Διαχρονικά θαυμάσιος ο καφές του Ίσαλου. Καλή ποιότητα καφέ, καλοί μάστορες στην παρασκευή του, και οι πρωινοί και οι απογευματινοί. Δεν μας έχει απογοητεύσει ποτέ. Όσοι αγαπάτε τον καλό καφέ, ξέρετε πόσο περιπετειώδες είναι το σπορ, γι’ αυτό το γράφω πρώτο πρώτο.
Πολύ καλή η μικρή λίστα με κοκτέιλ στο Amalour, την οποία επιμελήθηκε η ομάδα του αθηναϊκού The Bar in front of the Bar. Ό,τι δοκιμάσαμε είχε γούστο.
Απογοήτευση στην Ξερή Ελιά του Ντούσκου, στην ιστορική ταβέρνα στην καρδιά της Ύδρας. Οι μοσχαρίσιες μπριζόλες ήρθαν ψημένες καταπώς ζητήσαμε μεν, εννοώ τον βαθμό ψησίματος, χωρίς να μπορείς να τις μασήσεις με ανθρώπινους οδόντας δε. Λυπάμαι που το λέω, μπορεί να έτυχε, αλλά δεν ήταν καλής ποιότητας και ωρίμανσης, μες στις ίνες και στα νεύρα που λέμε, και με ψαχνό άτονο, αδιάφορο. Και ενώ το ψήσιμο στο εσωτερικό ήταν σωστό, η επιφάνεια του κρέατος είχε όψη δυσάρεστη, σαν βραστερή, όχι του ωραίου ψησίματος. Έπρεπε να μείνουμε στα μαγειρευτά: τα σουτζουκάκια ήταν καλά, το ίδιο και οι αμπελοφυλλοντολμάδες με κιμά. Μόνο που είχαν αρκετά τσιμπημένη τιμή: 10 ευρώ οι 4 ντολμάδες! Δεν μιλάμε για λαχανοντολμάδες, αλλά για αμπελοφυλλοντολμάδες, μεσαίου μεγέθους, που σε καμία περίπτωση δεν λογαριάζονται για μεριδιάρικο φαγητό.
Ένα νέο: Ο καλός μάγειρας Κοσμάς Σαβριάδης, που διεφέντευε την κουζίνα της Ωραίας Ύδρας, της καλής και ψαγμένης ταβέρνας στον γιαλό, ανέβηκε… level. Ανέλαβε προσφάτως την κουζίνα στη Veranda, με τη βεραντένια θέα στο ιστορικό λιμάνι. Την Ωραία Ύδρα, που προς το παρόν είναι κλειστή, ανέλαβε δραστήριος επιχειρηματίας της εστίασης στο νησί. Ανυπομονώ να τα δοκιμάσω αμφότερα. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Γιατί τρώμε κακά επιδόρπια στα ελληνικά εστιατόρια;
Τα αμυγδαλωτά του Τσαγκάρη αενάως εθιστικά και, παρότι με τσιμπημένη τιμή, τα αγαπάμε πολύ. Μακάρι να μπορούσα να πω το ίδιο και για τα υπόλοιπα γλυκά του. Ελπίζω να αλλάξει αυτό. Έχει ανάγκη από καλό γλυκό το νησί. Και έχουμε ανάγκη το ιστορικό ζαχαροπλαστείο του νησιού μας να στοχεύει διαρκώς στη μακρά διάρκεια.
Ωραία πράγματα μαθαίνω πως ετοιμάζονται στη Μικρά Αγγλία, το fine dining εστιατόριο που άνοιξε πέρυσι το καλοκαίρι. Για να δούμε.
Απογοήτευση και στη Χριστίνα στο Καμίνι, στο χωριό μου. Κακόγευστα μύδια, παντζάρια άγευστα (του κουτιού;), λαδερές τηγανητές πατάτες. Μπορεί να έτυχε.
Δοκιμάστε τα σορμπέ της Καραμέλας, του λιλιπούτειου ζαχαροπλαστείου στο στενό που ξεκινά από το κοσμηματοπωλείο της Βότση. Πεπόνι, πράσινο μήλο, μάνγκο. Έκτακτα.
Το Caprice, άθικτο. Μακαρονάδες και πίτσες που αγαπάμε, λίγο παλιομοδίτικες, όμως με αυτό το ακομπλεξάριστο στιλ της παλιάς καλής μόδας που είναι διαχρονική και πάντα μας αφορά και μας αγγίζει.
Αχ, η Μαρίνα στον Βλυχό. Ο μουσακάς της ένα μελένιο ποίημα, λεπτός όπως πρέπει. Μελιτζάνες, κολοκύθια και πατάτες στη βάση, καλοτηγανισμένα, ωραία καρυκευμένος κιμάς και μια λεπτή στρώση μπεσαμέλ, ίσα ίσα να στεφανώνει το θαυμάσιο φαγητό. Και άλλα ωραία έχει η Μαρίνα, με τη χάρη και τις γοητευτικές ατέλειες της σπιτικής μαγειρικής. Αλλά να σας πω ποιο είναι το κλου, το σπανιότερο όλων; Το ζυμωτό ψωμί της. Στο οποίο βάζει λίγη μαστίχα, μαχλέπι και κόλιανδρο. Τι αριστούργημα είναι αυτό! Γι’ αυτό και μόνο θα άξιζε να πάτε ως τον Βλυχό.
Με την πρώτη ευκαιρία, θα επανέλθω και με άλλα υδραίικα φαγητικά χαμπέρια, καθότι είναι πολλοί οι φίλοι του νησιού και αρκετοί εσείς που με ρωτάτε σε Facebook και Instagram πού να πάτε, τι να φάτε.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Αγάπη μόνο. Και πιροσκί. Στη Θεσσαλονίκη.
