Θυμάμαι κάθε καλοκαίρι στους πάγκους των βιολογικών αγορών να έχω διάφορα λαχανικά και, μεταξύ αυτών, και πολλά διαφορετικά είδη πιπεριάς. Οι καταναλωτές έρχονταν, διάλεγαν τις κατάλληλες για την κάθε περίσταση και την επόμενη εβδομάδα ανταλλάσσαμε εντυπώσεις. Μεγάλη εντύπωση μου είχε κάνει που κάποιοι δεν έτρωγαν καθόλου πράσινες πιπεριές, αντιθέτως τους άρεσαν ιδιαίτερα οι χρωματιστές. Με δεδομένο ότι είχα χρωματιστές πιπεριές από Αύγουστο έως τέλος Οκτωβρίου, υπήρχαν άνθρωποι που περίμεναν το τέλος Αυγούστου, που γύριζαν από διακοπές, για να γευτούν πιπεριά. Συζητώντας το, λοιπόν, έμαθα ότι τους ενοχλούσε στο έντερο, προκαλώντας έντονο πόνο. Αλλά γιατί οι πράσινες και όχι οι κόκκινες ή οι πορτοκαλί; Άραγε τι είναι εκείνο που αλλάζει τόσο δραστικά μέσα σε λίγες ημέρες ώστε να συμπεριφέρεται σαν ένα εντελώς διαφορετικό προϊόν;
Η πιπεριά έχει πολύ δυνατή γεύση και άρωμα όταν είναι πράσινη. Δηλαδή άγουρη. Δηλαδή κομμένη πριν ωριμάσει. Μόλις ωριμάσει και πάρει χρώμα, είναι πολύ γλυκιά αλλά όχι τόσο αρωματική. Σε αυτή τη λεπτομέρεια μάλλον κρύβεται και η ενόχληση που προκαλεί. Κάτι συμβαίνει στην ωρίμαση του καρπού και οι ουσίες που δίνουν την αψάδα του άγουρου μετουσιώνονται σε κάτι άλλο, που δίνει ένα τελικό προϊόν γλυκό, με ήπια γεύση, χωρίς παρενέργειες.
