Όταν πήγαινε κοντά τους, καθόταν ακίνητη για να συνηθίσουν την παρουσία της και τη μυρωδιά της. Πριν από κάθε επίσκεψη δε, ούτε κουβέντα για τροφές με έντονες οσμές και πλυσίματα με αρωματικά σαπούνια. Μέχρι και την Arden πούδρα της σταμάτησε να χρησιμοποιεί. Γνώριζε πολύ καλά πως δεν μπορεί να αντιμετωπίσει εύκολα την επιθετικότητά τους, γιατί κι εκείνες έπρεπε να προστατέψουν την πολύτιμη τροφή τους από τους πάμπολλους εχθρούς του τόπου. Άφοβα έβαζε τα χέρια της στη φωλιά κι έφερνε στο φως τον χρυσό ρευστό πλούτο. Γεννήθηκε πριν από τον πρώτο πόλεμο. Τελείωσε την Ανωτάτη Γεωπονική των Αθηνών, κόντρα στις επιταγές της εποχής της, που την ήθελαν μόνο στον στερεοτυπικό ρόλο της γυναίκας. Δούλεψε πολύ σκληρά σε μια μελισσοκομική μονάδα της Λοκρίδας με 500 ευρωπαϊκές κυψέλες. Παρά την αστική καταγωγή και ανατροφή της, λέρωσε τα χέρια της με κερί και πρόπολη, μπλέχτηκε με γενναιότητα σε μία ακόμη ανδροκρατούμενη κοινότητα που κοίταζε με καχυποψία μια γυναίκα μελισσοκόμο. Έμαθε να οδηγεί και ταξίδεψε με το αυτοκίνητό της στο Ιράν, στη Ρουμανία, στον Μαυρίκιο, στη Μοζαμβίκη, για να δει και τις μέλισσες του υπόλοιπου κόσμου. Έμαθε για τη μέλισσα της Αφρικής, την Apis mellifera adansonii, και την παροιμιώδη επιθετικότητά της κι έτσι έφτασε στη Ροδεσία (σύγχρονη Ζιμπάμπουε).
Ήθελε να δει, να μάθει!
Δύσκολη η ζωή στην Αφρική για όλα τα ζωντανά. Στη ζεστή ήπειρο η ζωή απογυμνώνεται από τα «δυτικά» πολιτισμικά περιτυλίγματα και φανερώνει τη βασική αρχέγονη σύνδεση των ειδών με μία λέξη: τροφή. Το μέλι είναι πολυτιμότατη τροφή σε όλα τα φυσικά περιβάλλοντα, γι’ αυτό και οι μέλισσες στη σκληρή Αφρική έχουν εξελικτικά αναπτύξει πολύ έντονη επιθετική συμπεριφορά, αναγκάζοντας τους Αφρικανούς μελισσοκόμους να γίνουν κυνηγοί, ώστε να πάρουν από τα σπλάχνα των μελισσοφωλιών τη γλυκιά τροφή.
Δεκατρία χρόνια έζησε στη Ροδεσία… δεκαετίες του ’60 και του ’70. Ερευνήτρια και ειδική μελισσοκόμος του ροδεσιανού κράτους! Πάλεψε με μεγάλους κλωβούς ελεγχόμενης σύζευξης βασιλισσών. Δεν τα κατάφερε. Οι μέλισσες είχαν πενήντα πέντε εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης στα φτερά τους. Κατάφερε πολλά όμως. Πήρε από τη Σαλαμίνα το ανάστομο αττικό κοφίνι και το πήγε στους Ροδεσιανούς μελισσάδες κυνηγούς, ώστε να πλέξουν τις δικές τους καλαθούνες και να εγκαταστήσουν τα μελίσσια τους μέσα. Προσάρμοσαν τη μελισσοκομία τους στα διαθέσιμα υλικά του τόπου κι έκαναν μελίσσια όπως τους δίδαξε… κι όπως μπορούσαν. Σταμάτησαν το δύσκολο κυνήγι μελιού και έγιναν μελισσοκόμοι με σταθερά μελισσοκομεία, με βιος δικό τους πλέον.
Η «Ελληνίδα θεά των μελισσών», η «γυναίκα μέλισσα», η Poppy, έτσι την αποκαλούσαν οι μελισσοκόμοι της Ροδεσίας. Η γυναίκα που δεν φοβόταν τα τσιμπήματα, που δεν φόρεσε ποτέ παντελόνι στις μελισσοκομικές εργασίες και παρ’ όλα αυτά οι μέλισσες δεν την τσιμπούσαν… «Μα με φούστα στα μελίσσια;» Τη θαύμασαν, την παρατήρησαν με δέος, την εμπιστεύτηκαν, ακολούθησαν τις οδηγίες της ώστε να μην «ξεσηκώνονται» οι ευέξαπτες αφρικανικές μέλισσες. Τι καλύτερο να κάνεις για την πείνα των ανθρώπων από το να τους βοηθήσεις να παραγάγουν οι ίδιοι την τροφή τους, να γίνουν αυτάρκεις στον τόπο τους;
Βασίλισσα η μέλισσα στην επικονιαστική αποθήκη του πλανήτη. Βασίλισσα η Αφρική, κι ας λεηλατήθηκε ο πλούτος της για να γίνει πλούτος των Δυτικών. Βασίλισσα η Poppy στις καρδιές των Αφρικανών μελισσάδων. Παγκόσμια Ημέρα Μέλισσας η 20ή Μαΐου. Μία κουταλιά ελληνικό μέλι και οι σκέψεις μας μαζί της. Πόπη Παπαδοπούλου, το ελληνικό όνομά της.
