Κήπος, μεζεδοπωλείο, ρεμπέτικα, ρώτα, μάθε, κολύμπησε στον «Ποταμό». Η καλντέρα μπορεί να περιμένει.
Το σπίτι της Νίκλης και του Ηλία είναι ανάμεσα σε μπαξέδες και αμπέλια. Στην «πεδιάδα» της Οίας, λίγο έξω από τη Φοινικιά. Αρχιτέκτων ο Ηλίας, πολιτικός μηχανικός η Νίκλη, άνθρωποι βραχνοί, ζεστοί, δροσεροί, με gravitas. Φτάσαμε σούρουπο, στρωθήκαμε στην αυλή. Φώτιζαν τον τόπο τα πρόσωπά τους, σαν κάφτρες στο σκοτάδι. Μάς κέρασαν χειροποίητο κρασί, κεφαλοτύρι νιώτικο (ή μήπως από τη Μήλο) και λιαστές ντοματούλες Σαντορίνης, αλμυρόγλυκες και τραγανές. Καυτή μέρα, ξεδιψάσαμε με τη φιλοξενία τους.
Μεγάλη παρέα, ξεκινήσαμε για τη Φοινικιά. Πρέπει να είναι από τους λίγους ορίτζιναλ τόπους στο νησί. Μεσαιωνικής και νησιωτικής δομής, με γειτονιές, με ντόπιους και υιοθετημένους ντόπιους, με ζωή κανονική. Θέα καλντέρα δεν έχει, όμως είναι εκπληκτικής ομορφιάς. Σκηνικό κυκλαδίτικης όπερας. Η Νίκλη μάς ξεναγεί: «Η Φοινικιά είναι οικισμός “ποταμός”, κρυμμένος. Σχηματίσθηκε μέσα στις κοιλάδες που κατρακυλούν προς τους πεδινούς “μπαξέδες” της Οίας. Οι Σαντορινιοί δρόμοι-“ποταμοί” είναι τα περάσματα ανάμεσα στο δομημένο περιβάλλον και την ύπαιθρο, που αξιοποιούν με σοφία τη λιγοστή πορεία του νερού στο άνυδρο τοπίο. Η Φοινικιά, με τα σπίτια της σκαμμένα μέσα στις “όχθες” των καλντεριμιών της, των “ποταμών”, εποπτεύει από ψηλά τον άλλοτε απέραντο αμπελώνα στα βόρεια της Οίας. Τα υπόσκαφά της, εκτός από κατοικίες των καλλιεργητών, ήταν δροσερές “κάνναβες”, δηλαδή εργαστήρια και κελάρια του κρασιού. Ακόμα βρίσκεις εκεί παλιά βαρέλια και πατητήρια, μάρτυρες της αλλοτινής οικονομίας και ενασχόλησης».
Σε έναν τέτοιο «ποταμό» συναντήσαμε τον «Ποταμό». Αντεργκράουντ καφενές, μεζεδοπωλείο, μια όμορφη, πολύχρωμη παράγκα σε αυλόκηπο δροσερό. Παραγγέλνουμε. Χταπόδι ψητό, τυριά ελληνικά, τυρόπιτα, φάβα, σπεντζοφάι, σαγανάκι μελιτζάνας, πιπεριές γεμιστές, λουκάνικο. Ανακατεμένα, ανεπιτήδευτα, the real thing. Κρασί σπιτικό.
Σε αυτό το μικρό ποτάμι, ξεδιπλώνονται γλέντια τελετουργικά, με τον Ίωνα στην κιθάρα και τον Κώστα στο μπουζούκι. Ο Ίωνας και ο Κώστας είναι οι γιοι του Ηλία και της Νίκλης. Με νεύματα ζητάς τραγούδια, τα πιο ροκ ρεμπέτικα. Δεν έχει ντίρλι-ντίρλι εδώ, ούτε ρεμπετάδικο από τα γνωστά είναι. Όχι. Ένα πεδίο χίπικης ζωτικότητας είναι. Γλέντι σφοδρό, γλεντάς με την ψυχή σου, συντονίζεσαι.
Αναμειγνύονται οι γενιές, έφηβοι και παππούδες στοιχιζόμαστε, τσουγκρίζουμε ποτήρια, ξιφομαχούμε με μαχαιροπίρουνα, γεμίζουμε σταχτοδοχεία. Ισοπολιτεία. Η ζακέτα στους ώμους, ένα δροσερό αεράκι χτενίζει τη Φοινικιά. Είναι η αληθινή ζωή που μας δροσίζει. Μάς έλειπε. Και μάς χωράει όλους.
Έξοδο: 10 – 15 ευρώ το άτομο. Για όλα.
Ανοιχτά: 1 μ.μ. – 1 π.μ. Ζωντανή μουσική από τις 7 μ.μ.
