Αχ αυτό το λιαστό χταπόδι…
Η θέση: Στη μαρίνα του υπερσυγκροτήματος Sani Resort στη Χαλκιδική.
Η ατμόσφαιρα: Νησιωτική, ψαροταβέρνας, ήτοι απλή και ιδιαιτέρως ελκυστική. Σου ελαφραίνει την ψυχή.
Το φαγητό: Αξίζει η πολυδιαφημισμένη ψαροταβέρνα τις βενζίνες πήγαινε-έλα από τη Θεσσαλονίκη και τις γύρω περιοχές; Και με το παραπάνω. Οι λόγοι αρκετοί. Τα πάμφρεσκα ψάρια και θαλασσινά. Το σωστό ψήσιμο. Τα καλά κρασιά, το σέρβις, η γλυκιά ατμόσφαιρα. Οχι πως δεν έχει η Θεσσαλονίκη καλά ψαρομάγαζα. Κάθε άλλο. Απλώς, ο Αλέξης έχει κάποια πιάτα που δύσκολα ξεχνάς. Οπως το λιαστό χταπόδι του. Δεν το έχει πάντα. Πρέπει να μείνει στον ήλιο (προφυλαγμένο) για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, να στεγνώσει φυσικά. Μετά, το περνάει από τη σχάρα ίσα να… σχαριστεί. Τέτοιας συμπυκνωμένης νοστιμιάς χταπόδι βρίσκεις σπάνια. Αλλος εκλεκτός μεζές η ιδιότυπη πολίτικη μελιτζανοσαλάτα του: φλάσκα καμένη στη φλόγα, χαραγμένη να ανοίξει και να γίνει σαν φωλιά και αρτυμένη με σκορδόλαδο και τριμμένη σκληρή φέτα.
Τα ψωμωμένα μύδια, αχνισμένα σε κρασί, με σκόρδο και μαϊντανό, τα φρέσκα κρίταμα, ζεματισμένα ελαφρώς και σερβιρισμένα με ντόπιες πράσινες ελιές και πιπεριές τουρσί, το απαλό τηγάνι (πήραμε κουτσομούρες και φρέσκια γαρίδα), το οικονομημένο ψήσιμο (π.χ. στις καλοφιλεταρισμένες σαρδέλες), οι άλλοι λόγοι. Τα μεγάλα ψάρια είναι πρώτης κλάσης, αλλά κομμάτι ακριβά. Το γεύμα κλείσαμε με φρέσκα φρούτα, γιαούρτι σακούλας και γλυκά του κουταλιού.
Ο λογαριασμός: 30 €/άτομο για μεζέδες και ψιλό ψάρι, παραπάνω για… μεγάλη ψαροφαγία.
Η κάβα: Συνοδεύσαμε ψαράκια και μεζέδες με ένα θηραϊκό Ασύρτικο που ταίριαξε με όλα. Η κάβα είναι κλασική ελληνική.
Επιπλέον πληροφορίες: Ανοιχτά Μάιο-Οκτώβριο, μεσημέρι-βράδυ.
