Αν για την επόμενη απόδραση επιλέξεις την όμορφη Φολέγανδρο, μην ξεχάσεις να περάσεις από της κ. Ειρήνης για ματσάτα.
Η θέση: Η Άνω Μεριά, όπου βρίσκεται η ταβέρνα, είναι από τα πιο όμορφα πράγματα που θα ’χεις να θυμάσαι από τη Φολέγανδρο. Πρόκειται για ένα «διασκορπισμένο» χωριό, με διάσπαρτες «θεμωνιές» (σ.σ.: αγροικίες) κατά μήκος του δρόμου, στη βορειοδυτική μεριά του νησιού. Εικόνες από το χωριό: οι λίγοι εναπομείναντες αγρότες που δουλεύουν τη γη και οδηγούν τα ζώα στα λιγοστά βοσκοτόπια ή στις λούτσες για να τα «ποτίσουν», αμπέλια, ελιές, ξερολιθιές… Μάχη με το άγριο τοπίο. Για να πας, θα πάρεις το λεωφορείο από τη Χώρα και θα ζητήσεις από τον οδηγό να σε αφήσει στην ταβέρνα της κυρίας Ειρήνης.
Η ατμόσφαιρα: Μπακαλοταβέρνα αναντάμ παπαντάμ, με στυλ αυθεντικό και αίσθημα ατόφιο. Καφεπαντοπωλείο το λέει η κ. Ειρήνη Ψαρομηλίγκου-Παπαδοπούλου. Ήταν από τη δεκαετία του ’50 έτσι, δεν έγινε από μόδα όταν επαναλανσαρίστηκε το στυλ Ζήκος. Θαμώνες τουρίστες σε αναζήτηση γνήσιων, καλομαγειρεμένων φαγητών μακριά από τις τουριστικές παγίδες της Χώρας και κάτοικοι του χωριού που έρχονται να προφτάσουν στους συγχωριανούς τους τα χαμπέρια της ημέρας… «τα ’μαθες;». Αν έχει καλό καιρό και προλάβεις, κάτσε σε ένα από τα δύο τραπέζια που έχει μπροστά από την είσοδο. Αλλιώς μέσα, με το «νόστιμο» ντεκόρ.
Το φαγητό: Λίγα και καλά και όλα ημέρας. Θα πάρεις οπωσδήποτε ματσάτα, τα περίφημα χειροποίητα ζυμαρικά της Φολεγάνδρου, την αυθεντικότερη εκδοχή των οποίων θα βρεις εδώ αλλά και στις άλλες (ελάχιστες) ταβέρνες της Άνω Μεριάς. Καμωμένα με αλεύρι και νερό, χοντρουλά και χορταστικότατα, έρχονται σαλτσωμένα με κοκκινιστό κρέας, ό,τι έχει εκείνη την ημέρα η κ. Ειρήνη – εμείς τα πετύχαμε με κατσίκι και ήταν τέλεια, χωρίς πολλές μυρωδικές και μπαχαρικές προσθήκες. «Άμα είναι καλό το κρέας, δεν θέλει πολλά, για να μη σκεπάσουν τη γεύση του» εξηγεί η μαγείρισσα και ιδιοκτήτρια. Δοκιμάσαμε, επίσης, ζεστή ρευστή φάβα με ξερό κρεμμύδι, μελιτζανοσαλάτα καρυδάτη και μια ωραία χωριάτικη. Ωραιότατα. Κερασμένο γλυκό του κουταλιού στο φινάλε.
Ο λογαριασμός: Με 25 ευρώ ένα ζευγάρι τρώει μια χαρά με συμπαθητικό κρασάκι χύμα.
Η κάβα: Μπίρες, κρασί χύμα, αναψυκτικά. Απλά πράγματα.
Επιπλέον πληροφορίες: Ό,τι βλέπεις στα ράφια, διατίθεται προς πώληση – δεν είναι ντεκόρ. Επίσης, αν αποφασίσεις να ’ρθεις μέχρι εδώ, συνδύασέ το έτσι ώστε να επισκεφθείς και το θαυμάσιο οικομουσείο που λειτουργεί στην περιοχή: μια θεμωνιά του 19ου αιώνα ξαναφερμένη στη ζωή από τον πολιτιστικό σύλλογο του νησιού.
