Αλάτι: Ωραία αφορμή για αυθημερόν γαστρονομική εξόρμηση στη Χαλκίδα

Εάν ο Βαγγέλης Μπιθικούσης είχε σπουδάσει αρχιτεκτονική αντί της Νομικής Αθηνών, θα ενέπιπτε στη γνωστή ατάκα «και εσείς αρχιτέκτων». Εν προκειμένω, όμως, εγκατέλειψε τη Θέμιδα για τη γαστρονομία και, αφού σπούδασε και στη σχολή μαγειρικής Le Monde, ανέλαβε τον εκσυγχρονισμό της οικογενειακής ψαροταβέρνας Αλάτι, που βρίσκεται σε μια υπέροχη τοποθεσία, στην παραλία Αγίου Νικολάου, περιοχή γνωστή ως Μπούρτζι, μόλις δέκα λεπτά από τη Χαλκίδα.

Ο νομικός – μάγειρας έχτισε πάνω στη σχεδόν πενηντάχρονη παράδοση του οικογενειακού καταστήματος, με τρόπο που υποστηρίζει γευστικά την όποια νεωτερικότητα. Εκεί, ο τυχερός επισκέπτης, προερχόμενος είτε από την περιοχή είτε ακόμη και από την Αθήνα, μπορεί να απολαύσει την καταπληκτική θέα στα στενά του νότιου Ευβοϊκού, ιδιαίτερα από τα παρά θίν’ αλός τραπεζοκαθίσματα, όταν ο καιρός επιτρέπει την ανάπτυξή τους.

Ο ευφυώς περιορισμένος σε μέγεθος κατάλογος περιλαμβάνει κυρίως πολύ καλής ποιότητας θαλασσινά, μεταξύ των οποίων και ωμά, όπως σεβίτσε από λαβράκι, έναν ιδιαίτερα καλό τόνο τατάκι (ιαπωνική τεχνική βάσει της οποίας το φιλέτο ψαριού ψήνεται ελάχιστα στην άκρη) και έναν συγκριτικά αδιάφορο μαριναρισμένο σολομό. Αξιοσημείωτα ήταν η σαλάτα από στραγγισμένες φακές Ευβοίας με ταπεινό τσίρο, όπως και το ντόπιο ξεροτηγανισμένο γαριδάκι. Αντίθετα, το ριζότο με μελάνι σουπιάς δύσκολα θα έλεγε κανείς ότι είναι το καλύτερο πιάτο του καταστήματος. Οι πατάτες του ωστόσο, αν και οι γνώστες δεν τις παραγγέλνουν συνήθως σε ψαροταβέρνα, ήταν αληθινές, άριστα κομμένες και καλά τηγανισμένες.

Εκτός από τους μεζέδες του καταλόγου, στο Αλάτι θα βρείτε, πάντα αναλόγως της ημερήσιας διαθεσιμότητας της αγοράς, ψάρια, μαλάκια, αρθρόποδα και ορισμένα όστρακα (αποκλειστικά τα εκ του νόμου επιτρεπόμενα), που διατίθενται επί ζυγίω σε σχετικά λογικές τιμές.

Όλα αυτά συνοδεύονται από μια καλή ποικιλία τσίπουρων και ούζων, αλλά και έναν επαρκέστατο κατάλογο κρασιών, ο οποίος περιλαμβάνει πολλές ετικέτες από τον αμπελώνα της Εύβοιας. Ας μην ξεχνάμε ότι το εύφορο Ληλάντιο Πεδίο ήταν φημισμένο, σαν terroir θα λέγαμε σήμερα, από την αρχαιότητα. Από τα επιδόρπια, η πορτοκαλόπιτα ή/και η καρυδόπιτα με παγωτό βανίλια θα κλείσουν όμορφα το γεύμα ή το δείπνο (παρότι ο επιθεωρητής Μονταλμπάνο, γνωστός ήρωας του Αντρέα Καμιλέρι, δεν έτρωγε ποτέ γλυκό μετά το ψάρι, για να μη φύγει η γεύση της θάλασσας).

Γενικά η Χαλκίδα είναι, από άποψη χρόνου, πολύ πιο κοντά στην Αθήνα από ό,τι νομίζουμε, και το Αλάτι ένας από τους καλύτερους προορισμούς για μια αυθημερόν γαστρονομική εξόρμηση.