Αγριοκάτσικο στη χόβολη και ντόπια φρέσκα τυριά σε μια παραδοσιακή ταβέρνα της Μήλου.
Η θέση: Στον Αδάμαντα, στην παραλία Παπικινού, 3 χιλιόμετρα από το λιμάνι. Από τη μια πλευρά η ταβέρνα, από την άλλη ξαπλώστρες πάνω στην παραλία για βουτιά πριν από το φαγητό.
Η ατμόσφαιρα: Μια ανοιχτή αυλή με πολλά λουλούδια και δέντρα, παλιά τραπεζοκαθίσματα καφενείου. Εκτιμήσαμε τις λεπτομέρειες, το πουγκί με το φρέσκο ψωμί, τη δροσιά όπου κι αν κάτσεις ακόμη και το καταμεσήμερο.
Το φαγητό: Ο κατάλογος τους είναι μεγάλος, με προϊόντα που παράγει το νησί κι εκείνοι μαγειρεύουν πολύ καλά. Δοκιμάσαμε τη μελιτζανοσαλάτα, με ψητές μελιτζάνες, και ζουμερή ντοματοσαλάτα με κρεμμύδι ξερό, φρέσκια ξινομυζήθρα και πολλά μυρωδικά. Απλούστατο πιάτο αλλά εξαιρετικής νοστιμιάς ήταν το εξής: πατάτες χοντροκομμένες τηγανητές, «τελειωμένες» μέσα σε ένα πυκνό ζουμί ντομάτας, σαν συμπυκνωμένη σάλτσα. Ο καλύτερος μεζές που μας πρότειναν -και είχαν απόλυτο δίκιο- ήταν η συκωταριά σε τηγανιά με κρεμμύδια, που τη γλύκαιναν, και αυγά, σαν εμπλουτισμένη ομελέτα. Αυτό ήταν, λένε, το κολατσιό των βοσκών, και όταν το μαγείρευαν στα σπίτια παλιά μύριζαν όλα τα σοκάκια από τη γλύκα. Φανταζόμαστε πως συμβαίνει και σήμερα, ήταν πεντανόστιμο αν και κομμάτι βαρύ για καλοκαίρι. Από κρεατικά πήραμε το μηλιώτικο αγριοκάτσικο, ψημένο για ώρες στη χόβολη με λεμόνι, μουστάρδα και ματζουράνα. Το κρέας του ήταν μαύρο, πυκνό, αλλά καθόλου στεγνό, είχε ψηθεί όπως έπρεπε. Υπάρχει ακόμη γουρουνόπουλο πετιμεζάτο, κόκορας αλανιάρης, παϊδάκια, μπριζόλες (που φαίνονταν λαχταριστές στα γύρω τραπέζια).
Ο λογαριασμός: Για τα προαναφερθέντα μαζί με ένα κιλό χύμα κρασί πληρώσαμε 35, 50 €, δύο άτομα.
Η κάβα: Χύμα ντόπιο κρασί, μπίρες κ.λπ.
Επιπλέον πληροφορίες: Λειτουργεί καθημερινά από το πρωί και η κουζίνα δεν κλείνει πριν από τα μεσάνυχτα. Μπορείτε να αφήσετε το αυτοκίνητό σας χωρίς πρόβλημα. Καλό είναι τα Σαββατοκύριακα να κάνετε κράτηση, πριν το επισκεφθείτε.
