Στο Nyx για σεβίτσε και σούσι που βλέπουν Ακρόπολη

Είναι λίγο σαν να μπήκες στον τηλεφωνικό θάλαμο του Δόκτορ Χου και να βγήκες αλλού. Εκεί που λίγο πριν ήσουν στην κίνηση του κέντρου, αυτοκίνητα από δω, φανάρια από κει, πολυκατοικίες και γραφεία τριγύρω, περνάς το λόμπι του Academias Hotel, μπαίνεις στο ασανσέρ, βγαίνεις, περνάς το μπαρ και τις φωτισμένες φιάλες κρασιών και σάκε, και να σου ο Παρθενώνας, με την πόλη να απλώνει στα πόδια του σειρές από φωτάκια σαν χαλί. Του πάει του μινιμαλιστικού Νyx, με τα ψηλά, πιο μπαρίστικα τραπέζια και τα άλλα τα πιο χαμηλά, τα οποία με το που σουρουπώνει φωτίζονται ατμοσφαιρικά, η νύχτα -– δεν είναι μόνο το όνομα. Και του Δημήτρη Κότσαλη, όμως, του πάει το Nyx.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣΤο πρώτο fine μεξικάνικο της Αθήνας ψήνει σε ξυλόφουρνο και φτιάχνει τορτίγιες απ’ το μηδέν

Ο νεαρός σεφ από τα χέρια του οποίου έχουμε φάει στο μυκονιάτικο Cavo Tagoo, στο Izakaya στο Κολωνάκι και στη συνέχεια και στο Fuga στο Μέγαρο Μουσικής, σ’ αυτό το σκαρφαλωμένο στα ψηλά γαστρομπάρ που μαζεύει κι επισκέπτες και ντόπιους, συνεχίζει στο τερέν που μας έχει συνηθίσει – της fusion ιαπωνικής κουζίνας. Το ιαπωνικό πνεύμα κυριαρχεί, πλην όμως λατινοαμερικάνικα ή ευρωπαϊκά στοιχεία όλο και ξεμυτίζουν στα μιξάζ του μενού. Τα πιάτα «μπλέκουν» ωραία αρώματα και γεύσεις. Με το που παίρνεις με το χέρι ένα από τα φασολάκια edamame που έρχονται ζεστά-ζεστά, με την καυτερή, ελαφρά σκορδάτη σάλτσα τσίλι, μαζί με τα κοκτέιλ, το πιάνεις ότι δεν τη φοβούνται λίγη κάψα παραπάνω εδώ. Οι ωραίες εντάσεις πάντως εμφανίζονται με διάφορους τρόπους στα πιάτα.

Πήραμε την η σαλάτα με καπνιστή πέστροφα, παντζάρι και αγκινάρα Ιερουσαλήμ, baby καρότα και ζουμερά μανιτάρια −γήινη παρέα– και το σεβίτσε λαβράκι που είναι σχεδόν σαλάτα κι αυτό, με δροσάτη μαρινάδα κι ένα σωρό ωραία πράσινα (βλ. shiso, σαλικόρνια, κόλιαντρο κτλ) και πιπεριές χαλαπένιο, για μένα από τα πιο ωραία πιάτα της βραδιάς. Τη μελιτζάνα με ταχίνι και κάσιους, παρά τις νιφάδες αποξηραμένης παλαμίδας, τη βρήκα αρκετά γλυκιά για τα γούστα μου, αλλά τα καλοφτιαγμένα και καλοτηγανισμένα γιαπωνέζικα ντάμπλινγκ (gyozas), με τρυφερό μοσχάρι, κίμτσι και μανιτάρια σιτάκε που σερβίρονται με κρέμα παλαιωμένης παρμεζάνας και τρούφα είναι μια πολύ νόστιμη συνάντηση Άπω Ανατολής και Δύσης. Έχει πολλές ακόμη ιδέες για τσιμπολόγημα με το ποτό ή το κρασί το Nyx: τα μικρούτσικα, τραγανά bao-μπεργκεράκια με ταρτάρ τόνου και μια φανταστική γλυκοξινούτσικη πίκλα αγγουριού, τα τροφαντά μοσχαρίσια σουβλάκια με τα γιαπωνέζικα μπαχαρικά και, εννοείται, σούσι. Τρία διαφορετικά ρολάκια δοκίμασα, αυτά με το βασιλικό καβούρι –του πάνε οι οξύτητες–, αυτά με τον τόνο, όμορφα ισορροπημένα, κι εκείνα με το χέλι και τον σολομό, τα οποία για μένα ήταν λίγο παραπάνω φορτωμένα.

Η σάρκα του μαγιάτικου αξιοποιείται σε άλλες παρασκευές, τα κολάρα και η ουρά όμως, μαρινάρονται, ψήνονται στα κάρβουνα, περιχύνονται με σάλτσα πράσινου τσίλι και τζίντζερ και σερβίρονται με τραγανές μπροκολίνες και τηγανητά φύλλα shiso. Μπαίνουν όπως και τα προηγούμενα άνετα στη μέση. Τώρα πώς μετά από όλα τα παραπάνω πήραμε και γλυκό, δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι εμφανίστηκε ένας κύβος σοκολάτας με νότες τσίλι, miso και παγωτό καραμέλα και μια γλυκιά προτομή του Αριστοτέλη –το αγαλματάκι που είχε ο Δημήτρης Κότσαλης στο γραφείο του του έδωσε την ιδέα να φτιάξει το καλούπι– από λευκή σοκολάτα με γιαούρτι, μέλι και compoté ανανά, που έχει στη βάση ένα ιδιαίτερο financier με καρύδι και μελάσα.