Φτάσαμε απομεσήμερο στον Κεραμέ και πήραμε αμέσως τον δρόμο για την Κεραμιανή Γιαλιά και τις παραλίες της. Οδηγήσαμε για λίγη ώρα με τη θάλασσα στις μπάντες, και αρχίσαμε να κατηφορίζουμε προς το λιμανάκι της Αγίας Φωτιάς. Πήγαμε συστημένοι, μιλημένοι για την ταβέρνα της, όμως ευκαιρίας δοθείσης δεν αφήσαμε να πάει χαμένο και ένα μπανάκι. Δυο τρείς μικρές παραλίες βοτσαλωτές, που διακόπτονται από ογκώδεις βράχους, είναι ό,τι πρέπει για βουτιές σε γαλαζοπράσινα νερά, κι επίσης μια ρεματιά με το ποταμάκι της, καλαμιώνες, συκιές, πικροδάφνες και κάτι φοινικιές, συμπληρώνουν το υπέρτατο σκηνικό που σκάρωσε η φύση εδώ κάτω στον νότο, στα παράλια του Λιβυκού πελάγους.
Ένα μικρό ταξίδι στα νιάτα μας
Η παραλία και η ταβερνούλα που πήρε τη θέση της παλιάς χιόνας, όπως λένε την χαρουπαποθήκη που λειτουργούσε εκεί πριν από 200 χρόνια, ονομάστηκαν έτσι από το εκκλησάκι της Αγίας Φωτεινής που βρίσκεται στα 50 μέτρα από την ακρογιαλιά, στο μονοπάτι κατά μήκος του ποταμού. Από τα τραπεζάκια της Αγίας Φωτιάς, που κάποια βρίσκονται στη βεράντα κάτω από τη σκιά της πέργκολας και άλλα στον μικρό τσιμεντένιο ντόκο λουσμένα στο φως, αγναντεύεις τα Παξιμάδια, και λίγο πιο δυτικά αχνοφαίνεται η Γαύδος. Αν ρίξεις σ’ αυτήν εδώ τη θάλασσα ένα μπουκάλι με πάπυρο, το μήνυμα θα φτάσει Λιβύη, ντουγρού στο Τομπρούκ. Οι μυρωδιές από την κουζίνα, τα γαλανόλευκα χρώματα, το γαλήνιο περιβάλλον, ο παφλασμός των κυμάτων, η αντηλιά, η έλλειψη επιτήδευσης και όλα αυτά τα κόλπα της φύσης, έχουν δημιουργήσει μια νοσταλγική γωνιά στην άκρη του Λιβυκού, που μου θυμίζει μια πιο αθώα εποχή, τότε που δεν ήξερες τι πάει να πει σεβίτσε.
Κουνέλι κοκκινιστό με φασολάκια, ένα θεσπέσιο φαγητό από την Κρήτη
Από Βαγγέλη σε Σταύρο κι από Σταύρο σε Βαγγέλη
«Το μικρό λιμανάκι της Αγίας Φωτιάς εξυπηρετούσε τη χαρουπαποθήκη, και τα καΐκια έδεναν εδώ μπροστά να γεμίσουν με φορτίο. Αργότερα, όταν άνοιξαν οι δρόμοι, η χαρουπαποθήκη μετατράπηκε σε ελιαποθήκη» μου διηγείται ο μάγειρας και ιδιοκτήτης της ταβέρνας, Βαγγέλης Περάκης. «Το ’60 πήρε το κτίριο ο παππούς μου και το άνοιξε καφενείο, μαζί με τη γιαγιά την Ευγενία. Έπαιρναν από το χωριό γκαζόζα και πορτοκαλάδα, κι έφτιαχναν και τη δική τους ρακή. Κατέβαιναν κι οι χωριανοί από τον Κεραμέ και τη Δρίμισκο, βγάζανε κι οι παππούδες μου κάνα ψαράκι, καμιά γραβιέρα από την περιοχή, απλά πράγματα». Ύστερα από τον Βαγγέλη και την Ευγενία, το μαγαζί το πήρε ο γιός τους ο Σταύρος, που όλη του τη ζωή υπήρξε μάγειρας, αλλά και καλός ψαράς, και κράταγε το μαγαζί μαζί με τη γυναίκα του τη Βασιλική που βοηθάει ακόμα και τώρα στην κουζίνα. Ώσπου ήρθε η ώρα του Βαγγέλη του νεότερου να αναλάβει το μαγαζί. Το σεβάστηκε και το κράτησε με τη φυσική ομορφιά του και το καλό φαγητό του, με ένα αόρατο γεφυράκι που ενώνει το τότε με το τώρα.
Ρέθυμνο: Οι ταβέρνες των χωριών του Αμαρίου που δοξάζουν τον τόπο
Τυροζούλι, χταποδάκι και Βιδιανό
Από τον πατέρα του τον Σταύρο, ο Βαγγέλης παίρνει φρέσκους παπαγάλους (ή κατσούλες) που τους ψαρεύει από τον Ιούλη μέχρι τον Σεπτέμβρη. Από Ρέθυμνο, Πλακιά κι Αγιά Γαλήνη προμηθεύεται τις ψαριές της ημέρας. Όταν αυτά δεν φτουράνε, συμπληρώνει και ψάρια από την ιχθυόσκαλα των Χανίων, σπάνια, στην ανάγκη, θα αγοράσει ιχθυοτροφείου. Ο στόχος είναι να στηρίξει την ντόπια παραγωγή, γι’ αυτό και όλα τα υπόλοιπα προϊόντα, τα παίρνει κι αυτά από τον τόπο του, κι από όσο πιο κοντά, τόσο πιο καλά. Παίρνει αγκινάρες και βολβούς από την περιοχή, που τα κάνουν τουρσιά, επίσης φρέσκα βλίτα, κηπευτικά και φάβα ντόπια, ενώ πηγαίνει ο ίδιος σε όλα τα οινοποιεία του Ρεθύμνου, και όποτε μπορεί και στην υπόλοιπη Κρήτη, για να δοκιμάσει και να επιλέξει τα κρασιά που του αρέσουν. Παραγγείλαμε ψητό κατσικίσιο τυροζούλι από το χωριό Κεραμέ για να πιούμε μαζί με το Βιδιανό μας, από την ωραία, κρητικιά λίστα με τα μπόλικα εμφιαλωμένα τους – και εδώ να σημειώσουμε ότι στη λίστα με τα ποτά εκπροσωπούνται και όλες οι κρητικές ζυθοποιείες! Συνεχίσαμε με ντάκο, μελιτζανοσαλάτα, χορτοπιτάκια και χταπόδι ανοιγμένο πετάλι στη σχάρα, γαρίδες σχάρας και γαύρο μαρινάτο, που μας τα σέρβιραν με χαμόγελα και ευγένεια. Όταν αρχίζει η κίνηση της σεζόν κάνουν και μερικά φαγητά ακόμα, κυρίως λαδερά και μαγειρευτά, όπως μπριάμ, φασολάκια, μοσχαράκι κοκκινιστό. Πριν φύγουμε, πήραμε μια κρύα μαλοτήρα και κάτι μυζηθροπιτάκια που μας τα έφεραν καυτά από το τηγάνι, με το μέλι να τα λούζει και την κανέλα να τα αρωματίζει. Ζεστές μπουκιές του ονείρου που μοσχοβολούσαν Κρήτη. Φύγαμε με βαριά καρδιά, αποχαιρετώντας τους μάγειρες στην ανοιχτή κουζίνα που έχει θέα μπλε.
Η Αγία Φωτιά μένει 6 μήνες ανοιχτά, και εκείνη την περίοδο νοικιάζουν επίσης μερικά μικρά δωμάτια πάνω από το μαγαζί, απλά, καθαρά και δίχως πολλά κομφόρ, αν εξαιρέσουμε την καταπληκτική θέα στη θάλασσα, και το πολύ νόστιμο φαγητό της ταβέρνας.
