Διακοσμημένη με έργα του Πλακιώτη ζωγράφου Γιώργου Σαββάκη, η παμπάλαιη ταβέρνα του 1898, ιδρύθηκε από έναν Ελληνοαμερικάνο, και αποτελεί μια πολύ αξιόλογη πρόταση για να μυηθούν οι ξένοι επισκέπτες της χώρας μας, στην παραδοσιακή ελληνική κουζίνα και το καλό εμφιαλωμένο κρασί.
Το υπεραιωνόβιο νεοκλασικό κτίριο θαρρείς κι είναι ζωγραφιστό στη γωνιά που σχηματίζουν οι οδοί Ερεχθέως και Ερωτοκρίτου, κουκλίστικο και εντελώς γραφικό, είναι χτισμένο επάνω από ένα παρακλάδι του Ηριδανού ποταμού. Από τα τραπεζάκια του έχουν περάσει από κοινούς θνητούς από όλη την οικουμένη, μέχρι σπουδαίες προσωπικότητες όπως οι Λόρενς Ολίβιε, Βίβιαν Λι, Γκραχάμ Γκρίν και Μαργκότ Φοντέιν.
Τα τελευταία χρόνια την ταβέρνα διαχειρίζεται ο όμιλος Σταθοκωστόπουλου, που της έδωσε καινούρια πνοή με σεβασμό στην ιστορία της. Είναι καλόγουστα τουριστική, και υπηρετεί την ιδέα της παραδοσιακής ταβέρνας με το παραπάνω, ακροβατώντας στην πραγματικότητα μεταξύ ταβέρνας και ρεστοράν. Οι περίοικοι μου τη σύστησαν ως την καλή τους την ταβέρνα, όπου φέρνουν τους επισκέπτες τους για να τους ευχαριστήσουν, και την προτείνουν άφοβα σε όσους τους ζητάνε ένα καλό πλακιώτικο στέκι για φαγητό.
Οι λαχανοντολμάδες τους είναι νοστιμότατοι, γλείψαμε και τα πιάτα, το παστίτσιο και το χοιρινό φρικασέ απολαυστικά και για πολλά μπράβο, το μελωμένο αρνάκι στον φούρνο με πατάτες μας κέρδισε, ο μπακλαβάς με καρύδι και το ζουμερό ραβανί απολύτως πετυχημένα και αξιομνημόνευτα – θα ερχόμουν και μόνο για αυτά, με ένα καφεδάκι πρωινό.
Σημαντικότατο, το ότι διαθέτει μια θαυμάσια λίστα με καλοδιαλεγμένα ελληνικά κρασιά και εξίσου σημαντικό, σε μια Ελλάδα όπου με δικαιολογία την παράδοση η ταβέρνα επιμένει στο κατρούτσο και στα χαμηλά κρασοπότηρα, είναι το ότι βγάζει κολονάτα ποτήρια, άλλα για το ερυθρό και άλλα για το λευκό κρασί. Το σέρβις είναι εστιατορικό, και σε ώρες αιχμής αν και βιαστικό είναι αποτελεσματικό. Για όλους τους παραπάνω λόγους, μπορούμε να δικαιολογήσουμε ακόμα και τις τσιμπημένες τιμές του.