Όπως λέμε … δειλινό
Η θέση: Στον μικρό ήσυχο πεζόδρομο της Χειμάρρας, ανατολικά του κέντρου. Λίγο πριν από τη Μπότσαρη, όπως πηγαίνει κανείς από τη Νέα Εγνατία. Πάρκινγκ βρίσκετε στα γύρω στενά με σχετική ευκολία, ενώ μία καλή επιλογή είναι το ταξί.
Η ατμόσφαιρα: Massaya σημαίνει το “δειλινό”, μία ευχάριστη βραδιά με φίλους, στα συριακά. Αυτό το όνομα επέλεξαν η Μάριαμ και ο Γιάννης, οι ιδιοκτήτες του συριακού εστιατορίου – μοναδικού στη Θεσσαλονίκη – που λειτουργεί από το 2014. Το περιβάλλον είναι οριεντάλ, τα σερβίτσια όμορφα, τρώγοντας έξω έχει θέα κανείς δέντρα και μία παιδική χαρά. Γενικά, η ατμόσφαιρα είναι ήσυχη κι εξαιρετικά φιλική και ζεστή, χάρη στην αγάπη του ζευγαριού. Ο Γιάννης, αναζητητής των καλύτερων πρώτων υλών και υπεύθυνος για την άψογη εξυπηρέτηση των πελατών. Η Μάριαμ, φοβερή μαγείρισσα. Στην κουζίνα κι ο πατέρας της, μάγειρας σε εστιατόριο της Συρίας μέχρι το 1970, που ήρθε στην Ελλάδα.
Το φαγητό: Εδώ, θα βρείτε όλη τη Συρία στο πιάτο σας! Η ιδιοκτήτρια μυήθηκε, στις μαγειρικές από τον Φαγιάντ, μάγειρα του θρυλικού εστιατορίου Παλμύρα της Θεσσαλονίκης. Έχει και το αίμα που… δε γίνεται νερό (ο παππούς της, Χαλίλ, λειτουργούσε υπερσύγχρονο εστιατόριο 600 θέσεων στην πόλη Μπλουντάν της Συρίας). Γεύσεις παραδοσιακές από τότε, αλλά και πιο σύγχρονη Αραβική κουζίνα φτάνουν σήμερα στα τραπέζια του Massaya. Ιδανική παρέα για να εξερευνήσουμε τα ελαφρομαγειρεμένα, όπως αποδείχτηκε, πιάτα της, ο Βρετανός dj Andy Smith (Portishead) και ο Αχιλλέας Σταύρου της Goodheart Productions, που βρίσκονταν στην πόλη για κάποιες εμφανίσεις.
Με διαφορετικά γευστικά ερεθίσματα ο καθένας, βουτήξαμε στο μενού. Μάθαμε το za’atar – το μπαχάρι με βότανα της αράβικης κουζίνας. Το mtabal – μα τι γλωσσοδέτης! – καπνιστή μελιτζάνα με ταχίνι, μαϊντανό και σκόρδο. Το ζουμερό souaf – κομματάκια από ζυγούρι με βότανα κι αρωματικό ελαιόλαδο σε πίτα – και το knafeh, το αράβικο καταϊφι με τυριά και γίδινο βούτυρο. Ο πιο πολυταξιδεμένος στην Ανατολή, δήλωσε ότι το ταμπούλε (κι όχι «ταμπουλέ», όπως έχουμε μάθει να το λέμε), ήταν το καλύτερο που έχει φάει στην Ελλάδα. Μαϊντανός με πλιγούρι και όχι το αντίθετο, ακριβώς όπως παρασκευάζεται στην Αραβία. Από τα πιο ωραία πιάτα το kebbe. Χειροποίητοι κεφτέδες άπαχου βοδινού με πλιγούρι, μπουκιές που ανέδυαν νοστιμιά. Πήραμε επίσης έναν καταπληκτικό παστουρμά, ψητό με μανούρι κι ένα από τα «σπέσιαλ», το κοτόπουλο ouzi, το μόνο που δεν μας ενθουσίασε.
Ο λογαριασμός: Τρία άτομα φάγαμε πλουσιοπάροχα, δοκιμάσαμε γεύσεις πολύ διαφορετικές απ’ ότι έχουμε συνηθίσει και πληρώσαμε από 15 ευρώ.
Η κάβα: Εξαιρετικό βιολογικό λευκό και κόκκινο κρασί. Τέσσερις μόνο – καλές παρ’ όλα αυτά – επιλογές: Ξινόμαυρο από το Αμύνταιο, Μοσχάτο από την Ελασσόνα και τη Λήμνο, Κατώγι Μετσόβου.
Επιπλέον πληροφορίες: Ανοιχτό: Καθημερινά εκτός Τρίτης, 14.00 – 00.00.
