Ανηφορίσαμε τη νότια πλευρά του Μενοίκιου, στα 708 μέτρα, έχοντας διασχίσει περί τα 130 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη. Φτάσαμε μεσημέρι στη Σκοπιά, ένα προσφυγοχώρι με μια χούφτα πέτρινα σπίτια χωμένα σε μια καταπράσινη πλαγιά του βουνού. Εντοπίσαμε το μαγαζί από τις μυρωδιές της τσίκνας και από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, σπρώξαμε την πόρτα και μπήκαμε μέσα σε μια ζεστή σάλα που έκαιγε το τζάκι και βαρούσε ροκεντρόλ. Ο Ανδρέας Σταυρίδης, ιδιοκτήτης και μάγειρας, ήταν στην κουζίνα, χόρευε επάνω από αναμμένα κάρβουνα και γύριζε δυο πελώριες μπριζόλες. Κοιταχτήκαμε μεταξύ μας, καθίσαμε πεινασμένοι πολύ και παραγγείλαμε με συνοπτικές διαδικασίες. Μας έφεραν ζοχιές από τον κήπο τους, αλάδωτες, μόνο με τα αλάτια τους και μισό λεμόνι στο πλάι. Μαζί έφεραν ένα μπουκάλι δροσερό νερό βρύσης, προζυμένιο ψωμί από τη διπλανή κωμόπολη, την Αλιστράτη, κατσικίσια γραβιέρα και γίδινο τυρί του ντόπιου τυροκομίου Ευγενειάδη, στα 81 μέτρα απόσταση από την ταβέρνα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
10 σπουδαία ελληνικά κόκκινα κρασιά που αξίζει να δοκιμάσετε Στυλωθήκαμε και ζητήσαμε ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί, γιατί είχαμε παραγγείλει κρεατικά για τη συνέχεια. «Έχουμε κρασιά από τα τοπικά οινοποιεία, από τη Δράμα και τη Φλώρινα» μας εξήγησε ο Στέλιος που είχε αναλάβει την περιποίησή μας. Πήραμε έναν Παυλίδη του 2018 και μαζί ήρθε ένα συκώτι μοσχαρίσιο γάλακτος, ψημένο στα κάρβουνα medium rare καρυκευμένο ίσα ίσα με λίγο αλάτι και μερικές κορφές λεμονοθύμαρο από τη γλάστρα. Δίπλα είχε ένα λοφάκι με λεπτοκομμένο κρεμμύδι και μπούκοβο. Ύστερα μας έφεραν ένα πιάτο με πικάντικα σουτζουκάκια, μια μερίδα τηγανιτές πατάτες, και μια μοσχαρίσια μπριζόλα σιτεμένη καλά, ψημένη medium rare, τρυφερή και με τα ζουμιά της.
Στραγγίξαμε το μπουκάλι με το κρασί, γλείψαμε τα πιάτα μας, τα χόρτα ήταν κρουστά με ωραίο δάγκωμα, τα τυριά γαλακτερά και βοτανικά, το συκώτι και η μοσχαρίσια βούτυρο και τα σουτζουκάκια μέλι. Ο Ανδρέας που μας είδε χορτασμένους, σκούπισε τα χέρια στην ποδιά του, βγήκε από την κουζίνα, έβαλε ένα ποτήρι κρασί, έκατσε μαζί μας και μας είπε ότι μεγάλωσε εδώ, στη Σκοπιά, στο ακριβώς απέναντι σπίτι. «Τότε το χωριό είχε πάνω από 300 κατοίκους, τώρα με το ζόρι είμαστε 90» λέει. Όταν ήταν μικρός έφυγε με τους γονείς του για τη Γερμανία, άνοιξαν εκεί εστιατόρια, έγινε κι αυτός μάγειρας κι εργάστηκε στο εξωτερικό, και τελικά η απόφαση να επιστρέψει στον τόπο του πάρθηκε συνειδητά. Φύτεψε στον κήπο του τα ζαρζαβατικά πρώτης ανάγκης, άνοιξε την ταβέρνα του το 2004, και συνεργάστηκε με τα ξαδέρφια του που έχουν φάρμα στο Μανδήλι για να του δίνουν κρέατα από ράτσες όπως η ελληνική κόκκινη φυλή, η Black Angus, η Rubia Gallega. Μαγειρεύει με τα κέφια του, με τα υλικά του τόπου και της εποχής. Αν κάνετε τον κόπο να φτάσετε ως εκεί, ίσως σας ανταμείψει με ένα στιφάδο, ένα κοκκινιστό, ένα οσομπούκο, ένα χοιρινό στον φούρνο με κάστανα, μια τηγανιά βουνίσιους αμανίτες και κρεάτινο λουκάνικο δικό του με ελάχιστα μπαχαρικά. Είναι θέμα τύχης τι από όλα αυτά θα πετύχετε – κάντε ένα τηλέφωνο πριν ξεκινήσετε για να ξέρετε τι σας περιμένει. Ωστόσο έχει πάντα αναμμένα κάρβουνα, και είναι εξπέρ στις κοπές και τα σιτέματα, οπότε θα βρείτε οπωσδήποτε κάποιο rib eye, T-bone, φιλέτο, αλλά και αμνοερίφια από τη Σκοπιά και την Αλιστράτη, και μαύρο χοίρο από τον Όλυμπο.
