Εκείνο, το τελευταίο σαββατόβραδο του Ιουνίου, ο χρόνος αιχμαλωτίστηκε προσωρινά στη Βουρβουρού, στη Σιθωνία Χαλκιδικής. Γύρω στις εννιά, αμέσως μετά τη βουτιά του ήλιου πίσω από τα μακρινά βουνά, ο ουρανός γέμισε με το τελευταίο φως. Πορτοκαλί, μοβ και ροζ αποχρώσεις εμφανίστηκαν στον ορίζοντα και στην επιφάνεια της θάλασσας, ξεγελώντας την κλεψύδρα της ζωής. Το μυαλό απορροφήθηκε από τη μοναδικότητα της στιγμής και ξέχασα ότι είχα έρθει για φαγητό στο Bubo, το πολυβραβευμένο εστιατόριο του ξενοδοχείου Ekies All Senses Resort.
Μου πήρε λίγα λεπτά να συνέλθω. Μετά το ξάφνιασμα της επιστροφής στην πραγματικότητα, όπου ήδη η νύχτα έστρωνε τον μαύρο καμβά για τα αστέρια, παρατηρούσα γύρω μου το σκηνικό: ένα πρωτότυπο μιξ boho διακόσμησης, κυκλαδίτικου αφαιρετισμού και συναρπαστικής φύσης.
Κατάλευκό ξύλινο ντεκ στο πάτωμα, άσπρες, μαύρες και μπεζ καρέκλες δανέζικου ντιζάιν, λεπτά λαμπάκια που κρέμονται διακριτικά από γραμμές καλωδίων, μεγάλες, στρογγυλές μπάλες-φώτα, προχώ γλάστρες με φοινικοειδή που συντροφεύουν τα παλιά πεύκα, και μια φωτεινή επιγραφή, μπροστά από έναν τοίχο φτιαγμένο από φυτά, που γράφει στα αγγλικά: υπάρχουν περισσότερα αστέρια στον ουρανό, παρά κόκκοι άμμου στην παραλία.
Εδώ, σε αυτή την όαση αισθητικής του δεύτερου ποδιού, ο σεφ Δημήτρης Παμπόρης παραδίδει καθημερινά μαθήματα γευστικής απλότητας που υπηρετούν πιστά το concept του Bubo, του θερινού fine dining – κοινώς έρχεσαι με βερμούδα για να νιώσεις «σαν στο σπίτι σου» και να σε περιποιηθεί το χαμογελαστό και φιλόξενο προσωπικό. Βρισκόμενος στην πιο ώριμη του φάση, απαλλαγμένος από τον νεανικό ενθουσιασμό που συχνά δίνει βάση περισσότερο στις εντυπώσεις παρά στην ουσία, και απελευθερωμένος από το άγχος για καταξίωση, προτείνει ένα δημιουργικό μενού ελληνικής κουζίνας, όπου παίρνει συνηθισμένα υλικά, στην πλειοψηφία τους καλοκαιρινά, και τα αναδεικνύει σε πρωταγωνιστές.
Η ποικιλία των χειροποίητων ψωμιών που έρχονται στην αρχή, μαζί με τη σπιτική ketchup (ανεπαίσθητα πιο καυτερή) και τις ελιές Χαλκιδικής, αποτελούν τον καλύτερο πρόλογο. Ξεκινήσαμε με χωριάτικη σαλάτα, η οποία σερβιρίστηκε σε ένα βαθύ πιάτο που έμοιαζε με γλάστρα. Πράγματι, ένας μικρός κήπος απλωνόταν μέσα του. Διαφόρων ειδών ντομάτες, κάππαρη, τυλιγμένο αγγουράκι, κρεμμύδι και λογής-λογής λαχανικά «πατούσαν» πάνω σε χώμα ελιάς. Συνεχίσαμε με ένα κρύο ορεκτικό υψηλής έμπνευσης, αν και εκτός εποχής. Κόκκινα και κίτρινα παντζάρια, ψημένα και ωμά, μαγειρεμένα με διαφορετικές τεχνικές, συμπεριλαμβανομένης και μιας γρανίτας, συνοδευόμενα από ροζ άνθη και σμέουρα, όπου στο κέντρο τους ξεχώριζε ένα ρολό-ζελατίνας παντζαριού γεμιστό με κατσικίσιο τυρί της Φάρμας Μαλτέζου.
 |
 |
Πριν τα κυρίως, δοκιμάσαμε δύο θαλασσινά πιάτα, που δείχνουν ότι ο Παμπόρης μπορεί πλέον να ενσωματώσει με αρμονία τις διεθνείς του παραστάσεις στη μαγειρική του για να δώσει μια διαφορετική οπτική στα πιάτα του. Ένα ταρτάρ τόνου, σωστά κομμένο και καθόλου αλμυρό, φρέσκο και ζωηρό, μαριναρισμένο με σπόρους ελιάς και συνοδευόμενο με γρανίτα chilli και χυμό ντομάτα-καρπούζι. Μια μεστή γεύση, που κρατούσε την ισορροπία ανάμεσα στη σπίθα της πιπεριάς και στη δροσιά του καρπουζιού. Το άλλο πιάτο ήταν ένα πλοκάμι χταποδιού, ψημένο ιδανικά στα κάρβουνα με BBQ σόγιας, το οποίο ήταν ζουμερό και ταίριαζε ιδανικά με τον καπνιστό ταραμά, το ραπάνι και τη σάλτσα στιφάδο. Ένας κλασικός ουζομεζές ψαροταβέρνας, το χταπόδι, μεταμορφώθηκε σε ένα πρώτης τάξεως πεντανόστιμο ορεκτικό.
Και στα κυρίως κινηθήκαμε στα θαλασσινά, παρότι το μενού είναι έτσι έξυπνα στημένο που σου προσφέρει και αρκετές επιλογές σε κρέας. Το πρώτο πιάτο ήταν ο αληθινός σταρ του Bubo, η πιο γνωστή του συνταγή, καθώς για αρκετά χρόνια έκλεβε τις καρδιές όσων επισκέπτονταν το γειτονικό Treehouse για degustation. Ένας αφράτος αγιορείτικος μπακαλιάρος ημέρας, ψημένος σε ελαιόλαδο, με κρεμμύδι στιφάδο, μαγιονέζα δαμάσκηνο και κρεμμυδόζουμο- την παραδοσιακή σούπα των μοναχών. Το έτερο πιάτο, περιείχε και αυτό μπακαλιάρο, με τη διαφορά ότι συνοδευόταν με ζυμαρικά. Και τι ζυμαρικά! Χειροποίητα λιγκουίνι, μαγειρεμένα σε ζωμό κακαβιάς, αναμειγμένα με σπαράγγια της θάλασσας και πασπαλισμένα με γενναία κομμάτια αυγοτάραχου. Ένα πιάτο-ωδή στον ανεξάντλητο πλούτο του ελληνικού πελάγους.
