Ένας ακόμη δύσκολος χειμώνας πέρασε και η Ελλάδα ανασαίνει ξανά με τα μάτια στραμμένα στα νησιά. Πολλές ελπίδες ανάκαμψης έχουν στηριχτεί στην τουριστική σεζόν που ανατέλλει. Ας μιλήσουμε λοιπόν για την ελπίδα.
Γνώρισα νέους ανθρώπους τον τελευταίο καιρό που αναζητούν να κατανοήσουν τον τόπο τους ώστε να αναδείξουν στοιχεία του μαγειρικού του πολιτισμού με μια νέα αντίληψη. Στόχος τους, με το πάντρεμα ζωογόνων στοιχείων, από κορυφαία φιλοσοφικά επιτεύγματα της κλασικής αρχαιότητας, έως την τοπική διατροφική παράδοση, να μπορέσουν να συντάξουν κάτι καινούργιο με προβολή στο μέλλον. Εμπνευσή τους, είτε οι μικρές και ιδιαίτερες παραγωγές είτε ένας κρύσταλλος αλατιού στη γούρνα, την κοιλότητα του βράχου πλάι στη θάλασσα, αλλά και μια λέξη, ένα ταπεινό χορταράκι…
Υπάρχουν λοιπόν νιάτα έτοιμα να θερίσουν μνήμες, γνώσεις, νέες τεχνολογίες, σύγχρονες αντιλήψεις.
Μου το επιβεβαίωσαν, κατά την επίσκεψή μου στην τουριστικού ενδιαφέροντος έκθεση Horeca το μήνα που μας πέρασε, ένας νέος τυροκόμος από την Αίγινα, ένα μπουκέτο παιδιά από το χώρο της εστίασης στην Τήνο, μια καλά δεμένη ομάδα μαγείρων από τη Μύκονο, μια ξενοδόχος από την Αστυπάλαια.
Στο κάδρο των περιπτέρων τους, οι κατά τόπους παραγωγοί, καθώς προέβαλαν στοιχεία Ελληνικού Πρωινού, δεν προκάλεσαν ενδιαφέρον και ζήτηση με δίμετρες καλλονές. Στην πραμάτεια τους δεν είχαν απαστράπτοντα λουτρά, σερβίτσια ντιζαϊνάτα, φιρμάτους καφέδες και υπογεγραμμένους καναπέδες. Είχαν να αντιπαλέψουν χιλιάδες τετραγωνικών μέτρων, με τσάμπα φαΐ και μια κόλαση πλήθους, που έπεφτε σαν κοπάδι πιράνχας πάνω σε τρόφιμα εισαγωγής και κατεψυγμένο γύρο. Απάντησαν με ντόπια προϊόντα, μαγειρικές λιτές, νέες και παλιές. Με βολάκια και τυροβολιές, με καρπουζένιες, μελιτίνια και ραφιόλια, με λουζες, λουκάνικα, φυστίκια, αρτοποιήματα, μέλια, μαρμελάδες και μυρωδάτα ελαιόλαδα.
Ίσως -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- δεν συγκίνησαν τον ξενοδόχο που όλα αυτά του θυμίζουν μάλλον το παρελθόν από το οποίο θέλει να ξεφύγει: τη φτώχεια. Γι’ αυτό δεν αντέχει το ζυμωτό ψωμί, το άνοιγμα του φύλλου, τα τυριά που κάνουν πίτες… Αυτό όμως είναι ξένο για έναν τόπο σαν την Ελλάδα, που έχει μεδούλι αιώνων στην πολιτισμική της ραχοκοκαλιά.
Αυτό δεν μας κάνει Ιταλία, Γαλλία του Νότου, Ισπανία ή Πορτογαλία. Αυτό μας υποβαθμίζει σε Ντουμπάι.
