Η Ταβέρνα των Φίλων: Γίδα κοκκινιστή και λευκά τραπεζομάντηλα στον Κολωνό

Ο χαρακτηρισμός νεο-ταβέρνα κλείνει μέσα του μια μικρή ανατριχίλα. Απόδειξη πιασμένη με ξύλινο (μικρο-)μανταλάκι (η ενσωματωμένη ξύλινη πασχαλίτσα, προαιρετική). Φάβα με καραμελωμένα κρεμμύδια. Αφρό τυροκαυτερής. Ας βρούμε έναν άλλο για την την Ταβέρνα των Φίλων που, ενώ άνοιξε στη θέση μιας παλιάς ταβέρνας του Κολωνού και –εν μέρει– παραλλάσσει το ταβερνίσιο φαγητό, θυμίζει πιο πολύ παλιό ελληνικό μπιστρό – αν είχαμε από παλιά μπιστρό στην Ελλάδα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣΤα καλύτερα τηγάνια της Αθήνας Το πρώτο μαγαζί, η ορίτζιναλ Ταβέρνα των Φίλων, ήταν αγαπητό στους κατοίκους της γειτονιάς και των περιχώρων και είχε ιστορία δεκαετιών, αλλά παρέμενε κλειστό εδώ και αρκετά χρόνια. Οι καινούργιοι του ιδιοκτήτες, ο σεφ Γιάννης Μούσιος και ο σομελιέ Γιώργος Κοντορίζος, είδαν τον χώρο με μια ευαισθησία σπάνια για την αθηναϊκή εστίαση και αντί να φτιάξουν το δικό τους εστιατόριο πάνω από το παλιό, το χώρεσαν μέσα σε αυτό. Έστρωσαν λευκά τραπεζομάντηλα, διάλεξαν φωτιστικά που φωτίζουν γλυκά τον χώρο, έβαλαν μερικά φυτά εδώ και εκεί, τύπωσαν απλούς και κομψούς καταλόγους, αλλά, κατά τα άλλα, φρόντισαν να διατηρήσουν την ατμόσφαιρα και την ζεστασιά του παλιού μαγαζιού. Η φωτεινή επιγραφή των προκατόχων είναι λαμπίκο και στη θέση της, το ψυγείο-αντίκα λουστραρισμένο και φερμένο μπροστά, να στολίζει την ανοιχτή κουζίνα, ακόμα και τους τεράστιους ζωγραφικούς πίνακες με τα βουκολικά θέματα κράτησαν από την προίκα της πρώτης ταβέρνας.

Το γεγονός ότι μπήκαν με καλές και όχι ξιπασμένες προθέσεις στο συνοικιακό μαγαζί φαίνεται από την πελατεία. Οι άνθρωποι της γειτονιάς δεν κοιτάνε από την τζαμαρία και έπειτα στρίβουν να φύγουν. Μπαίνουν στην παλιά τους ταβέρνα. Πάνε να την ξανακάνουν στέκι. Πέτυχα παρέες με Instagrammers, αντροπαρέες με μεζέδες και μπίρες, ζευγάρια, τραπέζια ενωμένα για να χωρέσουν οι συγγενείς που γιόρταζαν τα γενέθλια του μικρού Κωστάκη (με τούρτα και καναδυό καραμούζες), έναν παππού να αφηγείται ιστορίες για τους Γερμανούς πριν έρθει στο τραπέζι του το λεμονάτο κατσικάκι. Δίνει πολλούς πόντους αυτό σε ένα νέο μαγαζί, την εποχή που έχουμε μπουκώσει από πόζα και κακογουστιά που υποδύεται τον εκμοντερνισμό.

Τι τρώμε εδώ;

Το μενού ως έναν βαθμό βασίζεται στο κλασικό ρεπερτόριο της ταβέρνας και του μαγειρείου, ραφινάροντάς το λιγάκι (βλ. τυροκαυτερή με ολόκληρες καυτερές πιπερίτσες για γαρνιτούρα, γίγαντες φούρνου με σπανάκι και γαλομυζήθρα Ρεθύμνου, λεμονάτο κατσικάκι γάστρας με σελινόριζα), αλλά έχει και λίγο πιο δημιουργικές στιγμές (ζωχοί με κρέμα κουνουπιδιού και μαραθόριζα, μυλοκόπι στα κάρβουνα με πρασόρυζο κ.α.). Αλλάζει επίσης καθημερινά. Από τις δύο φορές που πρόλαβα να δοκιμάσω κατάλαβα ότι η κουζίνα βρίσκει και αυτή σιγά σιγά τον χαρακτήρα της, αφουγκραζόμενη την ιδιαιτερότητα του σημείου, και βελτιώνεται. (Το προσωπικό πέρα απ’ το ό,τι είναι περιποιητικό, ρωτάει, ακούει, ενδιαφέρεται και νιώθω πως το feedback εισακούγεται στην κουζίνα).

Αν βρείτε παραπούλια ζεματιστά παραγγείλτε τα. Τους βάζουν ένα τσικ πρόβειο βούτυρο και είναι γλύκισμα. Το ίδιο και την κοκκινιστή γίδα-λουκούμι που έρχεται με τα ζουμιά της, με στριφτάρια και με παλαιωμένη γραβιέρα Άνδρου στο πιάτο. Το μανεστράκι μαγειρεμένο με ψητή κολοκύθα και σερβιρισμένο με κυανό τυρί, όπως και το αρνίσιο μπούτι στη βέργα, με πλιγουροσαλάτα –χωρίς να είναι κακά πιάτα– περνάνε πιο απαρατήρητα. Όσο για το μοσχαρίσιο συκώτι θα ήταν πραγματικό highlight αν είχε άλλο συνοδευτικό από το τωρινό που είναι χούμους και, από άποψη υφής ειδικά, δεν προσφέρει τίποτα στο πιάτο. Είναι κρίμα γιατί το συκώτι είναι φανταστικά ψημένο, ζουμερό, με τα αλάτια του και τα μυρωδικά του. Σκέτη λιχουδιά. Με τηγανητές πατάτες από δίπλα θα ήταν επικό. Ή τελοσπάντων με κάτι διαφορετικό από το χούμους, αν η κουζίνα από επιλογή δεν βάζει τηγάνι.

Και τι πίνουμε;

Όλα αυτά συνοδεύονται από τα κρασιά που πάντα ευχόμασταν να έχει μια ταβέρνα: ελληνικά, επιλεγμένα με κριτήριο, σωστά σερβιρισμένα και προσιτά. Οι φιάλες αυτή τη στιγμή ξεκινούν από τα 19 και φτάνουν μέχρι τα 42 ευρώ, με αρκετές επιλογές σε ποτήρι που εναλλάσσονται κάθε μέρα (Ξινόμαυρο του Μαρκοβίτη, Μανδηλαριά Διαμαντάκη, Ρομπόλα του Σκλάβου κ.α.). Θα βρείτε και προσεκτικά διαλεγμένες ρετσίνες, ούζα, τσίπουρα και επιδόρπια κρασιά.

Το αχλάδι ποσέ σε κόκκινο κρασί με την του ελαφριά κρέμα αφήνει, όπως και τα περισσότερα πράγματα στην Ταβέρνα των Φίλων, γλυκιά γεύση.