Να «περνάμε καλά», αυτό είναι το ζητούμενο στο πιάτο. Η μαγειρική δεν ενδιαφέρει και τόσο…
Παίρνεις έναν μάγειρα. Φροντίζεις να είναι καλός και αναγνωρισμένος. Διευκολύνει αυτό. Στην ανάγκη, κλείνεις έναν ανερχόμενο, με καλές διασυνδέσεις. Όχι απαραίτητα στον ειδικό Τύπο, αλλά στον ευρύτερο χώρο που ασχολείται με το πού και το πώς ξημεροβραδιάζονται οι «ωραίοι» αυτού του κόσμου.
Φροντίζεις για ένα καλό όνομα στη μαρκίζα. Όχι πια του τύπου: το Περιγιάλι, η Ωραία Καλαφακιόνα, τα Καβουράκια, το Αθηναϊκόν. Να προτιμήσεις κάτι που ο πολύς ο κόσμος δεν ξέρει καν τι σημαίνει. Ενα Cucurbitas κάνει. Είναι εύηχον, δεν χρειάζεται μετάφραση σε καμία γλώσσα και έχει αυτή την επαναλαμβανόμενη συλλαβή που σκοτώνει. Το άλφα και το ωμέγα της επικοινωνίας. Φύγαμε…
Πάρε κι έναν καλό ντεκορατέρ. Σταθερή αξία ο ντεκορατέρ. Να τον εντάξεις στο δελτίο Τύπου. Στην ανάγκη, πέτα εκείνη την παλιά πινακίδα «Η αίθουσα κλιματίζεται». Στη θέση της βάλε φαρδύ-πλατύ το όνομά του: Το χώρο επιμελήθηκε ο αρχιτέκτων τάδε! Και την άλλη να πετάξεις, κανείς πλέον δεν «πτύει επί του δαπέδου». Οπως δεν χρειάζεται πια να αναγγείλεις ότι «απαγορεύεται το σπάσιμο πιάτων». Όταν φτάσει η μαγική ώρα για το κορίτσι που «απόψε θέλει να χορέψει τσιφτετέλι», φροντίζεις τα πιάτα να είναι μετρημένα στο τραπέζι. Ποτέ δεν ξέρεις. Ή μήπως ξέρεις; Πες μου τώρα ότι δεν το έκανες επίτηδες! Ανέβασες τη μουσική, κέρασες σφηνάκια και να οι αναρτήσεις στο φέισμπουκ, ποταμός… Περνάμε καλάαααα! Cucuuuuuurbiiiiiitaaaas!
Γνώρισα έναν μεγάλο μάγειρα· το αποτύπωμά του έχει μπολιάσει τη μαγειρική της εποχής του σε όλη την εστίαση. Τον είδα στο ξεκίνημα και αργότερα στην πορεία μιας νέας συνεργασίας. Συννέφιαζε, προϊόντος του χρόνου, το πρόσωπό του. Δεν είχε ενοχές για τα πιάτα του. Για την ουσία των πραγμάτων είχε. Για το ρόλο που του επεφύλασσε ο χρόνος. Η νέα τάση τον έχει συμπεριλάβει στους σχεδιασμούς της σαν χαλί πάνω στο οποίο τα δρώμενα είναι εξωμαγειρικά. Ο μαέστρος ήδη έχει αντικατασταθεί από έναν DJ.
Ω, ναι! Φρόντισε για έναν καλό DJ. Είδες, πήγα να ξεχάσω το πιο σημαντικό υλικό. Διατίθεται έτοιμο, ψιλοκομμένο στα μέτρα και τα σταθμά που το επιθυμεί η πελατεία στην οποία στοχεύεις. Ενίοτε και στα γούστα της ιδιοκτησίας.
Να «περνάμε καλά», αυτό είναι το ζητούμενο στο πιάτο. Η μαγειρική δεν ενδιαφέρει και τόσο όταν περνάμε καλάααα! Ο μάγειρας ποσώς. Εξάλλου, στη μεγάλη πλειονότητά τους, η επένδυση στη γαστρονομική τους αξία απαξιώθηκε την ώρα που έγινε η πρώτη παραγγελία σάλτσας ντομάτας σε κονσέρβα, μόλις παρέλαβαν τα πρώτα κατεψυγμένα μαλάκια και τα ’μπλεξαν με την ψαριά του ψαροντουφεκά. Ολα καλάαα!
Έγραφα πρόσφατα: «Δυο ήταν πάντα και δυο παραμένουν (και στην εστίαση) οι δρόμοι, από τον καιρό του Ηρακλή: της (μαγειρικής) αρετής και της (lifestyle) κακίας». Αλίμονο αν η αυθεντικότητα στην εστίαση δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς την επιδότηση του lifestyle. Αλίμονο δις, αν ούτε η -μίζερη έστω- κατά 10% μείωση του ΦΠΑ αρκεί για μια ανάσα. Και τρισαλίμονο αν αποδειχτεί πως το 23% ήταν μια κάποια λύσις, που μέρωνε καρδιές, φορτώνοντας τις αμαρτίες που μας ζώναν, σε ποσοστά βαρβάρων, που πια δεν υπάρχουν.
