Ψάχναμε τις προάλλες για ρεπορτάζ στο πασχαλινό τεύχος του Γαστρονόμου να βρούμε ελληνικά λαμπριάτικα γλυκά, ξέρετε, μελιτίνια, διάφορα τυρογλυκά, γαλατόπιτες και τα τοιαύτα. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, τζίφος. Καλό το καμένο τσιζκέικ των Βάσκων, καλές οι φλαν παριζιέν, αλλά σαν το τσιμπητό της Τήνου, σόρρυ, δεν έχει.
Μη με παρεξηγήσετε: μου αρέσει πολύ το καμένο τσιζκέικ των Βάσκων. Ομοίως και οι φλαν παριζιέν και όλα τα καλοκαμωμένα γλυκά της μεγάλης γαλλικής σχολής, αλλά και της ιταλικής και της ισπανικής. Όμως και εδώ υπάρχει μια ωραία παράδοση, μικρότερη ίσως, πιο περιορισμένη και πτωχότερη. Οκ, ναι, αλλά κάτι υπάρχει. Γιατί δεν εξελίσσεται; Γιατί τη σνομπάρουμε; Τη σνομπάρουμε; Μπορεί όχι. Σίγουρα πάντως δεν την σκαλίζουμε. Σίγουρα δεν τη γνωρίζουμε. Τη γνωρίζουμε;
Θα είχαν κοινό αυτά τα ελληνικά γλυκά; Τι λέτε; Εγώ λέω πως ναι, αν τα έπιαναν στα χέρια τους οι καλοί και άξιοι ζαχαροπλάστες μας.
Μα γιατί, αναρωτιέμαι, αυτή η παράδοση μένει αναξιοποίητη; Πώς θα αλλάξει η γαστρονομία μας, ο πολιτισμός μας, αν δεν σταθούμε στα πόδια μας, αν δεν γεμίσουμε με αυτοπεποίθηση για τα δικά μας πράγματα, αν δεν κατανοήσουμε ετούτο το απλό: πως το τσιμπητό της Τήνου είναι κορυφαίο γλυκό, πως χρειάζεται να το προστατέψουμε, να το υπερασπιστούμε, να το κάνουμε trendy.
Μα καλά, γιατί οι σεφ μαγειρεύουν με yuzu και όχι με νεράντζια;
