«Όταν μεγαλώσω μπορεί να γίνω ναυτικός ή αεροπόρος και να σας συναντήσω ξανά στην ανοικτή θάλασσα ή στους αιθέρες» έλεγε το ποιητικό αποχαιρετιστήριο, κρεμασμένο έξω από την πόρτα του στην οδό Ρουμπέση. «Ευπειθώς αναφέρω: Εγώ ο ο Svejk, ο Καλός Στρατιώτης, μετά από 41 χρόνια θητείας απολύομαι». Το εστιατόριο που έστησε ο Σπύρος Κουλούρης με την γυναίκα του και τις δυο κουνιάδες του –το πρώτο τσέχικο της πόλης– πριν από λίγο καιρό αποφάσισε να ξεκουραστεί. Υποκλίθηκε σεμνά, ευχαρίστησε όσους το ακολούθησαν από τότε που ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του ’80, μικρότερο, με μια άγνωστη τότε για την Αθήνα κουζίνα, και όσους δοκίμασαν τα κλέντλικι και την πάπια του με τη σάλτσα από κόκκινα φρούτα αργότερα. Και μετά έβγαλε τη στολή του και την κρέμασε.
Είναι παλιά μαγαζιά, πιο παλιά από τον Svejk, που κρατάνε ακόμη. Πολλά όμως έχουν βάλει λουκέτο με τα χρόνια. Έφταιξαν οι συγκυρίες, η κρίση, τα ακριβά ενοίκια, οι ισορροπίες της περιοχής τους που άλλαξαν, η πελατεία που δεν ανανεώθηκε, το ότι δεν υπήρχε κανείς να πάρει τη σκυτάλη. Μπορεί να περάσεις από τα μέρη τους και να μην το πολυσκεφτείς – όλοι έχουμε πολλά στο κεφάλι μας. Άλλες μπορεί να νιώσεις, στιγμιαία, ένα μούδιασμα. Να πιάσεις να ανασκαλεύεις αναμνήσεις. Το ένα φέρνει το άλλο. Ένα μεσημέρι στο ιστορικό Ideal με τη μαμά και κότα μιλανέζα. Ένα λαδερό στο Κεντρικόν με την παρέα από τη σχολή. Γλυκό και κουβέντα δίπλα στο τζάμι του παλιού Ζonar’s λίγο πριν το θέατρο. Κεφτέδες Τέξας και σνίτσελ Χόφμαν στο Saloon, στα Ιλίσια, κάτω από το βλέμμα του Τζον Γουέιν, με τον πιανίστα να παίζει. Εκείνη τη σάλα με τους σκαλιστούς καθρέπτες, τις βιεννέζικες καρέκλες και τα καπέλα της δεκαετίας του ’20 και του ’30 του Waichhart στον Πειραιά.
|
|
|
Καθένας έχει τα «δικά του». Άλλοι, πιο παλιοί θα σου πουν για τον Γεροφοίνικα, το πατάρι του Λουμίδη και τον Απότσο. Άλλοι για το Δωρίς στην Πραξιτέλους ή τα πλακιώτικα Μπακαλιαράκια του Δαμίγου που βάστηξαν μέχρι πριν από λίγο καιρό, τηγανίζοντας σχεδόν ασταμάτητα. Ετερόκλητα σημεία του άλλοτε της πόλης, είναι κομμάτι ενός φωτοάλμπουμ με τελετουργίες ενηλικίωσης, παρέες, οικογενειακά τραπέζια, ευφορικές φοιτητικές στιγμές, πρώτα ραντεβού.
Δεν είναι μόνο ότι είναι εστιατόρια και ταβέρνες που ήταν εκεί για δεκαετίες και δεκαετίες. Είναι ότι χάνονται σιγά σιγά τόποι που αγάπησες, μέρη όπου έχεις αφήσει ωραίες στιγμές. Άνθρωποι που έβλεπες και δεν τους βλέπεις πια. Μια οικειότητα που δεν είναι τόσο αυτονόητη όσο περνάνε τα χρόνια. Ένα μέρος του εαυτού μας θα ήθελε όλα αυτά να είναι πάντα κάπου εκεί έξω, ακούραστα και συγκινητικά, καταπραϋντικά. Όμως αλλάζει η πόλη. Με ταχύτερους ρυθμούς από παλιότερα. Αλλάζουμε κι εμείς. Δεν το θυμάμαι ακριβώς, αλλά είναι κάτι που γράφει ο Τζόναθαν Σάφραν Φόερ στο Εξαιρετικά δυνατά & απίστευτα κοντά. Κάτι σαν «ο καιρός περνάει όπως ένα χέρι που σε χαιρετάει από ένα τρένο πάνω στο οποίο θα ήθελες να βρισκόσουν». Στην αυλή του Καλού Στρατιώτη ένιωθες λίγο σαν σε κάποιον κεντροευωπαϊκό σιδηροδρομικό σταθμό. Μπορεί να μου ήρθε στο μυαλό και για αυτό η συγκεκριμένη φράση.
