους, ποιος αναπνέει εκεί μέσα, τι καπνό φουμάρει. Μια πόλη μες στην πόλη είναι η Ομόνοια. Αθήνα βαθιά.

Έξι το απόγευμα, σε λίγο θα κλείσει ο Λευτέρης. Είμαστε το άθροισμα τέτοιων απογευμάτων. Που δεν προσθέτουν τίποτα στη ζωή μας Μερικά καυτερά απογεύματα στο πονεμένο, στο πιο ανθρώπινο κέντρο της πόλης, μια γραμμή σαν ενωμένες τελίτσες..

Βάλε κι άλλο, κάν’ το να καίει, δυο ζουμερές χαψιές και ένας λεκές. Η πόλη γύρω γλυκεία και απελπισμένη. Κάν’ το να καίει, να ανάψει ένα φωτάκι συγκίνησης. Να φεγγίζουν οι τελίτσες που πρέπει να ενώσεις.

Κλείνει σιγά σιγά, αύριο πάλι. Ο Λευτέρης ο Πολίτης. Η γεύση της Αθήνας από το 1951.

Χθες το απόγευμα πήγα τη Μαρία. Πήραμε ένα καυτερό και ένα παιδικό. Της άρεσε, το έφαγε όλο. Εκεί κοντά είδε πρώτη φορά ναρκομανείς. Με ρώτησε, της εξήγησα όσα ξέρω. Που τίποτα δεν ξέρω, όπως είπε και ένας αρχαίος.

Μπήκαμε μετά στην κίτρινη σκουληκομερμηγκότρυπα.