Στο Witzwort παίζει όπως πάντα τζαζ. Η πράσινη ταμπέλα στο ημιυπόγειο μιας πολυκατοικίας, Θουκυδίδου και Φαν Βάικ γωνία, είναι αναμμένη και η πορσελάνινη κούκλα, ως συνήθως καθισμένη στο τραπέζι του προθαλάμου, προκαλεί την καθιερωμένη στιγμιαία τρομάρα στους θαμώνες που ξέχασαν για λίγο την ύπαρξή της. Μέσα, στο μπαρ «των Γερμανών», ο Ρόνι ετοιμάζει μια παραγγελία με Singapore Sling, τζιν τόνικ και μπίρες, ενώ ο Μιχάλης σερβίρει και φροντίζει για τα υπόλοιπα. Στην πραγματικότητα μόνο ο πρώτος έχει καταγωγή από την Γερμανία. Οι δυό τους γνωρίστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του ‘80 στην Αθήνα, ερωτεύτηκαν και έστησαν παρέα αυτό το μπαρ, που τότε ήταν για εκείνους ο μοναδικός τρόπος να παραμείνουν μαζί. Έκτοτε το μπαρ μετατράπηκε σε προέκταση του σπιτιού τους, γέμισε με αντίκες, αντικείμενα τέχνης θυμίζοντας Βερολίνο των 30s, έγινε στέκι και φιλοξένησε αμέτρητα πάρτι, στα οποία οι καλεσμένοι χόρευαν μέχρι βαλς και ταγκό. Φέτος, μετά από σαράντα χρόνια λειτουργίας, το Witzwort διανύει την τελευταία του σεζόν. Το ζευγάρι-ψυχή του ιστορικού πλέον μπαρ μάς αφηγήθηκε την ιστορία του.
«Η αλήθεια είναι ότι το μπαράκι το ανοίξαμε για να μπορέσει να μείνει ο Ρόνι στην Ελλάδα, για να είμαστε μαζί. Και το αγαπήσαμε» λέει ο Μιχάλης. Στο παλιό πορτρέτο του ζευγαριού που κρέμεται ψηλά, στο βάθος του μπαρ, ο Ρόνι με πλούσια ξανθά μαλλιά και καρό πουκάμισο κουμπωμένο χαλαρά κρατά ένα βιβλίο ανοιχτό. Ο Μιχάλης φοράει σακάκι με ποσέτ. Και οι δυο τους καπνίζουν και δείχνουν κουλ.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Άλιμος: Μια νόστιμη βόλτα στα νότια
«Ο Ρόνι είχε έρθει τουρίστας στην Ελλάδα. Εγώ δούλευα σε ένα ξενοδοχείο στο Καβούρι, στη ρεσεψιόν και εκείνος, που ήταν λογιστής στη Σαουδική Αραβία, είχε έρθει εδώ για διακοπές» αφηγείται ο Μιχάλης σχετικά με την γνωριμία τους. «Φτάνω το πρωί για τη βάρδια μου στο ξενοδοχείο και ο συνάδελφός μου με ενημερώνει ότι ο Γερμανός που είχε κάνει κράτηση για την επόμενη μέρα έφτασε νωρίτερα. “Δεν έχω που να τον βάλω. Έχει πιει εικοσιπέντε καφέδες από το βράδι που έφτασε” θυμάμαι να μου λέει», συνεχίζει.
«Τον βλέπω να έρχεται με το φλιτζάνι καφέ στο χέρι του. Ήταν 29 χρονών και εγώ 32. Τον είδα και, δεν ξέρω, κάτι έγινε. Οι ματιές μας συναντήθηκαν. Κατάφερα κάπως να αδειάσω ένα δωμάτιο για να μπορέσει να κοιμηθεί. Αφού κοιμήθηκε, λίγο πριν τελειώσω τη βάρδιά μου και φύγω, κατέβηκε. Στο Καβούρι, στον κεντρικό δρόμο, υπήρχε τότε ένα nightclub που λεγόταν Cave. Απέξω το είχαν φτιάξει έτσι ώστε να μοιάζει με σπηλιά σε βράχο και ήξερα ότι ήταν για χορό. Δώσαμε λοιπόν ραντεβού εκεί το βράδυ της επομένης για ένα ποτό. Εγώ εκείνη την εποχή έπινα Screwdriver και εκείνος επίνε τζιν τόνικ. Φεύγοντας από το club, καθώς το ξενοδοχείο που δούλευα είχε ιδιωτική παραλία, πήρα τα κλειδιά και κάναμε μπάνιο. Και έτσι ξεκίνησε το ειδύλλιο!».
«Στο επόμενο ρεπό μου ο Ρόνι νοίκιασε αυτοκίνητο και πήγαμε στην Πελοπόννησο για να κολυμπήσουμε στις παραλίες. Γυρίζοντας μας συνέβη ένα ατύχημα. Ο Ρόνι οδηγούσε και σε μια πολύ κλειστή στροφή ερχόταν ένα φορτηγό. Τον “τύφλωσε”, έχασε τον έλεγχο και χτύπησε πάνω σε έναν στύλο της ΔΕΗ. Έσπασαν τζάμια, μπήκαν στο πρόσωπό μου. Κατέληξα ένα μήνα στο νοσοκομείο όπου κόντεψα να χάσω το αριστερό μου μάτι. Η μύτη μου ήταν σπασμένη. Είχα ράμματα σε όλο το πρόσωπο. Ο γιατρός όμως πρέπει να ήξερε να κεντάει γιατί δεν μου έμεινε κανένα σημάδι! Για καιρό άκουγα μόνο, δεν έβλεπα» λέει ο Μιχάλης. «Από την άλλη, αυτή η εμπειρία μας έφερε πιο κοντά» συμπληρώνει ο Ρόνι, που πέρασε τότε το υπόλοιπο της άδειάς του στο πλάι του μετέπειτα συντρόφου του.
|
|
|
«Επέστρεψε λίγο μετά στη Σαουδική Αραβία και είχαμε αλληλογραφία. Εγώ τότε έμενα με μια κοπέλα. Της είπα τι είχε συμβεί, χώρισα και μετά από έναν χρόνο ο Ρόνι ήρθε να μείνει στην Ελλάδα. Επειδή η χώρα δεν ήταν ακόμα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ο μόνος τρόπος για να μπορέσει να εργαστεί εδώ ήταν να κάνει τη δική του επιχείρηση. Καθώς λάτρευε πάντα τη μουσική, αποφασίσαμε να κάνουμε ένα μπαρ και έτσι ανοίξαμε το 1982 Witzwort, που πήρε το όνομά του από ένα χωριό της Γερμανίας. Τα δύο-δυόμισι πρώτα χρόνια δεν πάταγε ψυχή!».
Μετά από περίπου τρία χρόνια το μπαρ «πήρε μπρος» και ο κόσμος ξεκίνησε να φτάνει στον Άλιμο με προορισμό τη συγκεκριμένη γωνία της Φαν Βάικ. «Στην αρχή ο χώρος ήταν, βέβαια, άδειος. Σιγά σιγά μπήκαν τα πράγματα. Ήθελα κάποια στιγμή να σκεπάσω τα τραπέζια. Πήρα ύφασμα και με τη μηχανή της μάνας μου έφτιαξα τα τραπεζομάντηλα και τις κουρτίνες γιατί μ’ αρέσει να ασχολούμαι μ’ αυτά. Μετά καταφέραμε να αγοράσουμε αντίκες. Εγώ δεν το βλέπω, αλλά οι περισσότεροι που μπαίνουν εδώ μέσα λένε ότι ο χώρος τους ταξιδεύει κάπου αλλού και σε άλλη εποχή. Στη δεκαετία του ‘30 ίσως. Σε πολλούς έκανε εντύπωση που είχαμε και ανοιχτή ομπρέλα μέσα στο μαγαζί, λέγανε ότι είναι γρουσουζιά, αλλά ήταν ιδέα του Ρόνι και το κάναμε. Και οι φανοστάτες δική του ιδέα ήταν, γιατί είχε αρχίσει και είχε πολύ κόσμο και δεν ήξεραν που να ακουμπήσουν».
«Παίζαμε δίσκους και κάποια περίοδο είμασταν ανοιχτά και τα πρωινά της Κυριακής με κλασική μουσική. Κάναμε και υπέροχους χορούς μασκέ. Έβγαζα τα περισσότερα τραπέζια και χορεύαμε μες στη μέση. Επειδή η μουσική μας είναι παλιάς σχολής, ο κόσμος χόρευε και ταγκό, βαλς…Διασκέδαζαν όλοι πολύ και χαιρόμασταν και εμείς. Ο κόσμος άνοιγε τότε μπαρ περισσότερο γιατί ήταν κάτι που το αγαπούσε, όχι γιατί το έβλεπε σαν επιχείρηση. Βλέπω σήμερα πολλά όμορφα μπαράκια που μπορεί να έχουν ξοδευτεί χρήματα για να γίνουν αλλά η “ψυχή” λείπει. Εμείς νιώθουμε ότι τον κόσμο τον φιλοξενούμε σπίτι μας» αναφέρει ο Μιχάλης. «Και είχαμε πάντα ωραίο κόσμο, γι’ αυτό και είχαμε κέφι να δουλεύουμε» σημειώνει ο Ρόνι. «Όταν ήταν εδώ το αεροδρόμιο ερχόταν όλη η Ολυμπιακή και άλλες εταιρίες – πιλότοι, αεροσυνοδοί κ.ο.κ. Μοιραζόμασταν ιστορίες, κουβεντιάζαμε. Ήταν η παρέα μας. Είναι ωραίο να μπορείς να βλέπεις τη δουλειά ως χόμπι. Όχι να ξυπνάς και να σκέφτεσαι “Ωχ, που θα παω σήμερα”» συνεχίζει ο ίδιος.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Μπαίνει ένα λιοντάρι σε ένα μπαρ
Πολλά από τα αντικείμενα που γεμίζουν το Witzwort τους τα χάρισαν εκείνες οι παρέες: ένα αγαλματάκι μαχητής- δώρο από μια αεροσυνοδό που δούλευε στο Ιράν, φωτογραφίες, ένα μενού από κάποιο ιστορικό εστιατόριο της Βοστώνης, ένα ξύλινο αλογάκι που έφερε φροντιστής της Ολυμπιακής από την Ταϊλάνδη, μουσικά όργανα, πίνακες. «Γίνονταν όλοι μια παρέα, υπήρχε μια άλλη ανεμελιά. Όταν ανοίξαμε δεν υπήρχε τίποτε, τότε μόλις ξεκινούσε το βίντεο. Άρχισε σιγά σιγά να εξελίσσεται η τεχνολογία και να έρχεται μια άλλου είδους διασκέδαση. Παράλληλα ξεκίνησαν τα προβλήματα. Πώς να αποκτήσουμε το ένα και το άλλο. Και άλλαξε η ψυχολογία» αναφέρει ο Μιχάλης.
Παράλληλα με τη λειτουργία του μαγαζιού οι δυό τους κατάφεραν να ταξιδέψουν σε όλο τον κόσμο. «Κάναμε ταξίδια στην Αμερική, την Καραϊβική, την Αφρική και σε όλη την Ευρώπη. Σε μέρη βγαλμένα σαν από παραμύθι» λέει ο Μιχάλης. «Στην αρχή μιλούσαμε μεταξύ μας στα αγγλικά και μετά έμαθα και γερμανικά. Έχω μια ευκολία στις γλώσσες γιατί γεννήθηκα στην Αλεξάνδρεια, στην Αίγυπτο, από μητέρα Ιταλίδα, με γιαγιά Σύρια. Έκανα και γαλλικό σχολείο και έχω μάνι μάνι μαζί με τα αγγλικά μου τόσες γλώσσες. Ο Ρόνι από την άλλη δεν είναι τόσο καλός στις γλώσσες. Στο πρώτο μας ταξίδι στη Γερμανία, όταν τον πρωτοάκουσα να μιλάει γερμανικά μου φάνηκαν χάλια, άσχημα! Στην αρχή μου έκανε μετάφραση αλλά μετά του λέω “δεν πειράζει, μίλα εσύ με τη μάνα σου γερμανικά” και εγώ έκανα βελονάκι για να περάσει η ώρα όσο μιλούσαν. Αλλά τελικά έμαθα…» καταλήγει. «Το ωραίο με τον Μιχάλη και εμένα που είμαστε 43 χρόνια μαζί, δουλεύουμε μαζί και μένουμε μαζί, είναι ότι υπάρχει σεβασμός. Αυτό είναι το μυστικό» λέει ο Ρόνι. «Δεν μπορείς να αλλάξεις κανέναν. Αγαπάς έναν άνθρωπο όπως είναι και δεν προσπαθείς να τον αλλάξεις».
 |
 |
Όσον αφορά στην απόφασή τους για το κλείσιμο του μπαρ, οι δυό τους αναφέρουν: «Όλα τα ωραία τελειώνουν κάποια στιγμή. Είναι σαράντα χρόνια. Έχουμε ανάμεικτα συναισθήματα. Μεγαλωσαμε, κουραστήκαμε. Και η πανδημία μας τάραξε την ψυχολογία. Ξέραμε άλλες εποχές, πιο ευχάριστες. Τώρα υπάρχουν όλοι αυτοί οι περιορισμοί, εμβολιασμένοι και μη, πιστοποιητικά. Αν δεν υπήρχαν αυτές οι συνθήκες μπορεί να συνεχίζαμε γιατί ο χώρος αυτός πραγματικά μας εμπνέει». Πολλά από τα αντικείμενα του μπαρ θα μοιραστούν στους θαμώνες του μαγαζιού που έχουν ήδη «σταμπάρει» τα αγαπημένα τους που θέλουν να αγοράσουν. Έτσι, κομμάτια από το Witzwort θα συνεχίσουν να ζουν στα σπίτια όσων το έκαναν στέκι τους και πέρασαν εδώ από πρώτα ραντεβού μέχρι πάρτι και ρεβεγιόν. «Το μόνο που θέλω να κρατήσω είναι το πορτρέτο μας», λέει ο Ρόνι. «Στο σπίτι άλλωστε δεν έχουμε χώρο για τίποτε άλλο. Είναι γεμάτο όπως το μαγαζί».
«Κάναμε και αυτό το σύμφωνο συμβίωσης. Παντρευτήκαμε πριν από έξι χρόνια μετά από σαράντα χρόνια σχέσης. Έκανα καιρό να τον πείσω…» μου λέει χαριτολογώντας πριν φύγω ο Μιχάλης. «Είπαμε “πότε να το κάνουμε;” και αποφασίσαμε να το κάνουμε Δευτέρα που είμαστε κλειστά. Έτυχε και ήταν 29 Φεβρουαρίου οπότε έχουμε επέτειο κάθε τέσσερα χρόνια!».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Τα καλύτερα κοκτέιλ μπαρ στην Αθήνα
